சற்றே நொடிந்து
கண்கள் அங்குமிங்குமாகத் திருப்பியபடி
கால்கள் வேகமாய்க் கடந்தபடி
எதிரே
தூரமாய் தலைப்படுகையில்
தெரிந்த மாதியும்
அறியாத மாதியும்
இருக்கிறது பார்ப்பதற்கு.

அவராக இருக்குமோ
இவராக இருக்குமோ
குழப்பத்தோடே நகர்கிறது
நடையுடன் சேர்ந்து மனசு.

லேசானப் புன்னகையோடு
வணக்கம் சொல்லியபடி
அருகில் கடக்கையில்
அவர் அவராகத்தான் இருக்கிறார்
நான் வேறாகத் தெரிகிறேன்.

மறுவணக்கத்தோடு நகர்தலின் குழப்பம்
தணிந்திருக்குமோ இல்லையோ
நானும்தான் கேள்விகளால் நிறைகின்றேன்.

என்றாலும் என்ன
எவராய்தான் இருந்தாலென்ன
பெரியோர் சிறியோர் என்பதல்ல
வணங்குதல் நம் மரபு
பண்பின் பிரமாண்டமான அடையாளம்!