கீற்றில் தேட...
அண்மைப் படைப்புகள்
- பண்டைத் தமிழரின் மட்பாண்டக் குறியீடுகளும், சிந்துவெளி எழுத்துகளும்
- மிஸ். மேயோ
- பறவைக் காதல்
- பெருங்காமநல்லூர் படுகொலையின் நூறு ஆண்டுகள் - ஏகாதிபத்தியத்தை எதிர்த்த வீர வரலாறு
- சேவா பாரதி மூலம் தமிழக காவல்துறையை ஆர்.எஸ்.எஸ் இயக்குகின்றதா?
- நிழல் போல் தொடரும் சாதி
- தப்லீக் ஜமாத் அமைப்பைச் சார்ந்த வெளிநாட்டு உறுப்பினர்கள் அனைவரையும் உடனடியாக விடுதலை செய்க!
- தலித் ஆண்மைய ஆய்வு - ஒரு மறுகூராய்வு
- பார்ப்பனனுக்கும் சைவனுக்கும் சம்பாஷனை
- பில் கேட்ஸும் கொரோனா தொற்றும்: ஆட்கொள்ளும் தடுப்பூசி தொழில்நுட்பங்கள்
திசைகாட்டிகள்
- விவரங்கள்
- குத்தூசி குருசாமி
- பிரிவு: குத்தூசி குருசாமி
"ஹிஸ்டரி ப்ரொபஸர், இங்கிலிஷ் ப்ரோபஸர், கணக்கு ப்ரொபஸர், கெமிஸ்ட்ரி ப்ரொபஸர் - என்றெல்லாம் இருப்பதுபோல, என்னை ஏன் பஞ்சாங்க ப்ரொபஸர் என்று நீங்கள் அழைக்கக்கூடாது?” என்று கேட்டார், பழைய பஞ்சாங்கத்தையும் தர்ப்பைக் கட்டையும் அக்குளில் (அடைப்பத்தைப்போல) வைத்திருந்த பஞ்சாபிகேசய்யர்.
“ஆஹா! கட்டாயம் அப்படித்தான் அழைக்க வேண்டும். இத்தனை நாளாய் அன்னிய சர்க்கார் இருந்தது பாருங்கோ! அதற்கு உங்கள் படிப்பும் பரந்த அறிவும் எப்படித் தெரிய முடியும்? அது தான் ஆகஸ்ட் 15 -ந் தேதியுடன் தொலைஞ்சுதே!”
“ஆமாம், சனியன்! ஆகஸ்ட் 14 நடு இராத்திரியில் அதிகாரத்தை வாங்கிக் கொள்வது நல்லது என்று கூட நான்தான் நல்ல வேளை பார்த்துச் சொன்னேன். நீங்கள் தான் சு. ம. ஆச்சே! நம்புவீர்களோ என்னமோ?”
“சே! சே! நம்பாமலா இருப்பேன்! நல்ல வேளை பார்த்து அதிகாரத்தை வாங்கியதால் தான் இவ்வளவு ஜோராய் ஆட்சி நடக்கிறது? இல்லாவிட்டால் மற்ற நாடுகளில் உள்ளதுபோல, கொலை, கொள்ளை, பெண் சோரம், குத்து, வெட்டு, பஞ்சம், பட்டினி, சண்டை சச்சரவு, மந்திரி பதவி வேட்டை, கள்ள மார்க்கெட், பணக்காரக் கொள்கைக் கூட்டம் போன்ற அக்கிரமங்களெல்லாம் நடக்காதா? ஆனால்
இன்னும் கொஞ்சம் ஜாக்கிரதையாக நான் பார்த்திருந்தால், நம் மகாத்மா கூடக் கொல்லப்பட்டிருக்க மாட்டார்!”
“ஓஹோ! கிண்டல் செய்கிறீரோ? அதெல்லாம் நம்மகிட்டே முடியாது ஸார்! நான் ஹிந்து மகாசபை யோன்னோ! நான் பார்த்து நாள் வைத்தால் என் எதிரிகளையும் அழிப்பதற்கான வகையிலே தானே வைப்பேன்!”
“ஆஹா! பேஷாச் செய்யுங்கள்! இந்தத் தொடை நடுங்கி அரசாங்கம் உள்ள வரையில் உங்கள் பாடெல்லாம் யோகந்தான் அய்யரே! இனிமேல் உங்க ராஜ்யம் வந்து விட்டதினாலே உங்களுக்கெல்லாம் அதிக மதிப்புக்கூடத் தருவார்கள்! உங்கள் மனமெல்லாம் குளிர்வதற்காகவே காந்தியார் சாம்பலை புண்ணிய நீரில் கரைத்தார்கள்! இந்தியாவின் முதல் கப்பலை மிதக்கவிடும் போதுகூட வேதம் ஓதச் சொன்னார்கள்! இனிமேல் சட்டசபையில் கூட ஓமம் வளர்க்கச் சொல்வார்கள்! (ஆனால் சிகரெட் புகைக்கக் கூடாது என்பது சிவ ஷண்முகனார் உத்தரவு) உங்களைப்போல் 4 பேர் மந்திரிகளாக வந்துவிட்டால் பள்ளிகளில் மூன்றாவது வகுப்பு முதல் பஞ்சாங்கத்தை கட்டாய பாடமாகக்கூட வைக்கலாமே! இந்த வெள்ளைக்காரன் ஆட்சி வந்து நல்லது கெட்டதுகூட இல்லாமல் போயிட்டுதே! சரியா 10 மணிக்கு பள்ளிக் கூடத்துக்கு வர வேண்டுமாம்! சரியாய் 11 மணிக்கு ஆபீஸ்களுக்கும் கோர்ட்டுகளுக்கும் வர வேண்டுமாம்! குறிப்பிட்ட நேரத்தில் ரயில் வண்டியும் விமானமும் புறப்பட்டு விடுகின்றன! எங்கு பார்த்தாலும் ஒரே நாஸ்திகம்! ஒரே சு. ம.! பஞ்சாங்கத்தைக் கட்டாய பாடமாக்கி விட்டால், ராகுகாலம், சகுனம், வாரசூலை, எமகண்டம், யோகம், பட்சி சாஸ்திரம், தசாபலன், கவுளி சாஸ்திரம் எல்லாம் பார்த்து அவரவர் தன் வேலைக்கு வரலாம், போகலாம்! பஞ்சாங்கத்தின்படியே வேலைகூடச் செய்யலாம்!
இந்த முறை ஏற்பட்டால் எவ்வளவு சௌகரியம் பாருங்கள்! ஒரு நீதிபதி, “ஏ! குற்றவாளியே! உனக்கு மரண தண்டனை விதிக்கிறேன்!” என்று தீர்ப்புக் கூறுவார். அந்தச் சமயத்தில் குற்றவாளியின் வலது காதில் ஒரு பல்லி விழும். “நீதிபதி யவர்களே! இதோ பார்த்தீர்களா? வலது காதில் பல்லி விழுந்ததை!” என்று கூறுவான்.
உடனே நீதிபதி மேஜை மீது வைத்திருக்கும் பஞ்சாங்கத்தைப் புரட்டுவார். அதில் “வலக்காது-தீர்க்காயுசு” என்று குறிப்பிட்டிருக்கும். “சரி! உன்னை விடுதலை செய்கிறேன்! என்று தீர்ப்பளிப்பார்!” என்று கூறினேன் அய்யரிடம்.
“நீங்கள் உண்மையாகக் கூறினாலும் சரி... கிண்டலாகச் சொன்னாலும் சரி! இனிமேல் இந்த நாட்டில் பஞ்சாங்க ஆட்சிதான்! அதாவது, எங்கள் ஆட்சிதான்! அதற்கு ஒத்துவராத எந்த ஆட்சியையும் நொடிப்போதில் கவிழ்த்து விடுவோம்! நாங்கள் பஞ்ச தந்திரம் கற்றவர்கள், தெரியுமோன்னோ! அது கிடக்கட்டும். நீங்கள் என்னதான் சு. ம. பேசினாலும் பஞ்சாங்கத்தில் கூறியிருப்பதைப் பொய் என்று நிரூபிக்க முடியாது!” என்றார்.
“அதெப்படி முடியும்? உங்கள் அடைப்பத்தை அவிழ்த்து அதைக் கொஞ்சம் எடுங்கள்,” என்றேன்.
பஞ்சாங்கத்தை கையில் தந்தார். முதல் பக்கத்தைப் படிக்க ஆரம்பித்தேன்! அவர் போய்விட்டார், பஞ்சாங்கத்தைத் திருப்பி வாங்கிக் கொள்ளாமலே! ஆகையால் உங்களிடம் படித்து விடுகிறேன், கேளுங்கள்:-
சர்வசித்து வருஷத்துப் பலன்
“சர்வசித்து தன்னில் தலத்தில் பலவும்
இருபதினெட்டு வித்தும் ஓங்கும் - பெருமையுடன்
மிக்க விளைவு உண்டாம், மென்மேலும்மாரி உண்டாம்,
தக்க சுகம் பெருகுந்தான்”
சர்வசித்து வருஷம் முடிவதற்கு இன்னும் 23 நாட்கள் தான் இருக்கின்றன! (16 - 3- 48) இல் எழுதப்பட்டது.)
1. 36 வித்துகள் ஓங்கும்.
2. மிக்க விளைவு உண்டாகும்.
3. மேலும் மேலும் மழை பெய்யும்.
4. எங்கும் சுகம் பெருகும்.
இவ்வளவு உரித்து உரித்து (வெங்காயத்தைப் போல), புட்டுப் புட்டு (இட்லியைப்போல) கூறியுங்கூட நீங்கள் பஞ்சாங்கத்தை நம்பவில்லை யென்றால் நான் தான் என்ன செய்ய முயும்? பங்சாங்க ப்ரொபஸர் பஞ்சாபிகேசய்யரைக் கண்டால் கேட்டுப் பாருங்கள்! எங்கே காணப் போகிறீர்கள்? அவர் தான் “அண்டர் கிரவுண்ட்” (பூமிக்குள் அல்ல, தலை மறைவாக!) போய்விட்டாரே! ஆனாலும் பொறுத்திருங்கள்! என்றைக்காவது தலை காட்டாமலா போய்விடுவார்?
(குறிப்பு: குத்தூசி குருசாமி அவர்கள் விடுதலை ஏட்டில் தொடராக எழுதி அவற்றை தொகுத்து 1948இல் பலசரக்கு மூட்டை என்ற தலைப்பில் நூலாகத் தொகுத்து விடுதலை ஏட்டின் வெளியீடாக வெளியிட்டார். அதிலிருந்து ஒரு கட்டுரை இது.)
நன்றி: வாலாசா வல்லவன்
- விவரங்கள்
- குத்தூசி குருசாமி
- பிரிவு: குத்தூசி குருசாமி
சென்னை சட்டசபையில் தோழர் வைத்தியநாதய்யர் தக்ளியில் நூல் நூற்றுக் கொண்டிருந்தாராம்! தோழர் ரஸாக் என்பவர், தலைவரைப் பார்த்து “சட்டசபையில் நியூஸ் பேப்பர் படிக்கக் கூடாதென்றால், தக்ளியில் மட்டும் நூற்கலாமா?” என்று கேட்டாராம்! நூற்கக் கூடாதுதான் என்று உத்தரவிட்டாராம், தலைவர்.
“நான் மந்திரி சபையில் கதர்த் திட்டத்தைத் தானே நிறைவேற்றிக் கொண்டிருக்கிறேன்; அங்கத்தினர் பேசுவதைக் காது தானே கேட்கிறது; வேலை செய்வது கைதானே!” என்றாராம், வாதத்தில் நிபுணராம் வைத்தியநாதய்யர்வாள்!
பேஷான ஆர்குமெண்ட்! வக்கீல்ஸார் கேட்கும் உறுப்பு காதுதான் என்பதைக்கூட சட்டசபைத் தலைவர் மறந்துவிட்டாரே! காது தவிர இதர உறுப்புக்கள் என்ன செய்து கொண்டிருந்தால், என்ன? பேப்பர் படிப்பது கூடத் தவறில்லை யல்லவா? காதா படிக்கிறது? கண்தானே படிக்கிறது? கண் பேப்பரைப் படித்துக் கொண்டும், கை தக்ளியைச் சுற்றிக் கொண்டும், வாய் ‘ராம், ராம்’ என்று ராம்துன் பஜனை செய்து கொண்டும், (சத்தம் போடாமல்தானே!) கால் ஆடிக்கொண்டும், (‘காலாடி’ என்று சேர்த்துப் படிக்க வேண்டாம்!) அதே சமயத்தில் காது சட்டசபை நடவடிக்கைகளைக் கேட்டுக்கொண்டும், இருப்பதில் தவறென்ன என்று கேளுங்கள், ஒரு நாளைக்கு!
“பார்லிடெண்ட் முறைக்கு இதெல்லாம் ஏற்றதல்ல,” என்பார் தோழர் சிவஷண்முகம். பார்லிமெண்ட் முறை என்பது வெள்ளையர் ஏற்றுமதிச் சரக்கு! நாம்மதான் வெள்ளையரை விரட்டிக் கொண்டிருக்கிறோமே! ஆகையால் நாம் ஏன் அவர்கள் சட்ட திட்டங்களை அடிமைத்தனமாகப் பின்பற்ற வேண்டும்?” என்று அதட்டிக் கேளுங்கள்!
என்னைப் பொருத்தவரையில், நீங்கள் தக்ளி மட்டுமல்ல; கை ராட்டினத்தையேகூட, சட்டசபைக்குக் கொண்டு போய் வைத்து, நூல் நூற்றுக் கொண்டிருக்கலாம் என்று தான் சொல்வேன். ஏன் தெரியுமா?
“காங்கிரஸ்காரர்கள் எவரும் மந்திரி சபையை எதிர்த்துப் பேசக் கூடாது, வெட்டுப் பிரேரணைகளிலும் பேசக் கூடாது,” என்று தோழர் பிரகாசம் உத்தரவு போட்டிருக்கிறாரே! ஆனால் அவர் எவ்வளவோ தேவலாமே! வெட்டுத் தீர்மானம் தவிர மற்ற சமயங்களிலாவது பேசலாம் என்று ஒப்புக் கொண்டிருக்கிறாரே!
தோழர் ஆச்சாரியார் காலத்தில் அதுவுமில்லையே! கொட்டாவி விட்டால்கூட ‘பேசுவதற்கு வாய் திறப்பதாகக் கருதி முறைத்துப் பார்ப்பாரே என்று நடுங்கிக் கொண்டு பின் பக்கம் திரும்பி, வாயில் துணியை வைத்துக் கொண்டுதானே காங்கிரஸ் மெம்பர்கள் கொட்டாவி விட்டார்கள்!
நிலைமை இப்படியிருக்கும்போது, 6 மணிநேரம் சும்மா உட்கார்ந்திருப்பதென்றால், “அந்தத் திறமரிது, சத்தாகியென் சித்தமிசை சூடிகொண்ட அறிவான தெய்வமே, தேசோமயானந்தமே” என்பதை சட்டசபைத் தலைவர் மறந்து விட்டாரோ?
வெளியே போய் ‘செக்ரட்டேரியட்’ கட்டிடத்தையாவது சுற்றிப் பார்க்கலாமென்றால், எத்தனை தடவைதான் பார்க்க முடியும்? ஹோட்டலில் போய் அடிக்கடி ‘காபி’ சாப்பிடலாமென்றால், ‘செக்ரட்டேரியட்’ ஹோட்டல் காபியோ, சர்க்கரை, பால், காப்பித்தூள் ஆகிய மூன்றையும் துறந்த முனிபுங்கவராக விளங்குகிறது!
ஆகையால், தோழர் வைத்தியநாதய்யர் தக்ளி சுற்றியதில் தவறில்லைதான்! அவர் தோழர் காந்தியாருக்கு ஒரு தந்தியைத் தட்டி விட்டிருந்தால் தெரியும், சிவஷண்முகம் படும்பாடு!
“அது சரி! தக்ளி சுற்றத் தெரியாதவர்கள் என்ன செய்வது?” என்று கேட்கலாம், சில அங்கத்தினர்!
அது அவரவர் இஷ்டம்! தையல் வேலை தெரிந்தவர்கள் சிறு தையல் மிஷின்களைக் கொண்டுவந்து எதிரில் வைத்துக் கொண்டு தைக்கலாம்! பெண் அங்கத்தினர்களோ, (சேர்ந்து மட்டும் உட்காராமல்) அப்பளம் போடலாம்! ஊறுகாய் போடுவதற்கு எலுமிச்சங்காய் நறுக்கலாம்! வத்தலுக்குத் தேவையான கத்தரிக்காய் அரியலாம், ரொம்பக் குப்பையாக்காமல்! நவீன நாகரிக நாரீமணிகளாயிருப்பவர்கள் ஜாக்கெட்டு பூவேலை செய்யலாம்!
பக்திமான்களா யிருப்வர்கள் ஏதாவது ஒரு படத்தைக் கொண்டு வந்து எதிரே வைத்துக் கொண்டு தினந்தோறும் லட்சார்ச்சனை செய்யலாம்! இலையோ, பூவோ கிடைக்காவிட்டால் எதிரே வைத்திருக்கும் பேப்பர்களைத் துண்டு துண்டாக கிழித்துப் போடலாம்! இவ்வாறு எவ்வளவோ வழிகள் இருக்கின்றன, சட்டசபையில் பொழுது போக்குவதற்கு!
மனமுண்டானால், வழியுண்டு! ஆனால் கதர்த் திட்டத்திற்கு அடிப்படையான தக்ளியைச் சுற்ற வேண்டாமென்றாரே, சபைத் தலைவர்! இதை நினைத்தாலே, என்ன பொங்கு பொங்குகிறது தெரியுமா?
(குறிப்பு: குத்தூசி குருசாமி அவர்கள் விடுதலை ஏட்டில் தொடராக எழுதி அவற்றை தொகுத்து 1948இல் பலசரக்கு மூட்டை என்ற தலைப்பில் நூலாகத் தொகுத்து விடுதலை ஏட்டின் வெளியீடாக வெளியிட்டார். அதிலிருந்து ஒரு கட்டுரை இது.)
நன்றி: வாலாசா வல்லவன்
- விவரங்கள்
- குத்தூசி குருசாமி
- பிரிவு: குத்தூசி குருசாமி
“அடி! உன்னைத்தானே! அடி கமலு! இங்கே வாடி! ஓடி வாடி! கேட்டீயாடி ரேடியோவை? அவரைச் சுட்டுட்டானாம். செத்தே போய்ட்டாராம்! நான் சொன்னேனா இல்லியா?”
“யாரைச்! சுட்டுட்டா! னேக்கு ஒன்றும் புரியலையே!”
“யாரையா? காந்தியைத் தாண்டி! அப்பாடி! நம்பளவாளை என்ன பாடுபடுத்தினார் இத்தனை வருஷமா? வாடி! வாடி! வாயைத் திறடீ! இந்தா, இந்த மிட்டாயை வாயில் போட்டுக்கோ!”
“ஐயையோ! மாட்டேன்! நீங்கள் சொல்றதைக் கேட்டால் உடலெல்லாம் வெலவெலக்கிறதே! அவர் மகாத்மா ஆச்சே! அவரை எந்தப் பாவி கொன்றானோ?”
“போடி மண்டு! பாவியா? நம்பளவாதாண்டி! எத்தனை சிரமப்பட்டு, வெகு நாளா ‘ப்ளான்’ போட்டு சேஞ்சிருக்கான், தெரியுமோ? அவன்தாண்டி சரியான பிராமணன்! இந்தாடீ மிட்டாய்!”
“ஐயையோ! மகா பாபம்! னேக்கு வேண்டாம்! கட்டேலே போவான்! லோக சிரேஷ்டரைக் கொலை செய்தானே! எப்படித்தான் மனம் வந்துதோ?”
“ஏண்டி, னோக்கு என்ன பைத்தியமா பிடிச்சிருக்கு? எங்களையெல்லாம் முட்டாள் என்று நினைச்சீண்டிருக்கியோ? யாராலே நம்பளவாளுக்குச் சௌகரியம், யாராலே தொந்ரேவு என்பதெல்லாம் சரியா சலிச்சுப் பார்த்துத் தாண்டி எதையும் செய்வோம். இப்போது நம்ப சங்கராச்சாரியார் இருக்கேர்! அவரைப் பற்றி நம்பளவாளிலே ஒருத்தராவது குறை சொல்வாளோ? 'பாலிடிக்ஸ்' தெரியாத உன்னைப் போன்ற முண்டங்களுக்கு எப்படிப் புரியும்?” (என்று சொல்லிக் கொண்டே ஒரு ஜாங்கிரியைத் தன் வாய்க்குள் திணித்தார் ஹரி ஹர சர்மா!)
“நீங்கதானே மகாத்மாண்ணு சொன்னேள்? படத்திற்கு பூஜை செய்யச் சொன்னேள்! அவர் சொன்னதற்காக ஜெயிலுக்குக்கூட போனேள்! இப்போ ஏன் இப்படி புத்தி தடுமாற்றமாப் பேசறேள்?”
“ஆமா! நீ சொல்றது ரொம்ப நிஜந்தான். நம்பளவாளுக்குப் பிரயோஜனமா இருக்கிறவரையிலே ‘மகாத்மா’ தான். நம்பளவாளுக்கு இடைஞ்சலா யிருந்தா, உடனே கவிழ்க்க வேண்டியதானேடி?”
“அவர் என்ன செய்தார், பாவம்? ஏதோ தேவமேன்னு அவர் வேலையைப் பார்த்தீண்டுதானே இருந்தேர்?”
“என்ன செய்தாரா? தீண்டாதவனை யெல்லாம் கிளப்பி விட்டேர்! நாம் அஜமேத யாகம் செய்தால், அவர் அஹிம்சை, அஹிம்சை என்று சொல்லீண்டு, ஆட்டுப்பால் குடிச்சீண்டிருந்தேர்! அவராலே நமக்கிருந்த மரியாதையே போயிடுத்தே! ஓமந்தூர் ரெட்டியார் ஆட்சியிலே எங்களுக்கெல்லாம் வேலை கிடைக்கலேண்ணு தந்தியடிச்சா, ‘நீங்களெல்லாம் கடவுளைப் பற்றி ஆராய்ச்சி செய்து பிறருக்கும் சொல்லுங்கோ,’ என்று எழுதினாரே! என்ன நெஞ்சழுத்தம் பாருடீ!”
“ஆமா! ஆதுக்காக அவரை இப்படித்தான் துடிக்கத் துடிக்க கொல்றதோ? பேஷாயிருக்கே! நாளைக்கு நம்பளவா கதி என்னவாகும்? மான ஈனத்தோடே வெளியேபோக முடியுமா? கொலைகார ஜாதி என்றல்லவா கூப்பிடுவா?”
“போடீ பைத்தியக்காரி! பிராமணன்தான் கொலை செய்தான் என்ற சங்கதி வெளியே வராமலே அழுத்திப் பிடுவோண்டீ! ரேடியோவில் சொல்ல மாட்டா! எல்லோரும் நம்பளவா! பத்திரிகைக்காரர்கள் எல்லோரும் நம்பளவா! வேற்று ஆசாமிகள் இரண்டொன்று கிடக்குதுகள். அதுகள் நம்ப அடிமைகள்! அப்படியே எவனாவது நம் எதிரிகள் வெளியிட்டாலும், நம்மைத் தவிர மற்றவர்கள் 100 -க்கு 90 பேர் படிக்காத முட்டாள் ஜாதிகள்தானே! எவனுக்குத் தெரியப் போகிறது? அதெல்லாம் தந்திரமா அழுத்திப்பிடலாண்டீ! ரொம்ப மீறிப் போறது போலே தோணினால், “இதோ பார்! வகுப்புத் துவேஷத்தைக் கிளப்புகிறான்! ஒழி இவனை!” என்று கூப்பாடு போட்டால் போறாது! எல்லாம் நம்ப அடிமை சர்க்கார்தானேடீ ! உடனே உத்தரவு போட்டு அடக்கிப் பிடுவா! நம்ப பத்திரிகைகளும் கூச்சல் போடும்! அதெல்லாம் பயப்படாதேடீ!”
“அது சரி! நம்பளவாளை ஊராரெல்லாம் முறைச்சு முறைச்சு பார்ப்பாளே! என்ன செய்யறது?”
“ஓஹோ! அந்தப் பயமா னோக்கு? அது என்னடீ பிரமாதம்? மரண அநுதாபத்திலேயே நாமே முதன்மையா இருந்து நடத்த வேணும். கூட்டங்களுக்கெல்லாம் போகணும்! கண்ணீர்விட்டுக் கதறணும்! ஊர்வலம் போகணும்! பத்திரிகைக்கு விடாமே எழுதணும்! இரங்கற் பாட்டுகள் பாடணும்! அதெல்லாம் எங்களுக்குத் தெரியும்டீ, எந்தச் சந்தர்ப்பத்திலே எப்படி நடக்கிறதுண்ணு!”
“ஆமா, புருஷா தான் இப்படி நடிச்சுப்புடுவேள்!” நாங்கள் பொம்மனாட்டிகள் என்ன செய்ய முடியும்?”
“நீங்கள்?... அவர் படத்தைத் தூக்கீண்டு ஊர்வலம் போகணும். ‘ரகுபதி ராகவ ராஜாராம்’ என்று மூச்சுவிடாமே பாடணும். ஒரு மாசத்துக்கு பல்லைக் கடிச்சுண்டு ‘ஆக்ட்’ செய்துட்டா போதுண்டீ! அப்புறம் முட்டாள் ஜனங்கள் எல்லாத்தையும் மறந்துவிடும். பிறகு நம்ப ராஜ்யந்தாண்டீ! நீ வேணுமானா பாரேன்!"
இந்த உரையாடல் உண்மையாகவே நடந்தது! கணவனும் மனைவியும் பேசிக் கொண்டிருந்ததையே பார்த்தேன்!
“டேய் அயோக்கியா!” என்று கத்தினேன்.
“அப்பா, என்ன இது? தூக்கத்திலே உளறுகிறீர்கள்? பேப்பர் வந்துட்டுது, எழுந்திருங்கள்,” என்று எழுப்பினான், என் பையன்.
கண்ணைத் துடைத்துக் கொண்டேன்; கனவு என்பதை உணர்ந்தேன்.
(கனவுப்படியே நடந்ததா? - “கு-சி”)
(குறிப்பு: குத்தூசி குருசாமி அவர்கள் விடுதலை ஏட்டில் தொடராக எழுதி அவற்றை தொகுத்து 1948இல் பலசரக்கு மூட்டை என்ற தலைப்பில் நூலாகத் தொகுத்து விடுதலை ஏட்டின் வெளியீடாக வெளியிட்டார். அதிலிருந்து ஒரு கட்டுரை இது.)
நன்றி: வாலாசா வல்லவன்
- விவரங்கள்
- குத்தூசி குருசாமி
- பிரிவு: குத்தூசி குருசாமி
“ஏண்டா என் பிராணனை எடுக்கிறே? ஏதாவது ஒரு வேலைக்குப் போய்த் தொலையக் கூடாதா? பீ. ஏ. வரையில் படிச்சுட்டு இப்படி ஏண்டா ஊர் சுத்தீண்டிருக்கே!”
“என்னை என்னப்பா பண்ணச் சொல்றேள்? எந்த ஆபிசுக்குப் போனாலும் வேலை காலி இல்லை என்கிறா. இந்தப் பாழாப்போன கம்யூனல் ஜி.ஒ. ஒழிஞ்சால்தான் ஏதாவது வேலை கிடைக்கும். பிரகாசம்காரு மந்திரியாய் வருகிற வரையில் இந்தப் பீடை ஒழியாது போலிருக்கே! ஸி.ஆர் வந்தாலும் ஒழியுமேண்ணு பார்த்தா அவர் அக்கடாண்ணு போய் கவர்னரா உட்கார்ந்துட்டார்! நம்மளவா கதி என்னாவது என்கிற கவலைகூட இல்லையே! அவரே இப்படிச் செய்தால் மற்றவர்களைப் பற்றி என்ன சொல்ல முடியும்?”
“நீ சொல்றது கொஞ்சங் கூட னேக்குப் பிடிக்கலே! நீ ஏண்டா வேலைக்குப் போகாமே தெண்டச்சோறு தின்னுண்டு இருக்கேண்ணு கேட்டா, ஸி.அர். கவர்னராய்ப் போயிட்டார் என்கிறையே! அடுத்தாத்து கிட்டுவைப் பார்! என்ன சமர்த்து! இண்டர்மெடியட் தான் படிச்சான்! திவான்பகதூர் சு.மு. செட்டியாரைப் பிடிச்சு 150 ரூபாயிலே பாங்கிலே ஒரு நல்ல வேலையை வாங்கீட்டானே! எத்தனையோ சூத்திரன்கள் எம். ஏ. - பீ. ஏ. பாஸ் பண்ணினவனெல்லாம் அப்ளிகேஷன் போட்டிருந்தான்களாம். அவனுக்கெல்லாம் இல்லாமே கிட்டுவுக்குத் தானே கிடைச்சுது?”
“அதெப்படிக் கிடைச்சுது! ஓஹோ! அங்கே கம்யூனல் ஜி.ஓ. இல்லையோன்னோ; அதனாலேதான்!”
“போடா போ! புத்தி இருக்கிறவா எப்படியும் பிழைச்சுக்குவா. எந்த ஜி.ஓ. இருந்தாலென்ன? திடீரென்று நல்ல ஆள் கிடைக்குலேண்ணு சொல்லிவிட்டு டெம்பரரியா மூணு மாசத்துக்கு முதலிலே நுழைச்சுப்பிடுவா! அப்புறம் நல்ல ஆள் கிடக்கிறபோது, அவனுக்கு அநுபவமில்லைண்ணு சொல்லிப்பிடுவா! இப்படி நீட்டீண்டே போய் எத்தனையோ ஆபீசுகளிலே நம்பளவா உத்யோகஸ்தர்கள் எமகாதக வேலை செய்தீண்டிருக்கா! னோக்கு என்னடா தெரியும்? வெறும் புஸ்தகப் பூச்சி தானே! அது கிடக்கட்டும். அந்த சு. மு. செட்டியைப் போய் பார்த்துக் கேளேன். ஆரம்பத்திலே 30-40 ரூபாயிலே புகுந்திண்டாக் கூடப் போறுமே! அந்தப் பாங்க் செக்ரட்டரி இருக்கானே, அவனைப் போய்க் கேளேன்! ஆடுதுறை அண்ணாசாமி அய்யரின் அத்திம்பேர்தானே அவன்! கேட்டுப் பாரேன்!”
“அதெல்லாம் முடியாது அப்பா! 30 இம் 40 இம் வாங்கினா சிகரெட்டுக்குக் கூட (சும்மா, பேச்சுக்கு சொல்றேன்! நான் சிகரெட் குடிப்பதே யில்லை) காணாது அப்பா! நான் ஒரு புதுயோசனை செய்திருக்கேன். இது வரையில் யாரும் செய்யாத யோசனை! அது முடிஞ்சுதோ! அடாடா! தாராளமான பணம்! நல்ல செல்வாக்கு! நல்ல மரியாதை!”
“என்னடாப்பா, உன் புது யோசனை?”
“மகாத்மா இருந்தாரோன்னோ...........
“டேய்! நிறுத்து போதும்! அதுதான் ஆர்.எஸ்.எஸ்., ஆர்.எஸ்.எஸ். என்று ஆட்டமா ஆடி தலைக்கு வந்தது தலைப்பாயோடு போச்சே! நம்பளவா தலையிடாமே இருந்திருந்தா இந்தச் சர்க்காரிலே நீயும் நானும் இன்னும் ஜெயிலுக்குள்ளேதானே இருக்கணும்! போதும்! போதும்! அவர் பேரையே நம்பளவா கொஞ்ச காலத்துக்கு உச்சரிக்கக் கூடாது, தெரியுமோ!”
“என்ன அப்பா இப்படி அவசரப்படுறேளே! மகாத்மாதான் போய்ட்டாரே! நம்பளவாளைத்தான் விடுதலை செய்துட்டாளே! இனிமேல் மகாத்மா பெயரைச் சொல்லியே பல நல்ல காரியங்களைச் செய்வதென்று யோசிச்சிண்டிருக்கேன். அதிலே முதல் திட்டம் என்ன தெரியுமோ? பிள்ளையார் கோவில் மாதிரி ஒரு சின்னக் கோயில் கட்டறது; அதற்குப் பத்தாயிரம் ரூபா வேணும் என்று சொல்லி நோட்டீஸ் போட்டா, ஒரே வாரத்திலே வசூலாகிவிடும். எவனாவது கொடுக்க மாட்டேனுண்ணு சொன்னா அவனை மகாத்மா விரோதி, தேசத் துரோகி என்று சொல்லி விடலாம். பத்தாயிர ரூபாய் வசூல் செய்து மூவாயிர ரூபாயில் கோவிலைக் கட்டிட்டாப் போறது! கோயிலுக்குள்ளே மகாத்மா விக்ரகத்தை பிரதிஷ்டை செய்து, ஏதாவது நல்ல வேலை கிடைக்கிற வரையில் நானே அர்ச்சகராகக் கூட இருப்பதாக முடிவு செய்திருக்கேன். நீங்கள் நன்னா சமஸ்கிருதம் படிச்சவராச்சே! இதோ பாருங்கள்! ஒரு காந்தி நாமாவளி கூட எழுதி வெச்சிருக்கேன்! படிக்கட்டுமா? ... (பையன் படிக்கின்றான்)-
ஓம் !!!
(1) ஓம். ஸ்ரீ மஹாத்மா காந்தியே நமஹ! (2) ஓம். ஸ்ரீ ஸதீகஸ்துதூரீ நாதாய நமஹ! (3) ஓம். ஸ்ரீ பூலோக விபாகராய நமஹ! (4) ஓம். ஸ்ரீ சாந்த ஸ்வரூபாய நமஹ! (5) ஓம். ஸ்ரீ ப்ரபஞ்ச பூஜித பாதாய நமஹ! (6) ஓம். ஸ்ரீ நிர் விசாராய நமஹ! (7) ஓம். ஸ்ரீ ஜகத்ஜயோதி ஸ்வ ரூபாய நமஹ! (8) ஓம். ஸ்வேதத் வீபாஜன ஸேவிதாய நமஹ! (9) ஓம். ஸ்ரீ ஸர்வஜன வாத்ஸல்யாய நமஹ! (10) ஓம். ஸ்ரீநிராஹாரவிர்த பிரேமிதாய நமஹ! (11) ஓம். ஸ்ரீ ஸபர்மதி ஆஸ்ரமநிவாஸாய நமஹ! (12) ஓம். ஸ்ரீஸத்யாக்ரஹ வரத தீக்ஷhய நமஹ! (13) ஓம். ஸ்ரீ அஜஷீர ப்ரேமிதாய நமஹ! (14) ஓம். ஸ்ரீ ஜகத்ரக்ஷண தீக்ஷிதாய நமஹ! (15) ஓம். ஸ்ரீ காராக்ருக பிரேமிதாய நமஹ! (16) ஓம். ஸ்ரீ ஜீவன் முக்தி ஸ்வரூபாய நமஹ! (17) ஓம். ஸ்ரீ அபேதஞான மூர்த்தியே நமஹ! (18) ஓம். ஸ்ரீ காதீவஸ்திரப் பிரேமிதாய நமஹ! (19) ஓம். ஸ்ரீ ஹரிஜன ரக்ஷக தீக்ஷhய நமஹ! (20) ஓம். ஸ்ரீ லோக பாவனே ஸ்வரூபா நமஹ! (21) ஓம். ஸ்ரீ ச்ருதயுக தர்மதேவதா ஸ்வரூபாய நமஹ! (22) ஓம். ஸ்ரீமத் ரதாயாம் ராம சுந்தராய நமஹ! (23) ஓம். ஸ்ரீத்வாபரே கிருஷ்ண ஜன்மாய நமஹ!
எப்படி இருக்கு பார்த்தேளா? புலிக்குப் பிறந்தது பூனையாயிடுமா?”
“பலே பேஷ்! நன்னா யிருக்கே! வெகு சீக்கிரத்திலே அஷ்டோத்திரம் வேணுமானாலும் எழுதித் தாரேன்! ஆனால் 24 அவது நாமாவளியாக இதையும் சேர்த்துக்கோ! நம்ப பெரியவாளை மறக்கலாமா?
“ஓம்! ஸ்ரீ! கோட்ஸே ஸம்ஹார மோக்ஷ ப்ரேமிதாய நமஹ!”
(குறிப்பு: குத்தூசி குருசாமி அவர்கள் விடுதலை ஏட்டில் தொடராக எழுதி அவற்றை தொகுத்து 1948இல் பலசரக்கு மூட்டை என்ற தலைப்பில் நூலாகத் தொகுத்து விடுதலை ஏட்டின் வெளியீடாக வெளியிட்டார். அதிலிருந்து ஒரு கட்டுரை இது.)
நன்றி: வாலாசா வல்லவன்
- விவரங்கள்
- குத்தூசி குருசாமி
- பிரிவு: குத்தூசி குருசாமி
“என்ன சாஸ்திரி! ரொம்ப நாளாய்க் காணோம்? புரோகித வரும்படி எப்படி? உங்களுக்கென்ன யோகம்? ரேஷன் அரிசி ஒரு பக்கம்! திதி கொடுக்கும் முட்டாள்கள் தரும் பச்சரிசி ஒரு பக்கம்! நல்ல வேட்டைதான்!” என்றார், என்னுடன் வந்து கொண்டிருந்த காங்கிரஸ் நண்பர் எதிரே வந்த புரோகிதர் புருஷோத்தம சாஸ்திரியைப் பார்த்து!
“என்ன வரும்படி அப்பா, இந்தக் காலத்திலே! அந்தப் படுபாவி, (சிவ, சிவா, அவன் பெயரைச் சொன்னாலே ஏழேழு ஜென்மத்துக்கும் பாவம்!) பேச்சைக் கேட்டுண்டு எங்களைக் கண்டால் தான் எரிஞ்சு விழறாளே, இந்தச் சூத்திராள்!” என்று சாஸ்திரி கூறி முடிப்பதற்குள் பின்னாலிருந்த ஒருவன், பளார் என்று சாஸ்திரி கன்னத்தில் அறைந்தான்!
“சூத்திரன் என்றால் அர்த்தம் தெரியுமாடா மிலேச்சா?... யார் சூத்திரன்? ஆடுமாடு மேய்த்துப் பிழைக்க வந்த நீ சூத்திரன்! ஏழைகளை ஏமாற்றிப் பிழைக்கும் உன் ஜாதி சூத்திர ஜாதி! இனி அப்படிச் சொல்லாதே! தெரியுமா!” என்று சொல்லிக் கொண்டே சைக்கிளில் ஏறிக் கொண்டு போய்விட்டான்!
நான் திடுக்கிட்டு விட்டேன்! சாஸ்திரியோ, தலையிலிருந்து நழுவிய திதி வசூல் மூட்டையைக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு, "கட்டாலே போறவனே! உன் தலையிலே தீயை வைக்க! ஒரு பிராம்மணனை இப்படி அடிச்சியே! நீ நன்னா இருப்பையாடா!” என்று சைக்கிள் மறைந்த பிறகு, அந்தத் திக்கை நோக்கிச் சபித்துக் கொண்டிருந்தார்!
காங்கிரஸ் தோழரோ ஒன்றும் புரியாமல் விழித்துக் கொண்டிருந்தார். என் நிலையோ கொஞ்சம் சங்கடமாயிருந்தது. சாஸ்திரியாருக்கு ஏதோ சமாதானம் சொன்னேன்.
“இந்தப் பயலை சும்மா விட்டேனா பாருங்கோ! இதென்ன காங்கிரஸ் ராஜ்யமுன்னு நினைச்சுண்டானா? அவனுடைய சொந்த ராஜ்யமுன்னு நினைச்சுண்டானா? இந்தப் பயலுகளாலேதான் மாதம் 400 ரூபாய் சம்பாதிச்சிண்டிருந்த எனக்கு இன்னிக்கு 300 ரூபா கிடைப்பதுக்கே நடையா நடக்க வேண்டியிருக்கு!” என்று தன் கஷ்ட நிலைமையைக் கூறினார்!
“ஐயோ பாவம்! சாஸ்திரிகளே! நீங்கள் படித்த படிப்பென்ன! இந்த வியாபாரத்திற்குப் போட்ட மூலதனம் கொஞ்சமா? உழைக்கும் உழைப்பு என்ன? இவ்வளவுக்கும் 300 ரூபாய்தானா கிடைக்கிறது? என்னமோ! இதாவது இன்னும் கொஞ்ச காலத்துக்காவது கிடைக்கணுமே! அது போகட்டும்! யார் பெயரையோ சொன்னாலே பாவம் என்றீரோ! அது யார் பெயர்?” என்று கேட்டேன்.
“அவன்தான்!... ராமசா... அட பாவமே! சொல்லித் தொலைச்சூட்டேனே! படுபாவி! எங்கள் வயிற்றிலடிச்சேன்! நன்னா இருப்பானா!” என்றார், சாஸ்திரி!
“அந்தப் பெயரை தினம் லட்சம் தடவை சொன்னால் எவ்வளவோ புண்யமென்கிறார்களே! ஆனால் நீங்களோ நினைத்தாலே பாவம் என்கிறீர்களே!” என்று கேட்டேன்.
இதற்குள் காங்கிரஸ் நண்பர் சிகரெட்டை வாயில் வைத்துக் கொண்டு (அந்நிய நாட்டுப் பொருள்களுக்குத் தீ வைப்பதற்காக) தீப்பெட்டியைத் தேடினார்! பாக்கெட்டில் பெட்டி மட்டும் இருந்தது; குச்சியில்லை! கடையை நோக்கிப் போவதற்காகப் புறப்பட்டார்! சாஸ்திரியிடம், இரு கைகூப்பி “நமஸ்தே” என்றார். தலையில் மூட்டை வைத்திருந்த சாஸ்திரி தம் இடது கையை உயர்த்தினார்!
“இவ்வளவு அடிபட்டுங்கூட இன்னும் அந்தப் புத்தி போகவில்லையே! ஏன் வலது கை சுளுக்கியிருக்கோ?” என்று கேட்டேன்.
“இல்லை! பழைய பழக்கம் லகுவிலே போகாது பாருங்கோ! வலது கையில் பிராமணாளுக்கு அக்னி இருக்கோன்னோ! அதைத் தூக்கினால் எதிரில் இருப்பவர் எரிந்து போவர்! அதுக்காகத்தான்!” என்றார், சாஸ்திரி.
“அப்படியானால் தீப்பெட்டிப் பஞ்சத்தைப் பற்றி உமக்குப் பயமில்லை! இந்தாரும், இவரது சிகரேட்டையும் கொஞ்சம் பற்ற வைத்து விடுமே!” என்றேன்!
முறைத்துப் பார்த்தார்! முழங்கால்கள் முட்டிக் கொண்டன! மூட்டையைப் போட்டார்! ஓடினார்! ஓடுகிறார்! இன்னும் ஓடுகிறார்! அதோ ஒடுகிறார்! ஓடிக்கொண்டேதான் இருப்பார்!
(குறிப்பு: குத்தூசி குருசாமி அவர்கள் விடுதலை ஏட்டில் தொடராக எழுதி அவற்றை தொகுத்து 1948இல் பலசரக்கு மூட்டை என்ற தலைப்பில் நூலாகத் தொகுத்து விடுதலை ஏட்டின் வெளியீடாக வெளியிட்டார். அதிலிருந்து ஒரு கட்டுரை இது.)
நன்றி: வாலாசா வல்லவன்