ஜனவரி2012

விவரங்கள்

எழுத்தாளர்: ஆ.சிவசுப்பிரமணியன்

பிரிவு: ஜனவரி2012

வெளியிடப்பட்டது: 01 பிப்ரவரி 2012

படித்துப் பாருங்களேன்...

லெப்டினண்ட் ஜெனரல் ஜாக்கப்பின் சுயசரிதை

(An odyssey in war and peace, An autobiography. Lt.Gen.J.F.R Jacob)

ராணுவத்தினர், வேட்டையாடிகள், கடலோடிகள் ஆகியோரின் அனுபவங்களைப் படிப்பதென்பது பரபரப்புணர்வையும், திகிலையும் ஊட்டுவதாக அமையும். இதன் பொருட்டே இதை விரும்பிப்படிக்கும் வாசகர்கள் உண்டு. அதே நேரத்தில் சமூக நிகழ்வுகள், சமூகச் சிக்கல்கள் குறித்த பதிவு இந்நூல்களில் அருகியே காணப் படும். இதற்குச் சற்று மாறாக, தம்காலச் சமூக நிகழ்வுகளையும் சில அரசியல் தலைவர்களையும் குறித்த பதிவு லெப்டினண்ட் ஜெனரல் ஜாக்கப்பின் சுயசரிதையில் இடம்பெற்றுள்ளது.

பாக்தாத்திலிருந்து இடம்பெயர்ந்து கொல் கத்தாவில் குடியேறிய யூதக்குடும்பம் ஒன்றில் பிறந்தவர் ஜெ.எஸ். ஆர். ஜாக்கப். இவரது தந்தை வணிகர். கொல்கத்தாவில் பெரிய வீடும், இரண்டு குதிரைவண்டிகளும் இரண்டு கார்களும் கொண்ட வளமான இவரது குடும்பம் இருந்தது.

டார்ஜிலிங்கில் உள்ள உறைவிடப் பள்ளியில் பயின்ற ஜாக்கப், தன் உயர்கல்வியை கல்கத்தாவில் பயின்றார். இரண்டாவது உலகயுத்தம் தொடங்கி யதும் யூத அகதிகள் கொல்கத்தாவிற்கு வரத் தொடங்கினர். ஹிட்லரின் நாசிசத்தை எதிர்க்கும் யூதக் கவிஞர்களின் கவிதைகள் ஏற்படுத்திய தாக்கத்தால் அவர்களை எதிர்த்துப் போராட வேண்டும் என்ற உணர்வுமீதூர, தம் குடும்பத்தினருக்குத் தெரிவிக்கா மலேயே 1941 இல் ராணுவத்தில் சேர்ந்தார்.

இதன் பின்னர் அவர் பெற்ற பயிற்சிகள், அமெரிக்கா சென்று பயிற்சி பெற்றது, கள அனுபவங்கள், இராணுவ அதிகாரிகள் குறித்த செய்திகளை நூலின் இரண்டாவது இயலில் இருந்து ஆறாவது இயல் முடிய எழுதியுள்ளார்.

ஜாக்கப்பின் சிறப்பான அனுபவம் பங்களா தேஷ் போரை நடத்தியதாகும். இது குறித்து அவர் மிக நுணுக்கமாகவும் விரிவாகவும் ஏழாவது இயல் தொடங்கிப் பத்தாவது இயல் முடிய எழுதியுள்ளார். போர் தொடர்பான செய்திகளை விரும்பிப் படிப்போருக்கு இது மிகவும் பயன் தரும்.

பங்களாதேஷை உருவாக்க இந்திராகாந்தி காட்டிய ஆர்வம், இலங்கை வழியாக மேற்குப் பாகிஸ்தானில் இருந்து, பங்களாதேஷ் பகுதிக்கு பாகிஸ்தான் இராணுவம் அனுப்பப்பட்டமை, பாகிஸ்தான் ராணுவத்தின் அடக்குமுறை, பத்து மில்லியன் மக்கள் மேற்கு வங்கத்திற்குள் அகதி களாக வந்தமை, இந்திய ராணுவத்தினரின் போர் தந்திரம் ஆகியன இவ்வியலிலும் அடுத்து வரும் இயல்களிலும் விவரிக்கப்படுகின்றன. இவ்வியலில் அவர் குறிப்பிடும் ஒரு செய்தி வருமாறு:

‘ஆர். எஸ். எஸ் சிலிருந்து, ஒரு தூதுக்குழு உதவி செய்ய முன் வந்து என்னைப் பார்த்தது. அவர்களது பங்களிப்பு மதிப்பிட முடியாது. பதுங்கு குழிகள் வெட்ட நமது படைவீரர்களுக்கு உதவினர். யுத்தம் முடிந்த பின்னர், அகதிகளை இடம் பெயரச் செய்வதில் உதவினர் (பக்கம்: 68-69).
இச்செய்தி ராணுவத்தினரும், காங்கிரஸ் கட்சியும், ஆர். எஸ். எஸ்சுடன் கொண்டிருந்த இணக்கத்தைப் புலப்படுத்துகிறது.

பங்களாதேஷ் யுத்தம் தொடர்பாக அவர் மேற்கொண்ட ஒரு தந்திரமான செயலை நூலின் பின்னிணைப்பில் கொடுத்துள்ளார். அதன் சுருக்கம் வருமாறு:

ஜியார்ஜ் கிரிஃபின் என்பவர் அமெரிக்கத் தூதரகத்தில் அரசியல் அதிகாரியாகப் பணியாற்றி வந்தார். பங்களாதேஷ் போரின்போது அமெரிக்கா பாகிஸ்தானுக்கு ஆதரவாக இருந்தது. இதனால் அவ்வதிகாரி இந்திய ராணுவத்தின் அசைவுகளைக் கண்டறிவதில் ஆர்வமாயிருந்தார். அவரையும் அவரது மனைவியையும் தன் வீட்டிற்கு விருந்துண்ண வரும்படி ஜாக்கப் அழைத்தார்.

தன் படுக்கையறையில் இந்திய ராணுவத்தின் போர்த் தாக்குதல் தொடர்பான வரைபடத்தை மாட்டி வைத்திருந்தார். கழிப்பறைக்குச் செல்ல விரும்பிய அவ்வதிகாரியை, தன் படுக்கையறையி லுள்ள கழிப்பறைக்குச் செல்ல அனுமதித்தார். படுக்கை அறைக்குள் சென்று அவ்வரைபடத்தைப் பார்த்த அவ்வதிகாரி, இந்திய ராணுவம் நுழை வதற்குக் குறிப்பிடப்பட்ட வழிகள், உண்மை யானவை என்று நம்பி, அது குறித்துத் தன் மேலதி காரிகளுக்குத் தெரிவித்தார். அவர்கள் பாகிஸ்தான் ராணுவத்திற்கு அச்செய்தியை அனுப்பி வைத்தனர்.

அச்செய்தியின் அடிப்படையில், வரைபடத்தில் குறிப்பிடப்பட்டிருந்த வழிகளில் இந்திய ராணு வத்தை எதிர்கொள்ள பாக்ராணுவம் ஆயத்தமா யிருந்தது. ஆனால் அவ்வழிகளை விட்டு விட்டு எதிர்பாராத வழிகளில் முன்னேறிய இந்திய ராணுவம் தாக்குதலை நடத்தி பங்களாதேஷ் பகுதிக்குள் நுழைந்துவிட்டது. (பக்கம் 187-189). யுத்தம் முடிந்த பின்னர் உருவான பாகிஸ்தான் ராணுவ ஆவணம் ஒன்றில் பிரமோத் மகாஜன் குறித்த பின்வரும் அவரது பதிவுகள் எதிர்மறை யாகவே உள்ளன.

“கிழக்குப் பாகிஸ்தானுக்கு எதிரான தாக்கு தலை நன்கு திட்டமிட்டு சீராக நடத்தி முடித்தனர். முழுமையான திட்டமிடல், நுணுக்கமான கூட்டுச் செயல்பாடு, தைரிய மாகச் செயல்படுத்துதல் ஆகியவற்றுக்கு நல்ல எடுத்துக்காட்டு. இந்த வெற்றிக்குக் காரணம் இந்தியப் படையில் கிழக்குப் பிரிவின் தலைவர் ஜேக்கப் மற்றும் அவரது தலைமையில் செயல்பட்ட படைத் தலைவர்கள்.” என்று குறிப்பிடப்பட்டுள்ளதை அவர் சுட்டிக் காட்டியுள்ளார்.

31 ஜூலை 1978 இல் ராணுவத்திலிருந்து ஓய்வு பெற்ற பின் 1991 இல் பாரதிய ஜனதா கட்சியில் ஜாக்கப் சேர்ந்துள்ளார். அக்கட்சியின் அகில இந்தியத் தலைவர்கள் சிலரைக் குறித்த தமது மதிப்பீட்டைப் பின்வருமாறு பதிவு செய்துள்ளார். (பக்கம்: 147-149).

“அடல் பிகாரி வாஜ்பாய் தனக்கெனப் பலவற்றை வைத்துக் கொண்டவர்; வெளி விவகாரத் துறை அமைச்சராக இருந்த போது பிரிஜேஷ் மிஸ்ராவுடன் நெருக்கமாக இருந்தவர்; நாளடையில் அவரைச் சார்ந்தே வாஜ்பாய் இருந்தார். அப்போது ஐக்கிய நாடுகள் சபையில் இருந்த மிஸ்ரா, வாஜ்பாய் அங்குச் சென்ற போது அவரை நன்றாகக் கவனித்துக் கொண்டார். வாஜ்பாய் அரசியலை நன்கு புரிந்தவர்; நல்ல பேச்சாளர்; பிரபல மான பிரதமர். வாழ்க்கையின் அனைத்து சுகங்களையும் விரும்புபவர். சுகமான சௌகரியங்கள், நல்ல மது, சுவையான உணவு, இனிமையான இசை இவை போன்ற எல்லாமே அவருக்குப் பிடிக்கும். வெற்றி கரமாகப் பிரதமராக இருந்தவர். ஆனால் துரதிருஷ்டவசமாக பிரமோத் மகாஜனை சார்ந்து அரசியல் செய்தவர்; மகாஜனை செல்லமாக ‘முண்டா’ என்றே அழைத்தார்; பிரமோத் மகாஜனின் தொழில் தொடர்புகள் பெரும்பாலும் கேள்விக்குரியவை.”

“டாக்டர் முரளி மனோகர் ஜோஷி உண்மை யுள்ளவர்; கொள்கைகளுக்கு முக்கியத்துவம் தருபவர்; யதார்த்தமானவர். சண்டிகரில் நான் நிர்வாகப் பெறுப்பேற்ற போது அங்கு 550 ஆசிரியர் தேவை என்பதை டாக்டர் ஜோஷியிடம் தெரிவித்தேன். ஐ. ஏ.எஸ் அதிகாரிகளின் எதிர்ப்பையும் மீறி 550 ஆசிரியர்களுக்கு அனுமதி வழங்கினார்.

பிரமோத் மகாராஜன் வாஜ்பாயிக்கு நெருக்க மானவர்; கட்சிக்கு நிதிதிரட்டியவர். எளிய குடும்பச் சூழலில் இருந்து வந்தாலும் ஆடம் பரமான வாழ்க்கை வாழ்ந்தவர்; பல தொழில் நிறுவனங்களுடன் நெருங்கிய உறவு வைத்திருந்தார். நான் கோவாவின் நிர்வாகப் பொறுப்பில் இருந்தபோது,

“சட்டத்திற்குப் புறம்பான” ஒரு செயலைச் செய்ய நிர்ப்பந்தித்தார். நான் மறுத்து விட்டேன். அதன் பின்னர் நாங்கள் சந்தித்துக் கொண்ட போதெல்லாம் எங்கள் வெறுப்பை மறைக்கவில்லை. வி. ஹச். பி. என்னைக் குடியரசுத் தலைவராக்க விரும்பியபோது அதை வீழ்த்தியவர். மகாராஜனின் அரசியல் வளர்ச்சி திடீரென முடிந்து போனது. அவருடைய சகோதரர் அவரைச் சுட்டுக் கொன்றார்.

பி.ஜே.பி. யின் இளந் தலைவர்களில் முக்கிய மானவர் அருண்ஜெட்லி, அறிவாளி; நல்ல வாதத் திறன் கொண்டவர்; சிறந்த பேச்சாளர்; பிரபல மான வழக்கறிஞர். ஆனால் மற்றவருக்குக் கீழே பணியாற்ற விரும்புவதில்லை.

1998 இல் கோவாவின் ஆளுநராக இவர் நியமிக்கப்பட்டபோது அங்கு நடந்த முதலமைச்சர் போட்டிகள், குடியரசுத் தலைவரின் ஆட்சி நடை முறைப்படுத்தப்பட்டது, அரசு இயந்திரத்தை சீராக்க அவர் மேற்கொண்ட முயற்சிகள், கோவா அரசியல்வாதிகளுக்கும், சுரங்க நிறுவனங்களுக்கு மிடையிலான நெருக்கமான உறவு ஆகியனவற்றை விரிவாக எழுதியுள்ளார். (பக்கம் 149-153). கார்கில் யுத்தம் குறித்து அவரது பதிவுகளும் இடம்பெற்று உள்ளன.

1999 நவம்பரில் பஞ்சாப் ஆளுநராக ஜாக்கப் நியமிக்கப்பட்டார். பஞ்சாப் அரசியல்வாதிகள், குறித்தும் சண்டிகர் சேரிகளில் அவர் மேற்கொண்ட சீர்திருத்தங்கள் குறித்தும் அவர் எழுதியுள்ளார்.

பி.ஜே.பி. கட்சியில் இருந்தவர் என்பதன் அடிப்படையில், பஞ்சாபின் பி.ஜே.பி கட்சித் தலைவர் ஒருவர் ஜாக்கப்பைச் சந்தித்து, எந்தக் கொள்கை முடிவு எடுப்பதாக இருந்தாலும், தன்னை அழைத்து அது குறித்து விளக்கவேண்டும் என்று கேட்டார். இதை ஜாக்கப் பொருட்படுத்த வில்லை. இதனால் ஆத்திரமடைந்த அவர், பிரதமருக்கும், உள்துறை அமைச்சருக்கும், பி.ஜே.பி யின் வளர்ச்சிக்கு ஜாக்கப் உதவவில்லை என்று கடிதங்கள் எழுதினார். இந்நிகழ்ச்சி குறித்து ‘அரசியல் என்பது அயோக்கியர்களின் கடைசிப் புகலிடம் என்ற கூற்று நினைவுக்கு வந்தது’ என்று ஜாக்கப் எழுதியுள்ளார்.

நூலின் இறுதிப் பகுதியில் தன்னுடன் பணிபுரிந்த, இராணுவ அதிகாரிகள் குறித்து வெளிப்படையாகச் சில செய்திகளைக் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

போர்க்கள அனுபவங்களும், சிவில் நிர்வாக அனுபவங்களும், அரசியல்வாதிகள் குறித்த பதிவுகளும் நூலில் விரவிக் காணப்படுகின்றன.

தீரமும், நேர்மையும், நிர்வாகத்திறனும் கொண்ட ஓர் இராணுவ அதிகாரியின் வலதுசாரி அரசியல் சார்பு இந்நூலில் வெளிப்படுகிறது.

Tweet

Whatsapp

விவரங்கள்

எழுத்தாளர்: பா.ஆனந்தகுமார்

பிரிவு: ஜனவரி2012

வெளியிடப்பட்டது: 01 பிப்ரவரி 2012

தமிழில் மரபுவழிப்பட்ட திறனாய்வு என்பது தொல்காப்பியர் முதல் தொடங்கி, பின்னர் உரை யாசிரியர்களின் உரைகளில் வளர்ந்து, பாட்டியல் நூல்களில் ஒரு புதிய திருப்பம் பெற்று, வேறு திசைகளில் வளர்ச்சியடைந்துள்ளது. ஆயின், நவீன இலக்கியத்திறனாய்வு என்பது, தமிழ்ச் சூழலில் மேற்கத்திய மரபு சார்ந்ததாகவே அமைந் துள்ளது. தமிழ்க் கல்விப்புலத்தில் இலக்கியத் திறனாய்வு என்பது, மரபுவழிப்பட்ட திறனாய் வினைக் கருத்தில் கொள்ளாது. மேற்கத்தியத் திறனாய்வு மரபுகளை- பெரிதும் ஆங்கிலத் திறனாய்வு முறைகளைக் கற்பிப்பதும், சிந்திப்பதும் அரங்கேறி வருகிறது. நவீனதிறனாய்வினைக் கல்விப் புலம் சார்ந்த தமிழ்ப் பேராசிரியர்களே அறிமுகப் படுத்தியுள்ளனர். இருபதாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் பச்சையப்பன் கல்லூரியின் தமிழ்ப் பேராசிரியராகவிருந்த திருமணம் செல்வகேசவராய முதலியார்தான் ஆங்கிலத் திறனாய்வு மரபினை யொட்டி, தமிழில் திறனாய்வுக் கட்டுரைகள் எழுதத் தொடங்கினார். இவர் எழுதிய ‘செய்யுள்’ ‘வசனம்’ என்னும் இரண்டு திறனாய்வுக் கட்டுரைகள் சிறப்பு வாய்ந்த தொடக்க முயற்சி களாகச் சுட்டப்படுகின்றன. (க. பஞ்சாங்கம்: ப. 118)

ஆங்கிலத்திலுள்ள ‘Criticism’ என்ற சொல்லுக் கிணையாக ‘விமர்சனம்’ என்ற சொல்லை ‘அசோக வனம்’ (1944) என்ற நூலில் முதன்முதலாக பேராசிரியர். ஆ. முத்துசிவன் பயன்படுத்தினார். இவர் அரிஸ்டாட்டில், ஏ.சி. பிராட்லி, எம். எச். ஆப்ராம்ஸ் போன்றோரின் இலக்கியத்திறனாய்வுக் கோட்பாடுகளை அறிமுகப்படுத்தி அவற்றின் பின்புலத்தில் தமிழ்க் காப்பியங்களை ரசனை நோக்கில் ஆய்வு செய்துள்ளார். இவருக்குப்பின் இலக்கிய விமர்சனம், அதன் முறையியல் குறித்துத் தமிழில் தனியாக முதல்நூல் எழுதியவர் தொ. மு. சி. ரகுநாதன் ஆவார். இவருடைய இலக்கிய விமர்சனம், 1948-இல் வெளிவந்தது. தமிழுக்குப் புதிதான இலக்கிய விமர்சனத்தை முறையாக அறிமுகப்படுத்திய முதல் நூல் இதுவே. இந்நூலில், இலக்கியம் என்பது வாழ்க்கையின் விமர்சனம் என்கிற மாத்யூ ஆர்னால்டின் கருத்தினை முன் மொழிகிறார். இலக்கியத்தின் சமுதாய அடிப் படைகளை விளக்கும் ரகுநாதன், இலக்கியப் படைப் பாக்கத்தின் தனித்தன்மைகளையும், இலக்கியத்தின் தன்னாட்சித் தன்மையினையும் வலியுறுத்திப் பேசியுள்ளார். இதற்குப் பின்னர், விமர்சனம் என்ற சொல்லுக்கு இணையாக ‘திறனாய்வு’ என்ற சொல்லைத் தமிழில் முதன்முதலில் பயன்படுத்திய அ.ச. ஞானசம்பந்தனின் ‘இலக்கியக்கலை’ 1953-இல் வெளிவந்தது.

இந்நூலில் கலையின் பொது இயல்பு களையும், கலையின் ஒருவகையான இலக்கியத்தின் தனித்தன்மைகளையும் விதந்து பேசுகின்ற அ.ச. ஞானசம்பந்தன், இலக்கியத்தின் அடிப்படைக் கூறுகளான உணர்ச்சி, வடிவம், கற்பனை ஆகிய வற்றை விரித்துப் பேசியுள்ளார். மேலும், இலக்கியப் பாகுபாடுகள் குறித்தும், கவிதை, நாடகம், நாவல் ஆகிய இலக்கிய வகைகளின் அடிப்படைகள் குறித்தும் பேசியுள்ளார். இந்நூலுக்குப்பின், 1959-இல் க.நா.சு-வின் ‘விமர்சனக்கலை’ வெளிவந்தது. இந்நூலில் இலக்கியவிமர்சனம் என்பது, வழக்கமான கல்விப்புல விளக்கங்களுக்கப்பால், சிறுபத்திரி கையின் மரபுசார்ந்து நவீனத்துவ அடிப்படையில் இலக்கியத்தை விமர்சனம் செய்துள்ளார். இலக் கியத்தின் கலைத்தன்மையையும் கலைஞனின் அதீத சுதந்திரத்தையும் வற்புறுத்தும் க. நா.சு., ‘இலக்கியம் என்பது, நிர்க்குணப் பிரம்மத்தையும், கடவுளையும் போன்றது’ என்று இலக்கியத்தை அதன் சமூகச் சார்பிலிருந்து முற்றிலும் விலக்கி, வேதாந்தமாக விளக்கம் காண முயற்சி செய் துள்ளார். ‘குறியீட்டியல், சர்ரியலிஸம், நனவோடை என்பனவெல்லாம் இலக்கிய உத்திகளேயன்றி, இலக்கியப்பிரிவுகள் அல்ல’- எனக்கூறும் க.நா.சு., ‘இலக்கிய விமர்சகன் நடுநிலையில் பற்றற்றவனாக நிற்கமுடியாது’ என்கிறார். இலக்கிய விமர்சனத்தைத் தனிநபர் விருப்பு வெறுப்புக்குட்பட்டதாகக் காணும் இந்நூல் வெளிவந்த காலத்தையொட்டியே மு.வ. -வின் ‘இலக்கிய ஆராய்ச்சி’, ‘இலக்கியத்திறன்’, ‘இலக்கிய மரபு’ ஆகிய மூன்று நூற்களும் வெளி வந்துள்ளன. இம்மூன்று நூற்களையும், ‘இலக்கிய ஆராய்ச்சிபற்றிய பொதுத் திறனாய்வு நூல்கள்’ என்று பேராசிரியர் சி. கனகசபாபதி குறிப்பிடு கின்றார் (1987: ப. 289). ‘ஓவச்செய்தி’, ‘கண்ணகி’, ‘மாதவி’, ‘முல்லைத்திணை’ ஆகியவற்றைத் தனி நிலை ஆய்வுகளாக வகைப்படுத்துகின்றார். இக் கட்டுரையில் பொதுத்திறனாய்வுப்பிரிவில் அடங்கு கின்ற மேற்கண்ட மூன்று நூல்கள் மட்டுமே ஆய்வுக்குட்படுத்தப்படுகின்றன.

பேராசிரியர். மு.வ., பச்சையப்பன் கல்லூரியிலும் சென்னைப் பல்கலைக்கழகத்திலும் பேராசிரி யராகப் பணிபுரிந்த காலத்தில், மாணவர்களிடம் வகுப்பில், இலக்கியம் குறித்தும், இலக்கிய ஆராய்ச்சி குறித்தும் பேசிய குறிப்புக்களின் விரிவுபடுத்தப் பட்ட நூலாக்கமாகவே இம்மூன்று நூல்களும் அமைந்துள்ளன. பேராசிரியர் அ.ச. ஞா.-வின் ‘இலக்கியக்கலை’ நூலின் முன்பகுதியை அடி யொற்றியதாக ‘இலக்கியத் திறன்’ அமைந்துள்ளது. இந்நூலில் அறிவியலுக்கும் கலைக்குமுள்ள வேறு பாடு, கலையின் தனித்தன்மை, இலக்கியம் கலை யாக அமைதல், கலைஞனின் மனம், இலக்கியக் கலையாக்கத்தில் தொழிற்படும் உணர்ச்சித்திறம், இலக்கியத்தை நுகரும் திறம் ஆகியவற்றை விரிவாக விளக்கியுள்ளார். இறுதிஇயலான பத்தாம் இயலில், இலக்கிய ஆராய்ச்சியின் அடிப்படைகள் குறித்துப் பேசியுள்ளார். கலை, இலக்கியம் பற்றிய மாணாக்கரின் அடிப்படைப் புரிதலுக்கு இந்நூல் உதவியாகவிருக்கும் என்பதில் ஐயமில்லை. கலை, இலக்கியத்தின் அடிப்படைகளை விளக்குவதற்கு ஆங்கிலத் திறனாய்வாளர்களாக ஏ.சி. பிராட்லி, ஐ.ஏ. ரிச்சர்ட்ஸ், மாத்யூ ஆர்னால்ட், ஆபர் குரோம்பி, வின்செஸ்டர், ஹட்ஸன் ஆகியோரின் மேற்கோள் களை மு.வ. பெரிதும் பயன்படுத்தியுள்ளார். இவர் களுள் பெரும்பாலோர் 1920-30 காலகட்டத்தில் கேம்பிரிட்ஜ், ஆக்ஸ்போர்டு பல்கலைக்கழகங்களில் பேராசிரியர்களாகப் பணியாற்றியவர்கள் என்பது குறிப்பிடத்தகுந்தது. ஏ.சி. பிராட்லி, ஷேக்ஸ்பியர் திறனாய்விலும், கவிதைத் திறனாய்விலும் புகழ் பெற்றவர். அவரது ஷேக்ஸ்பியரியத் திறனாய்வின் தாக்கம் குறித்து, ‘ஹாக்ஸ்’ என்பவர், இப்படி யொரு கவிதை எழுதினார்.

“நேற்றிரவு நானொரு கனாக் கண்டேன்
ஷேக்ஸ்பியர் அதிலோர் ஆவியாய் வந்தார்
ஆட்சிப்பணிக்கான தேர்வுஎழுத அவர் அமர்ந்திருந்தார்
அந்த ஆண்டு ஆங்கிலத் தேர்வில்,
லியர் அரசன் நாடகத்திலிருந்து
வினாக்கள் பல வினவப்பட்டிருந்தன,
ஷேக்ஸ்பியர் அதற்கு மிகமோசமாய்ப்
பதிலெழுதினார் - ஏனெனில்
அவர் பிராட்லியை வாசிக்காமல் வந்திருந்தார்!”

ஏ.சி. பிராட்லியின் கவிதை குறித்த ‘ஆக்ஸ் போர்ட் சொற்பொழிவுகள்’ என்னும் நூலையும், அவரது ‘அறிவியலும் கவிதையும்’ என்னும் நூலையும் இந்நூலின் பலவிடத்து மேற்கோளாய்ப் பயன்படுத்தியுள்ளார். கலையின் அழகு, உணர்ச்சி, கலைஞனின் அனுபவம், கற்பனை வடிவம், ஓசை நயம் ஆகியவற்றை பிராட்லியின் கருத்துநிலை சார்ந்தே விளக்கியுள்ளார். கவிதையின் உணர்ச்சி, கவியின்பம், கற்பனைத் திறன் ஆகியவற்றை விளக்கு வதற்கு, பிராட்லியுடன் வோர்ட்ஸ்வொர்த், கோல்ட்ரிட்ஜ், கீட்ஸ், பைரன் ஆகிய ஆங்கிலப் புனைவியல் கவிஞர்களையும் துணைக்கு அழைத் துள்ளார். புனைவியலுக்கு எதிராகக் கவிதையில் புறவயத் தன்மையையும், அழகியல் கூறுகளின் ஒருங்கிணைப்பையும், மரபினையும் வற்புறுத்திய, புதுச்செவ்வியல்வாதி, டி.எஸ். இலியட்டின் கருத்துக் களையும் ஆங்காங்கே மேற்கோள் காட்டியுள்ளார். பிரதியை நெருக்கமாக வாசித்துப்படைப்பை வரலாற்றிலிருந்தும் சூழலிலிருந்தும் கத்திரித்த செய்முறைத் திறனாய்வை ‘(Practical Criticism) அறிமுகப்படுத்திய ஐ.ஏ. ரிச்சர்ட்ஸின் கருத்துக் களையும் ‘இலக்கியத்திறன்’ நூலில் மு.வ., பரவலாக எடுத்தாண்டுள்ளார்.

மேற்காட்டிய திறனாய் வாளர்கள் பொதுவாக ‘தாராளவாத மனிதநேய’த் திறனாய்வாளர்கள் என்ற பொது வகைப்பாட்டில் அடங்குவர். என்றாலும், அவர்களுக்கிடையில் இலக்கியத்தை அணுகும்முறையில் கருத்து வேறு பாடுகள் உண்டு, ஆயின் இத்திறனாய்வாளர்களுக் கிடையிலுள்ள கருத்துநிலை வேறுபாடுகளை மு.வ. பொருட்படுத்தவில்லை; கவனத்திற் கொள்ள வில்லை. தனது கருத்து விளக்கத்திற்கு வசதியாக விருக்கும் அறிஞர்களுடைய மேற்கோள்களை அருகருகே கூடக் கையாண்டுள்ளார். சான்றாக, ‘கலை என்பது, எதார்த்த உலகின் பகுதியோ, நகலோ அன்று; அது தற்சுதந்திரம் வாய்ந்தது; முழுக்கத் தன்னாட்சித் தன்மை கொண்டது.’ என்ற ஏ.சி. பிராட்லியின் கருத்தையும், அதை மறுத்து, ‘கலையின் அழகியல் சார்ந்த, தனிப்பட்ட சொர்க்க நிலை யதார்த்த உலகின் உண்மையைக் கண்டறிவதற்கு இடர்ப்பாடாகும்’ என்று கூறிய ஐ.ஏ.ரிச்சர்ட்சின் கருத்தினையும் ஒரே இடத்தில் கையாண்டுள்ளார் (2010: பக். 29-30). ஆயின் தனது நிலைப்பாடு என்னவென்பதை மு.வ. இங்குத் தெளிவுபடுத்த வில்லை. இது போன்று “கவிதையென்பது தன்னியல்பாய்ப் பொங்கி வழியும் ஆற்றல் வாய்ந்த உணர்ச்சிகளின் கொட்டல்” என்ற வேர்ட்ஸ் வொர்த்தின் மிகு உணர்ச்சி சார்ந்த புனைவியல் கொள்கையை விளக்கும் மு.வ., (மேலது, ப. 67) இதற்கு நேர்எதிரான புதுச்செவ்வியல் சார்புடைய டி.எஸ். இலியட்டின் புறவயக் கூறுகளின் ஒருங் கிணைப்புப் (Objective Correlative) பற்றிய கவிதைக் கொள்கையையும் இந்நூலில் பிறிதோரிடத்தில் விளக்குகிறார். (மேலது, ப. 100) மேலும், இலக் கியத்தின் அடிப்படைக்கூறுகள் குறித்த விளக்கங் களிலும் தனது நிலைப்பாட்டை வலியுறுத்தாது, ஆங்கிலத் திறனாய்வாளர்களின் கருத்துக்களையே வழிமொழிகிறார். பேராசிரியர் மு.வ., அவர் களுக்குச் சமூகப் பண்பாட்டியக்கங்களின் சார்பு நிலைகள் வெளிப்படையாக எதுவுமில்லாததால், இலக்கியத்திறனாய்வு குறித்த விஷயத்திலும் அதே சார்பற்ற நிலையைக் கடைப்பிடித்துள்ளார் எனக் கருதலாம். மாணவர்களுக்கு இலக்கியத்தினடிப் படைகளை விளக்குவதே அவரது முதன்மை நோக்கமாக இருந்துள்ளமையும் இதற்கு மற்றொரு காரணமாகலாம்.

இலக்கியத்தின் இயல்பினை, அதன் அடிப் படைக் கூறுகளை விளக்குவதற்கு ஆங்கிலத் திறனாய் வாளர்களின் கருத்துக்களையே பெரிதும் மேற் கோள் காட்டும் மு.வ., சிலவிடத்து அம்மேற்கோள் களுக்கு இணையான தொல்காப்பியர், பாரதியார் ஆகியோரது கருத்துக்களையும் இயைபுடன் பொருத்திக் காட்டுகின்றார். ஆயின் கருத்து விளக்கத்திற்கான சான்றுப் பாடல்களை முழுக்கத் தமிழ் மரபிலிருந்தே கையாண்டுள்ளார். தற்கால இலக்கியத்தில் பாரதியார் பாடல்களையும் (உணர்ச்சி வெளிப்பாடு), காப்பிய இலக்கியத்தில் கம்பன் கவிதைகளையும் (உணர்ச்சிக்கேற்ற வடிவம், நடை), பழந்தமிழ் இலக்கியத்தில் சங்கக் கவிதை களையும் (உணர்ச்சி, கற்பனை விளக்கம்) பெரிதும் சான்றுப் பாடல்களாகத் தந்துள்ளார். இவற்றுள்ளும் சங்கச் செய்யுட்களே ‘இலக்கியத்திறன்’ நூலில் பெரும்பான்மை எடுத்துக்காட்டுப் பாடல்களாக அமைந்துள்ளன. மு.வ.-வின் ஆழ்ந்த சங்க இலக்கியப் பயிற்சியே இதற்குக் காரணமாகும்.

(2)

இலக்கியம் என்றால் என்ன? இலக்கியம் எங்ஙனம் கலையாகிறது? இலக்கியத்தின் அடிப் படைக் கூறுகள் யாவை? என்பன போன்ற இலக்கியம் பற்றிய அடிப்படை வினாக்களுக்கு விளக்கம் தரும் வகையில் மு.வ.வின் ‘இலக்கியத் திறன்’ நூலின் பெரும்பகுதி அமைந்துள்ளது. இந் நூலின் முதல் ஒன்பது இயல்களில் இலக்கியத்தின் திறனை விளக்கும் மு.வ., இறுதிஇயலான பத்தாவது இயலில் (‘ஆராய்ச்சி’) இலக்கியத்தை ஆராயும் திறன் குறித்து விளக்குகிறார். இலக்கியத்தைப் படைப்பதும் ஆராய்வதும் வெவ்வேறானவை என்று குறிப்பிடும் மு.வ., செய்தித்தாள்களில் வரும் மதிப்புரைகள், கட்சி, குழுச்சார்புகளுடனும் வணிக நோக்கத்துடனும் நடுநிலையின்றி எழுதப் படுகின்றன. ஆயின் இலக்கிய ஆராய்ச்சி என்பது நடுவு நிலைமையுடன் அமைதல் வேண்டும். ‘சமன் செய்து சீர்தூக்கும் துலாக்கோல்’ போன்றதாகவும் விருப்பு வெறுப்பின்றி ‘மெய்ப்பொருள் காண் பதாக’வும் அது நிகழ்த்தப்படவேண்டும் என்கிறார். இலக்கிய ஆராய்ச்சியில் குணமும் (அழகு), குற்றமும் எடுத்துக்காட்டப்பட வேண்டுமென் பதைத் தொல்காப்பியர் வழிநின்று விளக்குகிறார். அதே சமயத்தில் ஐ.ஏ.ரிச்சர்ட்ஸ் திறனாய்வின் இருபெருந்தூண்களாகக் குறிப்பிட்ட படைப்பைப் பற்றிய விளக்கமும் படைப்பைப் பற்றிய மதிப்பீடும் இலக்கிய ஆராய்ச்சிக்கு மிகமுக்கியமானவை என எடுத்துக்காட்டுகின்றார். இலக்கியத்திறனாய்வு முறைகளுள், வரலாற்று முறைத்திறனாய்வு, வாழ்க்கை வரலாற்றுத் திறனாய்வு, ஒப்பீட்டு முறைத் திறனாய்வு, வகுத்த விதிகள் வழித் திறனாயும், விதிவழித்திறனாய்வு, தரத்தை மதிப்பிடும் தீர்ப்பு முறைத் திறனாய்வு ஆகியவற்றைப் பயனற்றதாக, விரும்பத்தகாததாக எடுத்துக்காட்டி நிராகரிக்கும் மு.வ., நூலின் வழி இலக்கிய விதிகளை வருவித்துக் கண்டுணரும் வருநிலைத் திறனாய்வுமுறையை இலக்கிய ஆராய்ச்சிக்குரியதாக வலியுறுத்துகிறார்.

“சேக்ஸ்பியர் நூல்களையும் காளிதாசர் நூல் களையும் படித்துவிட்டு, அவை உணர்த்தும் விதிகளைக் கொண்டு சிலப்பதிகாரத்தையோ, பெரிய புராணத்தையோ ஆராய்வதால் பயன் இல்லை. ஒவ்வோர் இலக்கியமும் ஒவ்வொரு வகையான வளர்ச்சி பெற்றிருத்தலால், அந்தந்த நூலைக் கற்று உணர்ந்து, அதனதன் சிறப்பியல்பு களைத் தனித்தனியே கண்டு விளக்கம் தருதல் வேண்டும். இவ்வகையான கண்டுணர்முறை (Inductive Criticism) முன்னமே வகுத்த விதிகளைக் கொண்டு ஆய்வது அன்று; ஒரு நூலைக் கற்கும் போது அதிலிருந்தே விதிகளைக் கண்டு உணர்ந்து ஆய்வது ஆகும்.” (மேலது, பக். 261)

இதே கருத்தினை ‘இலக்கிய ஆராய்ச்சி’ நூலில் உள்ள ‘எள்ளும் எண்ணெயும்’ என்ற கட்டுரையிலும் வற்புறுத்துகிறார். எள்ளிலிருந்து எண்ணெய் எடுப்பதுபோல் இலக்கியத்திலிருந்து இலக்கணம் (விதிகள்) உருவாக்கப்படவேண்டும். (‘இலக்கியம் கண்டதற்கு இலக்கணம் இயம்பல்’) என்கிறார். இங்கு மு.வ., இலக்கியத்திலிருந்து விதிகளை வருவித்துக்கொள்கிற வருநிலைத் திறனாய்வினைக் குறிக்க ‘Deductive Criticism’ என்ற ஆங்கிலக் கலைச்சொல்லைக் கையாளாது, அதற்கு நேரெதிரான விதிகளைச் செலுத்திப் பார்க்கிற செலுத்துநிலைத்திறனாய்வினைக் குறிக்கும் ஆங்கிலக் கலைச் சொல்லான ‘Inductive Criticism’ என்பதை அடைப்புக் குறிக்குள் பிழைபடக் கையாண்டு உள்ளார்.

இலக்கியத்திற்கு உள்ளேயிருந்து விதிகளை வருவிக்கிற வருநிலைத் திறனாய்வை வலியுறுத்தும் மு.வ., இலக்கியத்தில் ஆராயப்படவேண்டிய பொருட் களாக உணர்ச்சி, கற்பனை, வடிவம் என்னும் மூன்றை மட்டும் குறிப்பிடுகிறார்.

“இலக்கியத்தை ஆயும்போது அதன் விழுமிய உணர்ச்சி, சீரிய கற்பனை, அழகியவடிவம் ஆகியவை பற்றி ஆய்தல் வேண்டுமே அன்றி, மக்களின் உள்ளத்தைக் கவரும் நூல் என்னும் காரணம் பற்றிப் போற்றுதல் கூடாது” (2010: ப. 271)

“ஒலி நயமே பாட்டுக்கலையின் உடல்; கற்பனை உணர்வே உயிர்” (2008: ப. 99)

இலக்கியத்தின் பாடுபொருள், சமூக உள்ளடக்கம் விஷயங்களில் மு.வ., அக்கறை செலுத்தவில்லை. மேலும் உணர்ச்சி, கற்பனை, வடிவம் என்ற மூன்றிலும் உணர்ச்சியை அதிகம் வலியுறுத்திப் பேசுகிறார். “சுய உணர்ச்சிச் செல்வத்தை நாடிப் படைக்கும் பெரும் புலவர்கள் ஒலி நயத்தைத் தேடி அலைவதில்லை” (மேலது, ப. 117)

இங்ஙனம் இலக்கியத்தின் உணர்ச்சிக் கூறை உயர்த்திப் பேசும் மு.வ., இலக்கிய ஆராய்ச்சி யாளனின் முதல் தகுதி ‘உணர்ச்சியனுபவமே’ என்னும் ஐ.ஏ. ரிச்சர்ட்சின் கருத்தினை அழுத்த மாகக் கூறுகிறார். “தாம் ஆராயும் இலக்கியத்திற்கு ஏற்ற மனநிலை பெற்று, அதன் அனுபவத்தைப் பெறுவதில் தேர்ச்சி மிக்கவராக இருத்தல் வேண்டும்” (2010: ப. 260). மேலும் இலக்கிய ஆராய்ச்சி என்பதை மு.வ., அனுபவ ஆராய்ச்சி யாகவே கருதுகின்றார். கவிஞனின் அனுபவத்தை உணர்ந்து வெளிக்காட்டுவதே ஆராய்ச்சியாளனின் கடமையெனக் காட்டுகிறார்.

“இலக்கியத்தைப் பொறுத்தவரையில் அனுபவ ஆராய்ச்சி சிறந்து நிற்கும் காலமே அந்த நாட்டின் சிறந்த நிலையாகும். தமிழ்நாட்டில் அதற்குரிய அறிகுறிகள் இந்த நூற்றாண்டில் காணப்படுகின்றன.

கவிஞரின் அனுபவம் இன்னது என்று நான் உணர்கிறேன். கற்கின்ற நீங்களும் உணர்கிறீர்களா? என்று அறைகூவி அழைப்பது போன்ற இலக்கிய ஆராய்ச்சி நூல்கள் ஆங்கிலத்தில் பெருகியுள்ளன” (2008: ப. 8).

“கவிஞரின் அனுபவத்தை எட்டிப்பிடித்திடத் தாவிப் பறப்பது போன்ற ஆராய்ச்சி நூல்களே ஆங்கிலத்தில் மிகுந்துள்ளன; ஷேக்ஸ்பியர், ஷெல்லி போன்றவர்களைப்பற்றிய ஆராய்ச்சி நூல்களில் பெரும்பாலானவை இவ்வாறு அமைந்திருப்பதைக் காணலாம். பிராட்லி (A.C.Bradely) முதலிய ஆராய்ச்சி யாளர்கள் பலர் செய்துள்ள அருந்தொண்டுகளை எடுத்துக்காட்டாகக் கூறலாம்.” (மேலது. பக். 8-9).

இங்கு ‘உணர்ச்சியனுபவம்’ என்று மு.வ., குறிப்பிடுவது டி.கே.சி., போன்ற ரசனைமுறைத் திறனாய்வாளர்கள் குறிப்பிடும், வாசகன் பிரதியின் உருவ அழகில் ஓசையின்பத்தில் திளைக்கும் வாசகச் செயற்பாடு சார்ந்த உணர்ச்சி இன்பம் பற்றியது அன்று. படைப்பாளியின் உணர்ச்சி அனுபவத்தைப் பெறுகின்ற மனப்பதிவு திறனாய்வு முறை சார்ந்தது. இதனை மு.வ., “உணர்ச்சி வழி ஆராய்ச்சி (Neo- Criticism or impressionistic Criticism) என்று குறிப்பிடுகிறார். (2010: ப. 261) எனவே மு.வ.வின் இலக்கியத்திறனாய்வு அணுகுமுறை புனைவியல் கவிஞர்கள் வலியுறுத்திய, ஏ.சி. பிராட்லி பின்பற்றிய உணர்ச்சி வெளிப்பாட்டுக் கொள்கை சார்ந்ததாக அமைந்துள்ளது.

(3)

 இலக்கியம் என்றால் என்ன? இலக்கியத்தின் அடிப்படைக் கூறுகள் யாவை? இலக்கியத்தில் ஆராயப்படவேண்டிய அம்சங்கள் யாவை? அவற்றை எம்முறையில் ஆராய்தல் வேண்டும்? என்கிற விளக்கங்களுக்கு, விவாதங்களுக்கு அப்பால் எது நல்ல இலக்கியம் அல்லது உயர்ந்தகலை என்கிற இலக்கிய மதிப்பீடு சார்ந்த விவாதத்திற்குள்ளும் மு. வ., சென்றுள்ளார். இதனை அவரது இலக்கிய ஆராய்ச்சி நூலில் பரக்கக் காணலாம். மு.வ., வின் வருகைக்கு முன்னரும் அவரது காலத்திலும் தமிழ் இலக்கிய விமர்சனச் சூழலில் இத்தகைய இலக்கிய மதிப்பீடு சார்ந்த விவாதங்கள் நடைபெற்றுள்ளன. இடதுசாரி விமர்சகர்கள் ப. ஜீவானந்தம் தொடங்கி நல இலக்கியம் X நச்சு இலக்கியம் என்ற இருமை எதிர்வை முன்வைத்து முற்போக்கான மனித நேயமிக்க இலக்கியம் ‘நல்ல இலக்கியம்’ என வரையறுத்துள்ளனர். ‘மணிக்கொடி’, ‘எழுத்து’ முதலான சிறு பத்திரிகைகளில் பண்டிதம் X நவீனம் என்கிற இருமை எதிர்வை முன்வைத்து விவாதங்கள் நடைபெற்றுள்ளன. க.நா.சு., ந. பிச்சமூர்த்தி, சி.சு. செல்லப்பா முதலியோர் மரபு சார்ந்த இலக்கிய இலக்கண மரபுகளை ‘பண்டிதம்’ என நிராகரித்து, புதுமை, பரிசோதனை அம்சங்கள் நிறைந்தவற்றை ‘நவீனம்’ என வரவேற்று ஆதரித் துள்ளனர். புதுமைப்பித்தனுக்கும் (ரசமட்டம்) கல்கிக்கும் இடையில் நடைபெற்ற விவாதம் ‘ஜனரஞ்சக’ (popular) எழுத்துக்கும் நவீன பரிசோதனை முயற்சி கொண்ட மேட்டிமை (elite) எழுத்துக்குமான விவாதமாகும், கல்கி, ஜனரஞ்சக ஆதரவாளராக இருந்தார்.

மு.வ. தனது இலக்கிய ஆராய்ச்சி நூலில் பொழுதுபோக்கு அம்சங்கள் கொண்ட வெகு மக்கள் ஆதரவுள்ள ‘ஜனரஞ்சக’ இலக்கியத்திற்கு எதிராக மேட்டிமைத்தனம் நிறைந்த உயர் இலக் கியத்தை ஆதரித்துப் பேசியுள்ளார். இவ்விரண்டுக்கு மான முரணை அந்த மணிக்குரியநூல் X எந்தக் காலத்துக்குரிய நூல், உயர்கலை X ஓர் அணா நூல், கலைஞர் சுவை X பொதுமக்கள் சுவை, உயர்வகைக் கலை X இழிவகை நாடகம், குஜிலி பதிப்புக்கள் X சிறந்த நூல்கள், உயர்சுவை X மட்டமான சுவை என்கிற எதிர்வுகள் வழி விளக்குகிறார். எந்தக் காலத்திற்குரிய உயர்சுவையுடைய உயர்வகைக் கலைச் சார்புடைய சிறந்த நூல்களாக மு.வ., கருதுவது அறச்சார்புடைய நூல்களே ஆகும். உயர்ந்த கலைஞர்களாக, அறத்திறன் ஆட்சியில் நம்பிக்கையுடையவர்களைக் காட்டுகின்றார். எனவே மு.வ.வின் ‘உயர் இலக்கியம்’ என்ற கருத்து நிலைக்கு ஆதாரமாக இருப்பது ஒழுக்கம் சார்ந்த அறிவியலே. இதனை ஆதாரமாகக்கொண்டே அவரது புதினங்களும் கட்டப்பட்டுள்ளன.

மு.வ.,வின் இலக்கியத்திறனாய்வு நூல்கள் மாணவர்களுக்கு இலக்கியத்தின் அடிப்படை களையும் இலக்கிய வகைகளையும் விளக்கும் நோக்கத்தில் எழுதப்பட்டுள்ளன. இலக்கியத் திறனாய்வு கருத்துநிலை சார்ந்த விஷயங்களில் மு.வ., சார்பற்ற நிலையைக் கடைப்பிடிக்கிறார். இலக்கியத்தில் ஆராயப்பட வேண்டிய பொருட் களாக உணர்ச்சி, கற்பனை, வடிவம் என்ற மூன்றைக் குறிப்பிடுகின்றார். இம்மூன்றிலும் உணர்ச்சிக் கூறை அழுத்திப் பேசுகிறார். இலக்கிய ஆராய்ச்சி என்பது விதிகள் வழி இலக்கியத்தை அணுகாமல் இலக்கியத்திற்குள் இருந்து விதிகளை வருவிக்கிற வருநிலைத் திறனாய்வாக இருக்கவேண்டுமெனக் கருதுகிறார். மு.வ., இலக்கிய ஆராய்ச்சியை உணர்ச்சி வெளிப்பாட்டுக் கொள்கைசார்ந்த அனுபவ ஆராய்ச்சியாகக் கருதுகிறார். பொழுது போக்கு அம்சம் சார்ந்த ஜனரஞ்சக‘ இலக்கியத்திற்கு எதிராக மேட்டிமைத் தனம் நிறைந்த ‘உயர் இலக்கியம்’ என்ற ஒன்றை வற்புறுத்துகிறார். மு.வ., வின் ‘உயர் இலக்கியம்’ என்ற கருத்துநிலைக்கு ஆதாரமாக இருப்பது ஒழுக்கம் சார்ந்த அறவியலே. மு.வ.வின் இலக்கியத்திறனாய்வு நூல்கள் இலக் கியத்தின் அடிப்படைக் கூறுகளை விளக்கிக் காட்டுகின்றன. திறனாய்வின் தொடக்கநிலைக் கூறுகளைத் தொட்டுக்காட்டுகின்றன. திறனாய்வில் கருத்துநிலை சார்ந்த விவாதங்களுக்குள்ளோ, திறனாய்வின் அடுத்த கட்ட வளர்ச்சியான ‘இலக்கியக் கொள்கைப் பகுதிக்குள்ளோ அவை செல்லவில்லை.

துணைநூற்பட்டியல்

1. கனசபாபதி, சி., “மு.வ. வின் திறனாய்வுக் கொள்கை”, மு.வ. கருத்தரங்கக் கட்டுரைகள்,
சு. வேங்கடராமன் (ப. ஆ.) பதிப்புத்துறை, மதுரை காமராசர் பல்கலைக்கழகம், 1987, பக். 289-302.
2. சுப்பிரமணியம், க. நா., விமரிசனக்கலை, தமிழ்ப் புத்தகாலயம், சென்னை, 1959.
3. பஞ்சாங்கம், க., தமிழிலக்கியத்திறனாய்வு வரலாறு, அன்னம், தஞ்சை, மறுபதிப்பு, ஜன. 2007.
4. வரதராசன், மு., இலக்கியமரபு, பாரிநிலையம், பிப்ரவரி, 1979.
5. வரதராசன், மு., இலக்கியத்திறன், பாரிநிலையம், மறுபதிப்பு, 2010.
6. வரதராசன், மு., இலக்கிய ஆராய்ச்சி, பாரி நிலையம், மறுபதிப்பு, 2008.
7.  Harry Blamires, A History of Literary Criticism, MacMillian India Ltd., 2000.
8.  Peter Barry, Beginning Theory – An Introduction to Literary and Cultural theory, Manchester University press, UK, 1995.

Tweet

Whatsapp

விவரங்கள்

எழுத்தாளர்: உங்கள் நூலகம் ஆசிரியர் குழு

பிரிவு: ஜனவரி2012

வெளியிடப்பட்டது: 01 பிப்ரவரி 2012

(விடுதலைப் போராட்ட வீரர் கோபிச் செட்டிபாளையம் லட்சுமண அய்யர் குறித்த ஆவணப்படம்)

விடுதலைப் போராட்ட வீரர் திரு.ஜி.எஸ். லட்சுமண அய்யர் 1917ஆம் ஆண்டு ஈரோடு மாவட்டம், கோபிச்செட்டிபாளையத்தில் பிறந்தார். அவர் தந்தையார் ஸ்ரீனிவாச அய்யர், பெரும் நிலக் கிழார். 650 ஏக்கருக்கும் அதிகமான நிலத்திற்குச் சொந்தக்காரர். 1928ஆம் ஆண்டு காங்கிரஸ் இயக்கம் தீண்டாமை ஒழிப்பை அரசியல் திட்ட மாகக் கைக்கொண்ட சமயம் பிராமண அக்ர காரத்தில் உள்ள தனது வீட்டில் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களை வரவழைத்து சமபந்தி விருந்து உண்ட தால், பிராமணர்களின் கோபத்திற்கு ஆளாகி ஜாதி புறக்கணிப்புக்கு ஆளானது லட்சுமண அய்யர் குடும்பம். லட்சுமண அய்யர் சகோதரியை இந் நிகழ்வு காரணமாக வாழாவெட்டியாக விரட்டியது அவர் கணவர் குடும்பம். தனிப்பட்ட குடும்ப வாழ்க்கையானது அரசியல் வாழ்க்கை, காந்திய கொள்கைகளால் பாதிப்புக்கு உள்ளானபோதும் கொண்ட கொள்கையில் பின்னடைவு இன்றித் தொடர்ந்தது அவர்களது அரசியல் பணி. விடுதலைப் போரில் 4ஙூ ஆண்டுகள் சிறைவாசம், சித்ரவதை என்ற தியாக வரலாறு அவருடையது. லட்சுமண அய்யர் மனைவி லட்சுமி அம்மாளும் சிறைத் தண்டனை அனுபவித்தவர். தீண்டாமை ஒழிப்பு கடைசி மனிதனுக்கும் விடுதலை என்ற நோக்கில் விடுதலையைப் பார்த்த காந்தியவாதியின் வாழ்க் கையில் மனித மாண்புகளுக்காகவும், மதிப்பீடு களுக்காகவும், எதிர்கொண்ட போராட்டம் வரலாற்றில் மற்றுமொரு சத்திய சோதனை.

ஓயாமாரி என்ற ஆவணப்படம் ஜி.எஸ்.லட்சுமண அய்யரின் வாழ்க்கை என்ற சத்திய சோதனை குறித்த கல்வியைத் தருகிறது. கலைத்தன்மையும், தேர்ச்சியான தொழில்நுட்பத்துடனும் இந்த ஆவணப்படம் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது.

வெளியீடு :
வனம்
54, வள்ளலார் நகர்,
தொண்டாமுத்தூர் சாலை,
வடவள்ளி, கோவை - 641041
ஓயாமாரி ஆவணப்படம் (விலை : ரூ.100/-)

Tweet

Whatsapp

விவரங்கள்

எழுத்தாளர்: கா.சிவத்தம்பி

பிரிவு: ஜனவரி2012

வெளியிடப்பட்டது: 01 பிப்ரவரி 2012

• இலங்கை
• ஈழம்
• முஸ்லிம்கள்

“இலங்கை அரசு இஸ்ரேல் இராணுவத்தினருக்கும் உளவுப்பணி ஆலோசகர்களுக்கும் தம் மண்ணில் இடம்கொடுத்திருந்ததால் அரபு நாடுகளுடனான நல்லுறவில் அதற்கு ஏற்பட்டிருந்த பாதிப்பைப் போக்கி, மீண்டும் நல்லுறவு ஏற்பட இந்த மோதல்கள் வசதி செய்து கொடுத்தன.”

தீர்ப்பதற்கே மிகவும் சிரமப்படுகிற அளவுக்கு சிக்கல் நிறைந்திருக்கும் இலங்கை இனமோதலைச் சரிசெய்வதற்கு சுலபமான ஒரு தீர்வை உண்டாக்கும் மிகப் பெரிய காரணிகளுள் ஒன்று - தமிழர்களின் பாரம்பரியமான தாயகம் என்று கருதப்படும் இலங்கையின் வடக்கு, கிழக்கு மாகாணங்களில் வசிக்கும் முஸ்லிம்களின் அரசியல் இருப்புநிலை. கிழக்கு மாகாணத்தில் குறிப்பாக, இருபெரும் இனங்களுக்கிடையே தமிழர்கள் வளர்ந்து வரும் பாட்டிகாலோ, அம்பாறை மாவட்டங்களில் வசித்து வரும் தமிழர்கள் - முஸ்லிம்களுக்கு இடையேயான இறுக்கத்தினால் நிலைமை மோசமடைந்துள்ளது.

இந்தச் சிக்கல் அதன் இன்றைய பரிமாணங் களை எவ்வாறு வலிந்து பற்றிக் கொண்டது என்றும், பல்வேறு முக்கிய தலைவர்களால் வலிந்து தோற்றுவிக்கப்பட்ட இந்தத் தொடர்பு தேசிய அளவிலும் சர்வ தேசிய அளவிலும் பயன் படுத்தப்பட்டமை குறித்தும் பகுத்துப் பார்ப் பதற்கான முயற்சியே இந்தக் கட்டுரையின் உருவாக்கம். நேர்மையுடன், எதார்த்தத்துடன் முரண்பட்டிருக்கக்கூடிய தீர்க்கப்படாத அக-இன அம்சங்கள், அவநம்பிக்கைகள் சில அதற் குள்ளேயே மறைந்திருக்கின்றன என்பது இந்தப் பகுத்தாயும் போக்கில் கண்டறியப்படும்.

பாட்டிகாலோவில் முஸ்லிம்கள் - தமிழர்கள் மோதல் - அதன் உட்பொருளும் விளைவும்

கிழக்கு மாகாணத்தில் உள்ள அக்கறைப் பட்டில் 1985-ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதத்தின் மத்தியில் ஏறத்தாழ பத்து நாட்கள் வரை நீடித்த மிகப் பெரிய வன்முறை வெடித்ததுடன் இந்தப் பிரச்சினை தன்னைத்தானே அடையாளம் காட்டியது. கிழக்கு மாகாணத்தில் முஸ்லிம்கள் பெரும்பான்மையாக வசிக்கும் இடங்களில் தமிழர்கள் தாக்கப்பட்டார்கள்; அதன் விளைவாக, தமிழர்கள் பெரும்பான்மையாக வசிக்கும் இடங்களில் முஸ்லிம்கள் தாக்கப்பட்டனர்.

முஸ்லிம்களுக்கு ஆதரவாக இருந்த அரசு ஊடகமும், அரசும், தமிழர்கள் தாக்கிய செய்திக்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுத்துவந்த வேளையில் நடுநிலையான முஸ்லிம் தலைவர்கள் பாட்டிகாலோ உள்ளும், சுற்றுவட்டாரத்திலும் எச்சரிக்கையும் அமைதியும் வேண்டும் என்று கோரினர். இந்த வன்முறை நிகழ்வுகளில் இஸ்ரேலர்களுக்குத் தொடர்பு இருக்கக்கூடும் என்று உடனடியாகத் தகவல்கள் வெளியாயின (தமிழினப் போராளிகளை அடக்குவதற்கு இலங்கை அரசுக்கு இஸ்ரேலின் உதவி தேவைப் பட்டதால் 1985-ஆம் ஆண்டின் துவக்கத்திலிருந்து இலங் கையில் இஸ்ரேலர்களின் புழக்கம் இருந்தது). பாட்டிகாலோவைச் சேர்ந்த முதியவர்கள் சிலரும், தமிழ் அமைச்சர்களான கே.டபிள்யூ.தேவநாயகம், சி.ராஜதுரை ஆகியோரும் கலவரம் நடந்ததற்கான நேரடியான காரணம் என்று ‘வெளி நபர்களை’யே சுட்டிக்காட்டினர்.

இந்த மோதல்கள் அதுவரை கவனத்திற் படாமல் இருந்த இலங்கை இனமோதலைப் பற்றிய ஒரு நோக்குநிலையை வெளிச்சத்துக்குக் கொணர்ந்தன. குறிப்பாக, சிங்களவர்களுக்கும், தமிழர்களுக்கும் இடையே இருப்பது என்று வழக்கமாகக் கருதப்பட்டு வந்த இந்த மோதல் முஸ்லிம்களுக்கும், இந்த இரண்டு இனக்குழுக் களுக்கும் இடையேயான உறவுகளையும் சிக்கலாக்கு கிறது. தமிழர்கள் - முஸ்லிம்கள் முரண்பாடு, தன் போக்கில் சிங்களவர்கள் - தமிழர்கள் முரண் பாட்டின் தன்மையையும் உட்பொருளையும் காத்திரமாகப் பாதிக்கிறது.

முதலாவதாக, இந்த மோதல் தமிழர்களின் அடிப்படை அரசியல் கோரிக்கைகளுள் ஒன்றை நிறைவேற்ற இயலாமல் சிரமத்தைக் கொடுக்கிறது. குறிப்பாக, இலங்கையிலுள்ள தமிழர்களின் பூர்வீக நிலம் என்று இணைவாகக் கூறப்பட்ட வடக்கு, கிழக்கு மாகாணங்களை நிர்வாகரீதியாக ஒருங்கிணைக்க இயலாத நிலைக்குக் கொண்டு செல்கிறது. பின்னோக்கிப் பார்க்கும் பொழுது, 1985, ஏப்ரல் மாதத்தில் நடைபெற்ற தமிழர்கள் - முஸ்லிம்கள் கலவரங்கள் கெடுவாய்ப்பான அனைத்துக் கட்சிக் கூட்டத்தின் ‘இணைப்பு - ஊ’ -யை நிராகரிப்பதற்கு அரசு முன்வைக்கும் ‘சாக்குப் போக்கை உருவாக்கிக் கொடுத்தது; அந்த ஆவணத்தில் இடம்பெற்றிருந்த முன்மொழிகள் எல்லாம் இந்தியாவின் மத்தியஸ்தர்களால்கூட, அரசியல் தீர்வுக்கான அடிப்படை என்றே ஒப்புக் கொள்ளப்பட்டன.

இரண்டாவதாக, இந்த முஸ்லிம் - தமிழர் மோதலானது ‘இன மோதல் உண்மையில் வடக்கு மாகாணத்தில் மட்டுமே வரையறைப்படுத்தப் பட்டது’ என்று அரசாங்கம் தன் நிலைப்பாட்டை மேலும் அழுத்தமாக, அடிக்கடி கூறும்படி செய்தது. அந்த நேரத்தில், இலங்கைத் தீவின் ஒவ்வொரு பிரதேசத்திலும் தேசிய இன நிர்ணயம் அமல்படுத்தப்பட வேண்டும் என்ற கருத்து விரிவாக (வாக்குரிமை) ஆதரவைத் தேடியது. வடக்கிலும், கிழக்கிலும் - குறிப்பாக, வடக்கு மாகாணத்தில், இப்படிப்பட்ட ஒரு சமநிலையை அடையும் நோக்கத்தில் சிங்களவர்களின் புதிய குடியேற்றங்கள் தொழிற்பட்டிருக்க வேண்டும் என்றுகூட விவாதிக்கப்பட்டது. இத்தகைய புள்ளி விவர அடிப்படையிலான மறுகட்டமைப்பான பூர்வீகத் தமிழ்த் தாயகம் என்ற கருத்துப் படிவத்தை முனைப்புடன் தடுக்கும் என்று நம்பப்படுகிறது.

மூன்றாவதாக, இந்த மோதலானது அரசு அம்பாறை மாவட்டத்தில் முஸ்லிம்கள் - சிங்களவர் களின் குடியேற்றத்தை நிகழ்த்துவதற்கு வசதி செய்து கொடுத்தது; அதன் விளைவாக, முஸ்லிம்கள் எண்ணிக்கையில் பெரும்பான்மையோராகவும் பொருளாதார நிலையில் வளமாகவும் இருந்த அம்பாறை மாவட்டத்தில் அந்த முஸ்லிம்கள் அவற்றையெல்லாம் இழந்து கையறு நிலையை அடைந்தனர்.

நான்காவதாக, சர்வதேச உறவுகளின் நோக்கு நிலையில் பார்க்கும்போது இது முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாக இருந்தது. இலங்கை அரசு இஸ்ரேல் இராணுவத்தினருக்கும் உளவுப்பணி ஆலோசகர் களுக்கும் தம் மண்ணில் இடம்கொடுத்திருந்ததால் அரபு நாடுகளுடனான நல்லுறவில் அதற்கு ஏற்பட்டிருந்த பாதிப்பைப் போக்கி, மீண்டும் நல்லுறவு ஏற்பட இந்த மோதல்கள் வசதி செய்து கொடுத்தன. கிழக்கு மாகாணத்தில் ஹெலி காப்டர்கள் மூலம் வீசிப் பரப்பப்பட்ட ஒரு துண்டறிக்கையின் 3-ஆம் பக்கத்தில் பின்வரும் முக்கியமான வரிகள் இடம் பெற்றிருந்தன.

“பாலஸ்தீன விடுதலை அமைப்பு என்றால் என்ன? இந்த (நாடுகள்) லெபனான், லிபியா என்பவை யாவை? இவையெல்லாம் உலகின் முஸ்லிம் நாடுகள். வடக்கிலிருந்து பயங்கர வாதிகள் தங்கள் கைகளில் பிச்சைப் பாத்திரங் களை ஏந்திக் கொண்டு இந்த நாடுகளுக்குச் சென்று, அங்கு நிதியுதவியும், ஆயுதப் பயிற்சியும் பெற்றனர். அதே தமிழ்ப் பயங்கரவாதிகள் முஸ்லிம் நாடுகளிலிருந்து பெற்றுவந்தவற்றை இப்போது இலங்கைவாழ் முஸ்லிம்களை அழிப்பதற்குப் பயன்படுத்தி வருகின்றனர்.”

இந்தத் தமிழர் - முஸ்லிம் மோதல் முதன் மையாக மத மோதல் என்று மெய்ப்பிக்க அரசாங்க அளவிலான முஸ்லிம் தலைவர்களால் - குறிப்பாக, முஸ்லிம் சமய நலத்துறை மூலமாகக் கூட ஒரு முயற்சி மேற்கொள்ளப்பட்டது. மசூதிகளிலும், முஸ்லிம் புனிதத் தலங்களிலும் ஏற்பட்ட சேதாரங் களைப் பற்றிய ஒரு கணக்கெடுப்பு உடனடியாக மேற்கொள்ளப்பட்டது. முஸ்லிம் சமய நலத்துறை அமைச்சகத்தால் நியமிக்கப்பட்ட ஆய்வுக்குழு செய்த பரிந்துரை மிக முக்கியமானது:

“இயல்பு நிலைமை திரும்பாத வரையில், போதுமான பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள் மேற் கொள்ளப்பட வேண்டும். மக்களே கேட்டுக் கொண்டும்கூட, நிரந்தர சிறப்புக் காவற் படை முகாமிட்டிருப்பது தெரிவிக்கப்பட வில்லை.”

இவ்வகைக் கருத்து, அரசு தற்காப்பு நடவடிக்கை என்ற பெயரில் உள்ளூர் முஸ்லிம்களுக்கு ஆயுதங் களை வழங்கவும், முஸ்லிம்கள் பெரும்பான்மை யாக வசிக்கும் பாட்டிகாலோ பகுதிகளுக்கு ஊர்க் காவல் படையை அளிக்கிற அளவுக்கும் இட மளித்தது; இந்த நடவடிக்கைகள் அறிமுகமான பிறகு உள்ளூர் முஸ்லிம் தலைவர்களே கண்டனம் செய்கிற அளவுக்கு வன்முறை அதிகமானது. அரசாங்கம் தனக்குச் சாதகமாகப் பயன்படுத்திக் கொள்வதற்குப் பொருத்தமான சூழ்நிலை ஏற்பட்டது.

உண்மையில், பாட்டிகாலோவில் நடைபெற்ற இந்த முஸ்லிம் - தமிழர்கள் மோதலுக்குப் பின்னால் இருக்கிற அடிப்படைப் பிரச்சினையை உருவாக்குவது எது?

இந்தப் பகுதிகளில் தமிழ்ப் போராளிக் குழுக்களின் நடவடிக்கைகளே இதற்கான நேரடியான காரணம் என்று கூறப்படுகிறது. தமிழ்ப் போராளிகள் 1982 முதல் வடக்கில் ஆதிக்கம் கொள்ளத் தொடங் கினர். அங்குதான் அவர்கள் முனைப்பான படை யாக உருவெடுத்தனர். வங்கிகள் போன்ற அரசு நிறுவனங்களைத் தாக்குதல், அரசு நிறுவனங்களின் வாகனங்களையும், தனிநபர் வாகனங்களையும் கைப்பற்றுதல் போன்ற முன்மாதிரிகளை முதன் முறையாகத் துவங்கினர். தலைமறைவு இயக்கம் என்ற வகையில், அவர்கள் தங்கள் வாழ்வாதாரத் துக்காக அந்தப் பகுதியின் வாய்ப்பு வளங்களையே சார்ந்திருக்க வேண்டியது இன்றியமையாததானது; என்றாலும், இந்தச் சார்புநிலை உருவாக்கக்கூடிய அகவயப்பட்ட சமூக நெருக்கடிகள், அவர்கள் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த பகுதிகளில் அரசுப் பாதுகாப்புப் படைகளின் கொடிய அடக்குமுறைகளின் காரணமாக, காத்திரமான ஒரு முரண் இயக்க நிலையாகக் கருதவில்லை. ஒன்றை மற்றொன்று பாதிக்கிற இந்த முன்மாதிரி ஓர் ஒன்றுபட்ட பண்பாட்டுச் (தமிழ்) சூழலுக்குள் வளர்ச்சியுற்றது என்பதும் இங்கே குறிப்பிடத்தக்கது.

அரசாங்கப் பாதுகாப்புப் படைகள் அடக்கு முறை நடவடிக்கைகளை விரிவாக்கியதற்கு எதிர் வினையாக, பாட்டிகாலோ மாவட்டத்துக்குள்ளே திரிகோணமலைக்குத் தெற்குத் திசையை நோக்கிப் போர் உணர்ச்சி பரவத் தொடங்கியபோது, போராளிக் குழுக்கள் வேறொரு சமுதாயப் பண்பாட்டு அமைவில் வளர்த்தெடுத்த அதே வழிமுறைகளைப் பின்பற்றத் தொடங்கின. ஆனால், பாட்டிகாலோவில் வேறுபட்டதொரு சமய - இனக்குழுவினர் - முஸ்லிம்கள் கணிசமான எண்ணிக்கையில் இருந்தனர். திடீரென அங்கே பிரச்சினைகள் முளைக்கத் தொடங்கின. குறிப்பாக, முஸ்லிம்களில் பெரும்பாலானோருக்குப் பாதிப்பு ஏற்பட்ட போது சிக்கல்கள் உருவெடுத்தன. அரசு அதிகாரிகளுக்கு இலங்கை முஸ்லிம் லீக் அமைப் பால் அனுப்பப்பட்ட சில கடிதங்கள் முஸ்லிம் களிடையே கருத்துரைப்பதற்கென்றே இருந்த தலைவர்கள் மூலம் மேற்கொள்ளப்பட்ட நிலைப் பாட்டினை விளக்குகின்றன. 1985, மே, 8-ஆம் தேதி அன்று - அதாவது, அக்கறைப்பட்டில் மோதல் நடந்த சில வாரங்களுக்குள் தேசியப் பாதுகாப்பு அமைச்சகத்துக்கு அனுப்பப்பட்ட ஒரு கடிதத்தின் இந்தச் சில வாசகங்களைச் சான்றாகக் கூறலாம்:

“வெளிப்புறப் படைகள் இங்குள்ள முஸ்லிம்களைத் தூண்டிவிடுகின்றன என்று நாங்கள் தினமும் செய்தித்தாள்களிலிருந்து தகவல் அறிகிறோம். வெளிப்புறப் படைகள் முஸ்லிம்களிடையே கிளர்ச்சியை ஏற்படுத்தியதாக ஓர் அமைச்சர் கூட கருத்து தெரிவித்திருக்கிறார். அகதிகளுள் பெரும்பான்மையோர் தமிழர்களே என்று எடுத்துரைத்து, மெய்ப்பிப் பதற்கு தமிழர் அமைச்சர்கள் அரும்பாடு பட்டு வருகின்றனர். இந்தக் குரலெடுப்பால் தமிழர்களிடையே கிளர்ச்சி ஏற்படுகிற சூழல் ஏற்படுகிறது. முஸ்லிம்களின் நிலைப்பாடு, தமிழர்களின் முன்பும், முழுத் தேசத்தின் முன்பும் திட்டவட்டமாக எடுத்து வைக்கப் பட்டுள்ளது. ஒருங்கிணைந்த இலங்கை தான் எங்களின் கோரிக்கை. இதுவரை தமிழர்களின் சார்பில் எங்களை எந்தத் தமிழர்களும் (பயங்கரவாதிகள் அல்லது விடுதலைப் போராளிகள்) அணுகவில்லை. முஸ்லிம்களைச் சம்பந்தப்படுத்தாமலே தமிழர்கள் தங்கள் போரை நடத்தியிருக்க முடியும்.

ஆயினும், கடந்த ஆறு மாதங்களாக, தமிழர்கள் விடுதலைப் போருக்கு முஸ்லிம்கள் நிதியுதவி செய்ய வேண்டியிருந்தது. அவர்கள் துணிவுடன் முஸ்லிம் வீடுகளில் நுழைந்து பணம் கொடுக்கும்படி கேட்டனர். முஸ்லிம் களின் வசமிருந்த துப்பாக்கிகளை அரசு திரும்பப் பெற்றுக் கொண்ட நிலையில் பயங்கரவாதிகளை எதிர்த்து நின்று தடுக்க முஸ்லிம்களால் முடியவில்லை. இது ஒவ்வொரு நாளும் வளர்ந்துகொண்டே போனது. ஒரு முஸ்லிம் வீட்டுக்கு இரண்டாவது தடவை பணம் கேட்டுச் சென்ற பயங்கரவாதிகள், அவர் தம்மால் பணம் கொடுக்க இயலாத நிலையை எடுத்துச் சொன்னபோது, அவருடைய மகளைக் கடத்திச் சென்று விடுவதாகக் கூறி மிரட்டினர். இதைப் போன்ற நிகழ்வுகள் கிழக்கு மாகாணத்தில் அனைத்துக் கிராமங்களிலும் தொடர்ந்து நடைபெற்றன. அக்கறைப்பட்டு முஸ்லிம்கள் ‘முஸ்லிம்களை விட்டு விடுங்கள்’ என்று பயங்கரவாதிகளுக்குக் கோரிக்கை விடுத்து துண்டறிக்கைகளையும் சுவரொட்டி களையும் அச்சிட்டு வெளியிட்டதற்கு இது தான் காரணம்!”

ஆயினும், உள்ளூர் முஸ்லிம் தலைவர்கள் மிகவும் தெளிவான மனோபாவத்துக்கு மாறினர். தங்களை ஒதுக்கிவிட்டதாகக் குற்றம் சாட்ட முனையாமல் பேரழிவை முடிவுக்குக் கொண்டுவர முனைந்தனர். இந்தச் சூழல் பாதிக்கப்பட்டவர் களையும், பாதிப்பை ஏற்படுத்திய பாதகர்களையும் அடையாளப்படுத்துகிற ஒன்றல்ல, இரண்டு தரப்புகளுக்கும் இழப்பு ஏற்பட்டுள்ளது என்று மதிப்பிடுகிற நிலைக்குச் சென்றனர்; பாதிக்கப் பட்ட பகுதியில் பாதுகாப்பு உணர்வை உருவாக்குவது அவசியம் என்று கருதினர். இந்தப் பாரபட்சமற்ற நோக்கத்துடன்தான் 1970-1977-இல் கல்வித்துறை அமைச்சராக இருந்த பதியுதின் மஹமது உள்ளிட்ட முஸ்லிம் தலைவர்கள் போராளிகளின் தலை மையைத் தொடர்புகொள்ளத் திட்டமிட்டு, சென்னைக்கு ஒரு தூதுக்குழுவை அனுப்பினர்.

தமிழர்களின் போராட்டப் போக்கில் முஸ்லிம்கள் சந்திக்கக்கூடிய குறிப்பிட்ட சிக்கல் களுக்கு இந்த மோதல் ஓர் அறிகுறியாகும். எனினும், கணிசமான அளவில் வசித்துக் கொண்டிருந்த ஒரே பிராந்தியத்தில் - அதாவது, கிழக்கு மாகாணத்தில் தங்கள் அரசியல் வலிமையை இழந்துவிடுவோமோ என்ற முஸ்லிம் சமூகத்தின் இயல்பான அச்சமே இது என்பது வெளிப்படையானது. தமிழ்த் தேசியப் பிரச்சினைக்கு ஓர் அரசியல் தீர்வு வேண்டும் என்று கருதப்பட்ட வேளையில், கிழக்கு மாகாணத்தில் உள்ள எல்லாப் பகுதிகளையும் விட்டு விட்டு, அம்பாறை மாவட்டத்தை மட்டும் பிரிப்பதற்கு அவர்கள் ஒப்புக்கொள்ளவில்லை. தமிழர் ஐக்கிய விடுதலை முன்னணி (TULF) அரசுடன் பேச்சு வார்த்தை நடத்திய போது அம்பாறை மாவட்டத்தை விலக்கி விட்டனர். அவர்கள் கிழக்கு மாகாணத்தில் பாட்டிகாலோ, திரிகோண மலை மாவட்டங்களைப் பற்றி மட்டுமே பேசினர்.

டிசம்பர், 12-ஆம் தேதி அன்று அனைத்து - இலங்கை முஸ்லிம் லீக் அமைப்பின் அம்பாறை மாவட்ட ஒன்றியத்திலிருந்து பதியுதின் மஹமதுவுக்கு அனுப்பப்பட்ட கடிதம் கிழக்கு மாகாணத்தில் வசிக்கும் முஸ்லிம்களின் அரசியல் கோரிக்கை களைப் பின்வருமாறு தொகுத்துரைக்கிறது:

“மாகாண சட்ட மன்றங்களை நிறுவும் பொருட்டு மேன்மைமிகு ஜனாதிபதி முன் வைத்துள்ள வரைவை வரவேற்கிற அதே வேளையில், அம்பாறை மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த முஸ்லிம்கள், தமிழர் ஐக்கிய விடுதலை முன்னணி கிழக்கு மாகாணத்தின் மற்ற பகுதிகளை விட்டுவிட்டு, அம்பாறை மாவட்டத்தை மட்டும் பிரிக்கவும், பாட்டி காலோ, திரிகோணமலை மாவட்டங்களை வடக்கு மாகாணத்துடன் இணைக்கவும் கோரியுள்ளதைக் கடுமையாக மறுதலிக் கின்றனர்.

தமிழர் ஐக்கிய விடுதலை முன்னணியின் இந்தக் கோரிக்கை கிழக்கு மாகாணத்திலுள்ள பிரதான சமூகங்களான சிங்களவர்கள், தமிழர்கள், முஸ்லிம்கள் ஆகியோருக் கிடை யேயான இனத்துக்குரிய சமநிலையைப் (ethnic balance) பாதிப்பது மட்டுமல்லாமல், இலங்கையிலுள்ள முஸ்லிம்களின் அரசியல் வலிமையையும் தீவிரமாகப் பாதிக்கும்.

அம்பாறை மாவட்டம் கிழக்கு மாகாணத்தி லிருந்து பிரிக்கப்பட்டால், கிழக்கு மாகாணத்தி லுள்ள 3,75,355 நபர்களுக்கு - அதாவது, இந்த நாட்டின் மொத்த முஸ்லிம் மக்கள் தொகையில் மூன்றில் ஒரு பங்குக்கு அதிகமா னோருக்கு, தகுதியான பிரதிநிதித்துவம் இல்லாமல் போய்விடும். சுருங்கக்கூறின், இந்த நாட்டின் எல்லாப் பகுதிகளிலும் முக்கியத்துவம் அற்ற ஒரு சிறுபான்மை இனமாக முஸ்லிம் சமூகம் குறைக்கப்பட்டு விடும்; இலங்கையில் அது தனது அரசியல் வலிமையை முற்றிலும் இழந்துவிடும்.”

இது, அம்பாறை மாவட்டத்தில் சிங்கள ஆதிக்கத்திலிருந்து தப்பிப்பதற்கான முனைவு என்று வெளிப்படையாகத் தெரிகிறது.

தமிழில் : சா.ஜெயராஜ்

(தொடர்ச்சி - அடுத்த இதழில்)

Tweet

Whatsapp