பூவுலகு

விவரங்கள்

எழுத்தாளர்: சுந்தரி

பிரிவு: மார்ச்2013

வெளியிடப்பட்டது: 29 அக்டோபர் 2013

• பெண்ணுரிமை
• அணு உலைகள்
• கூடங்குளம்
• மின்சாரத் தட்டுப்பாடு

கூடங்குளம் போராட்டத்தில் தொடக்க காலகட்டத்திலிருந்து பங்கேற்று மக்களை ஒருங்கிணைக்கும் பணிகளில் தன்னை தீவிரமாக ஈடுபடுத்தி தைரியமாக களப்பணியாற்றி சிறைசென்றது உள்ளிட்ட பல்வேறு விதமான இடர்களை சந்தித்த சுந்தரி அவர்களுடன் ஒரு சிறப்பு பேட்டி

உங்களை இப்போராட்டத்தில் ஈடுபடத் தூண்டியது எது?

எனது சொந்த ஊர் பெரும்புணல். கல்யாணம் ஆனது இடிந்தகரை. கல்யாணம் ஆன ஒரு வருடம் கழித்துக் கல்லூரிப் பெண்கள் தெருமுனையில் கொட்டம் அடிச்சி கூடங்குளம் பற்றிய விழிப்புணர்ச்சி ஏற்படுத்தி வந்தார்கள். எனக்கு அதைப் பற்றி ஒன்னும் தெரியல. கூடங்குளம் அணுஉலை தொடங்கினா மின்சாரம் வருமென்றும் சொன்னாங்க. பாம்பே, மெட்ராஸ் போல டவுனாகிடும் என்றும் சொன்னார்கள். அப்ப அனலுக்கும் அணுவுக்கும் உள்ள வித்தியாசம் தெரியாது. 8ம் வகுப்பு வரை படிச்சிருக்கேன். எனக்கு இதுசம்பந்தமாக விவரம் தெரியலை. சில சில நாட்களில் அணு உலைக்கு எதிராக மக்கள் போராட்டம் செய்ய ஆரம்பிச்சாங்க. நானும் மக்களோட மக்களா அந்த போராட்டத்தில கலந்துக்கிட்டேன்.

அப்போ அண்ணன் உதயகுமார் நோட்டீஸ் விநியோகித்து அணுஉலைக்கு எதிராக போராட்டம் நடத்தினார். இதனால் 1989ல் இடிந்தகரையில் மக்கள் போராடினார்கள். அதன் பிறகிலிருந்து எல்லாப் போராட்டங்களிலும் கலந்துகொண் டேன். பஞ்சாயத்துத் தலைவர் வழியாக கூடங்குளம் உள்ளே போனால் முகத்தில் துணியைக் கட்டிக் கொள்ள வேண்டும் என்றும் மாத்திரை போட்டுக் கொள்ள வேண்டும் என்று அறிந்தேன். அப்பத்தான் யோசிச்சேன்.

நான் பல நகரங்களுக்கு போயிருக்கிறேன். அங்கெல்லாம் வீட்டின் முன் சாக்கடைகள் இருக்கும். காற்றோட்டமற்ற சிறிய அறையாக வீடு இருக்கும். வீட்டில் பெண் பிள்ளைகளுக்கு ஏதாவது பிரச்சனைன்னாகூட அக்கம் பக்கத்

தினர் எட்டிக்கூட பார்க்கமாட்டார்கள். சின்னப் பசங்க விளையாட கூட இடம் கிடையாது. சுகாதாரமற்ற சூழலே அங்கு இருக்கும். ஆனால் நாங்கள் வசிக்கும் இந்த இடம் அப்படியில்லை. சுகாதாரமான சூழல், காற்றோட்டம், மக்களோட ஒற்றுமை, சுதந்திரம், பாதுகாப்பு இங்கபோல வேறு இடங்களில் கிடைக்காது.

இப்படிப்பட்ட இந்த மண்ணை விட்டு வேறெங்கும் வாழ முடியாது என்பதோடு வேறு எங்கேயும் இந்த உரிமையை எதிர்பார்க்க முடியாது என்ற அச்ச உணர்வும் தோன்றியது.

அப்போதான் ஜப்பான் விபத்தை டிவியில் பார்த்தேன். அவ்வளவு பெரிய வசதியான நாட்டிலேயே அணு உலையைப் பாதுகாப்பாக வைத்துக் கொள்ள முடியவில்லையே?

நம்ம நாட்டில இதுபோல ஆபத்து வந்தால் ஒன்றுமே இல்லாத இந்த மக்களுக்கு இது நேர்ந்தா என்ன ஆகும்னு நினைச்சேன். இந்த விபத்து நடந்தால் நம்ம மண்ணை விட்டுப் போகவேண்டியிருக்கும். அப்பதான் நான் யோசித்தேன். நாம மட்டும் வாழ்ந்து என்ன பயன்? நமக்குப் பிறகு நம் சந்ததி யினர் வாழ வேண்டும் என்றால் நாம் வீட்டிற்குள் இருந்தால் வேலைக்கு ஆகாது என்று போராட் டத்தில் இறங்க ஆரம்பித்தேன். உறவினர்களின் எதிர்பை மீறி நான் வைத்திருந்த பலசரக்குக் கடையை மூடிவிட்டு போராட்டத்தில் ஈடுபட்டேன்.

இதுசம்பந்தமாக நான் ஃபாதரிடம் கூறியபோது 100 பேரைக் கொண்ட குழுவை அமைக்க முடிவு செய்தோம். அதை வழிநடத்த 10 பேர் கொண்ட குழுவில் நானும் ஒருவராக தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டேன்.

பலசரக்குக் கடையை மூடிவிட்டேன். கணவரும் கூலி வேலைதான். வருமானத்துக்காக சில நாட்கள் நூறு நாள் வேலைக்கு போய்க் கொண்டிருந்தேன். அப்பொழுது கூடங்குளத்தில் அண்ணன் உதயகுமார் தலைமையில் ஐந்து நாள் தொடர் போராட்டம் நடந்து கொண்டிருந்தது. அங்கேயே தங்கி போராட வேண்டியிருந்ததால ‘நூறு நாள் வேலை திட்டம்’ வேலையை தூக்கிப் போட்டுட்டு போராட்டத்தில் கலந்து கொண்டேன்.

அப்ப போராட்டம் தீவிரமானது. போலீஸ் நெருக்கடி வந்தது. ஊரைவிட்டு வெளியே போகமுடியாத நிலை வந்தது. ஊருக்குள்ள குடிக்க தண்ணீர் வர்றதை நிப்பாட்டிடாங்க. பால் முதல் எதையும் வாங்க முடியல. நாங்க குழந்தைகளுக்கு சீனியை கரைத்துக் கொடுத்தோம். உதயகுமார் அண்ணன் உள்ளிட்ட அனைவருமே சாகும் வரை உண்ணாவிரதப் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டி ருந்தாங்க. நான்தான் எல்லா சேனலுக்கும் பேட்டி கொடுப்பேன். தைரியமாக என் பெயர், ஊரைப் போடுங்கன்னு சொன்னேன். இது சம்பந்தமாக என் மேல 20 வழக்கு இருக்குது.

நான் கூடங்குளம் சம்பந்தமாக பல மேடை களிலும் பேசியிருக்கிறேன். ஒருமுறை கோயம் புத்தூரில் ஆறு நாட்கள் தங்கி மில் தொழில திபர்களை சந்தித்து கூடங்குள ஆபத்து பற்றி விளக்கினோம்.

அப்பொழுது அவர்களில் ஒருவர் “சிலிண்டரும் ஆபத்து என்று முதலில் சொன்னார்கள் அதை நாம் பயன்படுத்தவில்லையா” என்றார்.

அதற்கு நான் சொன்னேன், “கேஸ் வெடிச்சா ஒரு உயிர்தான் போகும் ஆனால், அணு உலை வெடிச்சா மொத்த ஊரே அழிந்து போயிடும்” என்றேன்.

“விஞ்ஞானி அப்துல்கலாம் விமானம் மோதி னாலும் ஆபத்தில்லை என்று சொல்லியிருக் கிறாரே” என்றார் மற்றொருவர்.

“அப்படி என்றால் அணு உலையை மோதி நிரூபிக்க சொல்லுங்கன்னு” நான் சொன்னேன்.

“ஆட்டோவுல போனா விபத்து நடக்குது. அதுக்காக ஆட்டோவுல போகாம இருக்கோமா” என்றார் இன்னொருத்தர்.

“ஆட்டோவுல போயி அடிபட்டா சுத்தி உள்ளவங்க வந்து காப்பாத்துவாங்க. ஆனால் அணு உலை வெடிச்சா யாரும் யாரையும் காப்பாத்த முடியாது” என்று விளக்கினேன்.

இப்படி நிறைய கேள்விகளுக்கு பதிலளித்து அவர்களுக்கு விளக்கினேன்.

2004ல் சுனாமி வந்தது. என் பையன் பிறந்து 2 மாதம் ஆகியிருந்தது. முதல் நாள் கிறிஸ்துமஸ். அடுத்த நாள் கடல் தினம். அதனால யாரும் தொழிலுக்காக கடலுக்கு போகல. அப்போ கடலுக்கு மீன் பிடிக்கப் போயிருந்தாங்கன்னா எல்லோரும் செத்திருப்பாங்க. அப்போ வந்த சுனாமியில 450 வீடுகள் இங்கே நாசமானது. 3 பேர் செத்தாங்க. வேளாங்கன்னி உள்ளிட்ட கடலோர கிராமங்களில் இறந்தவர்களை குழிதோண்டி கொத்து கொத்தா புதைச்சாங்க. அப்போ எங்க போனாங்க இந்த விஞ்ஞானிங்க? இந்தோனிஷியாவுல வந்து 6 மணி நேரம் கழித்து இங்க வந்த சுனாமியையே கண்டறிய முடியாத நாம எப்படி அணு உலை விபத்தை மட்டும் தடுக்கப்போறோம்? சுனாமி வந்தா தண்ணீர் உள்வாங்கும். அப்போ கூடங்குளத்துல குளீருட்ட தண்ணீர் தேவைக்கு என்ன செய்வாங்க?

கோயம்புத்தூரில் நடந்த பிரஸ் மீட்டில் எங்க கூட இருந்த அக்கா ஒருத்தங்க கோபத்துல மன்மோகன் சிங் பணம் வாங்கிட்டாருன்னு சொன்னாங்க. உடனே பிரஸ்காரங்க அதை நீங்க பார்த்தீங்களா, சாட்சி இருக்கான்னு திரும்பத் திரும்ப கேட்டாங்க. அப்ப மைக்கை வாங்கி நான் சொன்னேன்.

நாங்க அணுஉலையே வேண்டாமுன்னு தொடர்ந்து போராடிக்கிட்டு இருக்கோம். எங்களையே அமெரிக்காவிடம் பணம் வாங்கிட் டதா சொல்றாங்களே. அது எப்படி மத்திய அமைச்சகத்துக்கு தெரியாம வாங்க முடியுமா? அப்படியென்றால் லஞ்சம் கொடுத்திருப் போமுல்ல. அதை அந்த சிதம்பரம் காட்டட்டும். இந்த 2 அணு உலை வேண்டாமுன்னு பேராடிக்கிட்டு இருக்கிறப்போ இன்னும் 2 அணு உலை திறப்போமுன்னு சொல்றாரே மன்மோகன் சிங். அப்ப அவர்தானே பணம் வாங்கிட்டி ருப்பாருன்னு அர்த்தம். நான் சொல்றேன். இந்த சுந்தரி சொல்றேன். மன்மோகன் சிங் பணம் வாங்கியிருக்கிறாரு என்று பத்திரிக்கைகாரங்க கிட்டே சொன்னேன்.

ஏன்னா நாம இன்னும் 25 வருஷம் வாழ்ந் துட்டு போயிடுவோம். அதுக்குப்பிறகு நம்ம சந்ததியினர் வாழ வேண்டும் என்று ஆசை இருக்காதா! வள்ளியூர் நீதிமன்ற நீதிபதி சொன்னாங்க “அரசாங்கம் ஏற்படுத்தின திட்டத்தை எதிர்க்கிறது தேசிய குற்றமுன்னு”

உயிருக்கு ஆபத்துன்னு மக்கள் இத்தனை வருஷமா போராடிக்கிட்டு இருக்கோம். அதை மதிக்காம இந்த அரசாங்கம் இருக்கும். மக்களுக்குத்தான் அரசாங்கமே தவிர அரசாங் கத்துக்காக மக்கள் கிடையாது. அரசாங்கம் மக்களுக்காகத்தான் வேலை செய்யணும்னு

அவங்களுக்கு பதில் சொன்னேன்.

இந்தத் திட்டம் ஆரம்பிச்சப்ப ஏன் நீங்க எதிர்க்கலைன்னு வேற கேள்வி கேட்டாங்க. நான் அதை மறுத்து அவங்களுக்கு புரிய வைச்சேன். 1989லேயே போராட்டம் நடந்தது. ஆனால் இப்பப் போல தொடர்ச்சியா போராடல. 20 வருஷத்துக்கு முன்னால எங்க அப்பா, அப்பா படிக்கலை. அதைப் பத்தி அவங்களுக்கு ஒண்ணும் தெரியல. ஆனால் இப்ப என் பிள்ளைங்க படிக்க ஆரம்பிச்சிட்டாங்க. இப்ப அவங்களுக்கு இதுபற்றி நல்லா தெரியுது. உங்க அம்மா அப்பா போராடல. நீ ஏன் போராடறேன்னு எப்படி கேள்வி கேட்க முடியும்.

ஒரு முறை மதுரை கல்லூரியில் பெண்கள் தினத்தை ஒட்டி பேசப்போனேன். கூடங்குள விவகாரம் குறித்து நிறைய விஷயங்களை சொல்லிக்கொண்டிருந்தேன். அது முடிந்த உடன் ஏதாவது சந்தேகம் அல்லது கேள்வி இருந்தா கேளுங்க என்று முதல்வர் கூறினார். அப்போ ஒரு கல்லூரி மாணவி அணு உலை வந்தா அறிவியல் வளரும். அமெரிக்காதான் வல்லரசு ஆகணுமா, நாம ஆகக்கூடாதா என்றார். ஏன் நீங்க அதைத் தடுக்கிறீங்க, கூடங்குளத்தால மின்சாரம் தமிழகத்துக்குக் கிடைக்குமே என்று கேள்வி எழுப்பினார்.

நான் அவளுக்குச் சொன்னேன், உன்னைய பல லட்சம் கொடுத்து உன் பெற்றோர், நல்லா இருக்க வேண்டும் என்பதோடு நாலு பேருக்கு துணையாக இருக்க வேண்டும் என்பதற்காகத்தானே படிக்க வைக்கிறாங்க. யாராவது வீணாப் போக வேண்டும் என்பதற்காக படிக்க வைப்பார்களா? ஆனால் மக்களை அழிக்கக் கூடிய இந்த திட்டத்திற்கு ஏன் இவ்வளவு செலவு செய்யணும்.? அப்புறம் அணு உலை மட்டுமே நாட்டின் முன்னேற்றம் கிடையாது. மக்களை வாழ வைப்பதில்தான் அறிவியல் இருக்க வேண்டும். முதலில் எல்லோ ருக்கும் வீடு, அடிப்படை வசதிகளை செய்து தந்து நல்லாட்சி புரியட்டும். பாத்ரூம், கழிப்பிடம் வசதி தரட்டும். பிறகு வல்லரசாகலாம். வேண்டுமானால் அணு உலையை கூடங்குளத்திலிருந்து மதுரைக்குக் கொண்டு வந்து வைத்துக் கொள்ளுங்கள். மின்சாரத்தை எடுங்கள், அறிவியலை வளர்த்துக் கொள்ளுங்கள் என்றேன்.

உடனே எல்லோரும் அந்த மாணவியை திட்ட ஆரம்பித்தார்கள். நானே இப்படி நிறைய கேள்விகளை கேட்டுக் கேட்டுத்தான் தெளிவு பெற்றேன் என்று எல்லோரையும் சமாதானப்படுத்தினேன். அங்கிருந்த ஒரு ஆசிரியர் கூடங்குள அணு உலைக்காக செலவு செய்யப்பட்ட பதினாலாயிரம் கோடி வீணாகிவிடுமே என்று கேள்வி எழுப்பினார்.

14ஆயிரம் கோடி ரூபாய் பணம் மக்கள் பணம்தானே. மக்களை காக்க வேண்டும் என்றால் அந்த பணத்தைப் பற்றி கவலைப்படக்கூடாது.

அது என்ன ஜெயலலிதாவோ, மன்மோகன் சிங்கோ வீட்டிலிருந்து கொண்டு வந்த பணமா என்ன? ஸ்பெக்ட்ரம் ஊழல், நிலக்கரி ஊழல் செய்தார்களே? அது யாருடைய பணம்? சேது சமுத்திர திட்டத்தில் இல்லாத பாலம் இருக்கு என்று சொல்லி பல்லாயிரம் கோடியை வீணாக்கி னார்கள். அது பற்றி யாரும் கேட்க வில்லையே? அது எல்லாம் யாருடைய பணம் மக்களுடையது தானே?. பதினாலாயிரம் கோடி பெரிதா? மக்கள் உயிர் பெரிதா?

மருந்துக் கடையில் போய் நூறு ரூபாய்க்கு மருந்து வாங்குகிறீர்கள் என்றால் அது விஷம் என்று தெரிந்த பிறகு தூக்கிப் போடுவீர்களா இல்லை நூறு ரூபாய் வீணாகிவிடும் என்று அதை குடிப்பீர்களா? என்றேன்.

கூடங்குளம் செயல்பட ஆரம்பிச்சாலே கதிரி யக்கம் பரவும். வெடிச்சா மட்டும் கதிரியக்கம் பரவும் என்றில்லை. இது எல்லோருக்கும் தெரிஞ்சிருந்தும் செயல்படுத்தத் துடிக்கிறாங்க.

பல வேலைகளில் ஈடுபட்டிருந்த மக்களை எப்படி ஒருங்கிணைத்தீர்கள்?

கடல் தொழிலைப் பொறுத்தவரை எல்லோரும் முதலாளிதான். அவரவர் தொழிலை அவரவர் களே பார்த்துக்கொள்வார்கள்.அவர்களே முதலாளி. அவர்களே தொழிலாளி. இப்பொழுது போராடவில்லை என்றால் எங்கள் தொழில், வீடு என எல்லாவற்றையும் நாங்கள் இழப்போம். கடல்ல வேலை பார்த்தவர்கள் சுதந்திரமாக இருந் தவர்கள். அவர்களால் வேறு எங்கும் போக முடியாது. வேறு யாரிடமும் போய் வேலை பார்க்க முடியாது. இந்த வாழ்க்கையை அவர்களால் விட்டுத்தர முடியாது. அதனால் போராட்டத் திற்குத் தள்ளப்பட்டார்கள். நான் கல்பாக்கத்தில் பல குழந்தைகள் கை, கால் ஊனமாக இருப்பதை பார்த்திருக்கிறேன். நம் குழந்தைகளும் வருங் காலங்களில் இப்படித்தான் இருக்கும் என்பதை எங்கள் மக்களுக்கு எடுத்துச் சொல்வேன்.

அங்குள்ள பெண்களுக்கு தைராய்டு பிரச்சனை இருக்கு. நிறைய பெண்களுக்கு கர்ப்பப்பைக் கோளாறு ஏற்பட்டிருப்பதை அறிய முடிந்தது. அவர்களுக்குப் பிறக்கும் குழந்தை எப்படி இருக்கும்? இப்போதே அங்க நிறைய குழந்தை புத்தி சுவாதீனமற்று இருக்கின்றன.

கல்பாக்கத்தில் 290 மெகா வாட் மின்சாரம் தயாரிக்கப்படுது. ஆனால் கூடங்குளத்தில் 2000 மெகா வாட்டிற்கு மேலே மின்சாரம் தயாரிக்கப் படுது. அப்போ இங்கே இதன் பாதிப்பு எப்படி இருக்கும். இதையெல்லாம் அவர்களிடம் விளக்கினேன். வீடு, குழந்தை மற்றும் கணவரை கவனித்தவாறே போராட்டத்தில் ஈடுபட்டது ஆரம்பத்தில் கஷ்டமாகத்தான் இருந்தது. ஆனால் என்ன செய்வது வேற வழியில்லையே. போராட் டத்தில் இறங்கினால்தான் தமது பிள்ளைகளைக் காப்பாற்ற முடியும்.

கூடங்குளம் மற்றும் இடிந்தகரையிலுள்ள உள்ள பெண்களின் மனநிலையை மாற்றி விட்டீர்கள், அதிகாரத்தில் உள்ள இரண்டு பெண்களின் மனதை எப்படி மாற்ற போகிறீர்கள்?

சாதாரணமான பெண்கள் மக்களுடைய துன்பத்தை அறிந்திருப்பார்கள். அதிகாரத்தில் இருக்கும் இரண்டு பெண்களுக்கு இது ஆபத்து என தெரியும். ஆனால் அவர்களின் சுயநலம் அவர்களின் மனதை மாற்ற இடம் கொடுக்காது. அதுமட்டுமின்றி அவர்களால் தைரியமாக வேண்டாம் என்று சொல்லவும் முடியவில்லை. இத்தனை நீண்ட போராட்டத்திற்கு பின்பு அவர்கள் பிடிவாதம் பிடிப்பது மக்கள் மீது அவர்களுக்கு அக்கறையில்லை என்பதைத்தான் காட்டுகிறது. இருந்தும் அய்யா குடும்பத்தை மட்டும் வளர்க்கிறார் என்று அம்மாவுக்கு வாக்களித்தால் அவர்கள் நம்ப வைத்து எங்களை ஏமாற்றி விட் டார். அவரும் ஒரு பெண்தானே. நம்பிக்கையுடன் காத்திருக்கிறோம், அவர் மனம் மாறுவார் என்று. அதுவரை நாங்க போராட்டத்தைக் கைவிட மாட்டோம்.   

பெண்களைப் போராட்டத்தில் முன்னிலைப் படுத்துவதாக குற்றஞ்சாட்டுகிறார்களே?

பெண்கள் நாட்டின் கண்கள்னு சொல்கிறார் கள். ஏன் கண்கள் எனச் சொல்கிறார்கள்? பெண் களைச் சக்தி என்றும் சக்தியில்லையேல் சிவன் இல்லை என்று சொல்கிறார்களே. அது வெறும் வார்த்தைதானா? பெண்களைப் போராட்டத்தில் முன்னிலைப்படுத்தக் கூடாது என்றால் பெண்கள் என்ன அவ்வளவு கேவலமானவர்களா? நாட்டை பெண்கள் ஆளலாம், ஆனால் பெண்கள் போராடக் கூடாதா? ஆணும், பெண்ணும் சமம் தான். பைபிளிலோ, வேதத்திலோ எங்குமே பெண் கள் இழிவானவர்கள் என்று சொல்லவில்லையே.

உங்கள் சிறை அனுபவம் எப்படி இருந்தது?

எனக்கு முப்பத்து ஏழு வயது ஆகிறது, ஆனால் என் வாழ்விலே மறக்க முடியாதது சிறை அனுபவம்தான். செப்டம்பர் ஐந்தாம் தேதி கைதானேன். முற்றுகைப் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டிருந்தபோது குண்டு விழுந்த புகை கிளப்பியதால மயங்கிட்டேன். சிறிது நேரம் கழித்து தான் நினைவு திரும்பியது. மாலை ஐந்து மணிவரை ஐஸ் பிளாண்ட்ல சிறை வைத்திருந் தார்கள். அடுத்து ராதாபுரம் ஸ்டேசனுக்கு கொண்டு போனாங்க, அங்கே பாத்ரூம் போகிற வழியில சின்ன இடுக்கான இடத்தில் எங்களை வைத்திருந்தார்கள். காலை மாற்றிக் கூட வைத்துக் கொள்ள முடியாது. காலை ஒன்பது மணி யிலிருந்து இரவு பதி னொரு மணிவரை கேஸ் எழுதினார்கள். அடுத்த நாள் இரவு பதினோரு மணிக்குத்தான் வள்ளியூர் கோர்ட்டுக்கு அழைத் துப் போனார்கள். அடுத்த நாள் மதியம் 12மணிக்குத் தான் சிறையில் ஒப்படைத் தார்கள். ஒவ்வொரு இட மாக நிறுத்தி சும்மாவே வைத்திருந்தார்கள். மூன்று நாளாக உடுத்த ஆடையில் லாமல் அதே உடையில் இருப்பது மன உளைச் சலைத் தந்தது.

அடுத்த நாள் திருச்சி சிறையில் அடைத் தார்கள். இவ்வளவு பெரிய சிறையை இது வரை டிவியிலதான் பார்த்திருக்கிறேன், இவ் வளவு பெரிய குற்றமா செய்துவிட்டேன் என்று திகைத்து நின்றேன். அங்கே மிகவும் என்னால் தாங்கி கொள்ள முடியாதது ஒன்று எங்கள் ஆடைகள் அனைத்தையும் கழற்றி எங்களை பரிசோதனை செய்தார்கள். அப்பொழுதுதான் நான் வெட்கி தலைகுனிந்து போனேன். நாற்பது பெண் கைதிகளுடன் ஒன்றாக எங்களையும் அடைத் தார்கள். அங்கே படுத்து உறங்க மிகவும் கஷ்டமாக இருந்தது. அங்கே மலக்குழாயையும், சாக்கடையையும் பெண்களே அள்ளுகிறார்கள். அது மனிதர்கள் வாழக்கூடிய இடமாகவே இல்லை. கர்ப்பமாக வந்த பெண்கூட அங்கேயே பெற்றுக்கொண்டு தன் குழந்தையுடன் வாழ் கிறாள். அங்கே பெண்கள் மீது சமூக அமைப்பு செய்யும் பெண்ணடிமைத்தனத்தை நன்கு அறிய முடிந்தது. தண்டனை மனமாற்றத்தை ஏற்படுத்த வேண்டுமே தவிர அவர்களின் வாழ்க்கையை பாழாக்குவதாக இருக்கக் கூடாது. ஆனால் இவர் கள் அதைத்தான் செய்துகொண்டிருக்கிறார்கள்.

ஒவ்வொரு தவறையும் அங்கிருக்கும் பெண்கள் செய்யவில்லை. சமூகம்தான் அவர்களைக் குற்றவாளிகளாக உருவாக்கி இருக்கிறது. குற்றங் களைச் செய்யத் தூண்டியிருக்கிறது. அவர்களுக்கு யார் தண்டனை கொடுப்பது என்று நானே கேள்வி எழுப்பிக்கொண்டேன். அவர்களுக்கு ஏதாவது உதவ வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

உங்கள் மேல் எத்தனை வழக்கு இருக்கிறது? அதை எப்படி கடந்து வர வேண்டும் என நினைக்கிறீர்கள்?

முதலில் நாட்டு வெடி குண்டு வீசியதாக ஒரு வழக்கு. பிறகு போலீஸ் வாகனத்தை தாக்கியதாக மற்றொரு வழக்கு என் மீது பதியப்பட்டிருக்கிறது. அடுத்து ஒரு நகைச்சுவை யான வழக்கு.

கோர்டில் நீதிபதி “உன் மீது என்ன வழக்குன்னு தெரியும்மான்னு” கேட்டார்.

“இல்ல தெரியலன்னு சொன்னேன்”

“நீ திருநெல்வேலி கலெக் டரைக் கடத்த முயற்சித்ததாக வழக்கு பதியப்பட்டுள் ளது” என்றார் நீதிபதி.

உடனே அங்கே இருந்த வழக்கறிஞர்களும் மற்றவர்களும் சிரிக்க ஆரம்பித்தார்கள்.

உடனே நீதிபதி “ஏன் எல்லோரும் சிரிக்கிறீங்க” என்று எச்சரித்தார்.

“இந்த நாட்டில் ஒரு கலக்டருக்குக் கூட பாதுகாப்பில்லை என்றால் மக்களை எப்படி காப்பாற்றப் போகிறார்கள்” என்றேன்.

அடுத்தது முதல்வரையும், பிரதமரையும் விமர்சித்ததாக வேற வழக்கு இருக்கு.

“ஒரு முதல்வரையோ, பிரதமரையோ எதிர்க் கட்சிகள் விமர்சிக்கலாம். ஆனால், சுயநலத்திற் காக எங்கள் வாழ்வோடு விளையாடும் அவர்களை நாங்க ஏன் விமர்சிக்கக் கூடாது?”

மொத்தம் 80 நாட்கள் சிறையில் இருந்திருக் கிறேன். நீ பேசியது இன்டெர்நெட், டிவி வழியா சோனியா காந்தி எல்லோரும் பார்த்துட்டாங்க. உனக்கும் இந்த போராட்டத் திற்கும் சம்பந்த மில்லை. உதயக்குமார்தான் உன்னைய தூண்டி விட்டு பேச வைத்தார் என்று கையெழுத்துப் போடு. உன்னைய விட்டு விடுவார் கள் என சொன்னார்கள். உடனே நான் சிரித்தேன். உதயகுமார் இன்னைக்கு இருப்பார் நளைக்குப் போவார். அவருக்காக நான் போராடவில்லை. நாங்கள் வாழும் இடத்தில்தான் எங்கள் சந்ததின யினர் வாழ்வார்கள். எங்களால் வேறு எங்கேயும் போக முடியாது. எங்களுக்கு அடுத்த தலைமுறை இங்கே வாழ வேண்டும் என்றுதான் நாங்கள் போராடுகிறோம். இந்த அணு உலை இருந்தால் இங்கிருக்கும் மக்கள் ஆரோக்கியமாக வாழ முடியாது என்று சொல்லி மறுத்து விட்டேன். என்னை என்ன வேண்டுமானாலும் செய்து கொள்ளுங்கள். என் சந்ததியினருக்காக என் உயிரை விட வும் தயாராக இருக்கிறேன் என்றேன்.

உங்களுக்கு சமூகத்தில் உயர்ந்த பொறுப்பு கிடைத்தால் என்ன செய்ய விரும்புகிறீர்கள்?

முதலில் அனைத்து பெண்களுக்கும் கல்வி கொடுக்க வேண்டும். கல்வி கற்றால் அவர்களுக்கு தன்னம்பிக்கை கிடைத்துவிடும். நாலு பேருடன் பழகும் வாய்ப்பு கிடைக்கும், பிறகு அவர்களுக்குத் தேவையானதை அவர்களே தேடிக்கொள்வார்கள்.

உங்கள் போராட்டத்தை எப்படி அடுத்த கட்டத்திற்கு கொண்டு செல்ல நினைக்கிறீர்கள்?

சூழ்நிலைக்கு தகுந்தாற்போல் எங்கள் போராட்டத்தின் வடிவத்தை மாற்றிக் கொள்ள நினைக்கிறோம். அறவழிப் போராட்டத்தை தான் போராட நினைக்கிறோம். இனி எங்கள் போராட்டம் எப்படி இருக்கும் என்று அரசின் கொள்கைதான் முடிவெடுக்க வைக்கும். எங்கள் உயிர் இருக்கும்வரை மண்ணையும், மக்களையும் காப்பாற்ற போராடிக் கொண்டிருப்போம்.

சந்திப்பு: குட்டி ரேவதி

உதவி: தோழர் முகிலன், கவிஞர் ஜி.எஸ்.தயாளன், கவிஞர் என்.டி. ராஜ்குமார், பத்திரிகையாளர் ரோஸ்ஆன்ட்ரோ

விவரங்கள்

எழுத்தாளர்: மீரா உதயகுமார்

பிரிவு: மார்ச்2013

வெளியிடப்பட்டது: 29 அக்டோபர் 2013

• அணு உலைகள்
• கூடங்குளம்
• சுப.உதயகுமார்

உங்களுடைய குடும்பப் பின்னனி பற்றி சொல்லுங்கள்?

அம்மா ஒரு சமூக வளர்ச்சித் துறையில் பணியாற்றினார். அப்பாவும் சமூக ஆர்வலர்தான். ஆனால் புள்ளியியல் துறையில் பணிபுரிந்தார். இரண்டு பேருமே ஏழ்மையான குடும்பத்திலிருந்து வந்தவர்கள். அதனால் எளிமையாக வாழ்ந்தோம். இப்பொழுதும் அப்படித்தான் வாழ்கிறேன். எனக்கு இரண்டு மகன்கள். இரண்டு பேரையும் நான் அப்படித்தான் வளர்க்கிறேன்.

நீங்கள் வளர்ந்து வரும்போது உங்கள் எதிர்காலம் குறித்த என்ன கற்பனை செய்து வைத்திருந்தீர்கள்?

என்னைச் சுற்றி புத்தகங்களுடனும் எளிமையாகவும் இருக்க வேண்டும் என்று நினைத்தேன். நான் கல்யாணம் செய்து கொள்ள மாட்டேன் என வீட்டில் பயந்தார்கள். ‘நான் யாருடைய குடும்பத்திற்கும் பொருந்தமாட்டேன்’ என நினைத்தேன். அப்பொழுதுதான் வசமாக மாட்டினார் உதயகுமார்.

உதயக்குமாருடன் உங்கள் முதல் சந்திப்பைப் பற்றி கூறுங்கள்?

 எங்கள் நண்பர் ஒருவர்தான் உங்களுக்குப் பொருத்தமானவர் ஒருவர் இருக்கிறார் என்று கூறி பெயரை மட்டும் அறிமுகப்படுத்தினார். அவர் அமெரிக்காவில் இருந்து வந்திருப்பதாகவும் தெரிவித்தார். ஒருநாள் நேரில் சந்திப்பதற்காக இருவரும் முயன்றோம். நான் வெள்ளைப் புடவை நீண்ட தலை முடியுடனும் இருப்பேன் என்று என்னுடைய அடையாளத்தை சொல்லி நான் அவருக்காக சாலையில் ஆட்டோவில் காத்துக் கொண்டிருந்தேன். அவரும் வெள்ளை சட்டை ஜீன்ஸ் பேண்ட்டுடன் வருவேன் என்று அடை யாளத்தை சொன்னார். அதிகம் பயத்துடன்தான் தெருவில் போகிற எல்லா வாகனத்தையும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். ‘அவர் சொன்ன அடையாளத்துடன் ஒருவர் நான்தான் உதயக் குமார்’ என்றால் ஓடிவிட வேண்டும் என நினைத்தேன். ஆனால் அவர் வரவில்லை. பிறகு என்னுடைய தோழி வீட்டுக்கு போய்விட்டேன். சிறிது நேரம் கழித்து அழைப்பு மணி அழைத்து கதவைத் திறந்து ‘என்ன வேண்டும் எனக் கேட்டேன். அவர் ‘மீரா யார்’ எனக் கேட்டார் ‘நான் தான்’ என்றவுடன் ‘நான் உதயக்குமார்’ என்றார். மிகவும் எளிமையாகவும் கருப்பாகவும் இருந்தார். 1987ல் அறிமுகம் ஆகி 1992ல் கல்யாணம் நடந்தது.

இளம் வயதிலேயே உதயகுமார் அணு உலை எதிர்ப்பாளராக இருந்தாரா?

1987லிலேயே ஒவ்வொரு கல்லூரிக்கும் சென்று கையெழுத்து இயக்கம் நடத்தியிருக்கிறார். நான் கூட கையெழுத்து போட்டிருக்கிறேன். நண்பர் களிடையே பல துறைகளைப்பற்றி விவாதம் நடத்தும் ‘எறும்புகள்’ என்ற ஒரு இயக்கத்தை நடத்தினார். இளம் வயதிலேயே பல இயக் கங்களில் செயல்பட்டிருக்கிறார்.

அணு உலை எதிர்ப்புத் திட்டத்திற்கு என்ன விதமான செயல் திட்டம் வைத்திருந்தார்?

1987லே உலகில் உள்ள அணு உலைகளைப் பற்றி தெரிந்து கொண்டு அது தொடர்பாக பத்திரிக்கை களிலும் பொதுவிவாத மேடைகளிலும் அது பற்றி பேசினார். ’பூவுலகின் நண்பர்கள்’ அமைப்பைச் சேர்ந்த அசுரனை சந்தித்து பூவுலகு இதழில் தொடர்ந்து எழுதினார். ‘ஃப்யூச்சர்’ வெளிநாட்டி தழிலும் எழுதினார்.

கூடங்குளப் போராட்டத்தில் பெண்களின் முன்னெடுப்புப் பற்றி என்ன நினைகிறீர்கள்?

தன்னிச்சையாக பெண்களுக்கு ஒன்றும் தெரியாது என நினைத்து விடுகிறார்கள். அதனால் எப்பொழுதும் பெண் என்பவள் இரண்டாம வளாக நடத்தப்படுகிறாள். அந்த மக்கள் அங்கே படிக்கவில்லை. ஆனால் கல்கத்தா போன்ற மொழி தெரியாத ஊருக்கெல்லாம் போய் அங்கே உள்ளவர்களிடம் பேசிவிட்டு வந்திருக்கிறார்கள். ஈகோ இல்லாத அந்த மக்கள் மணியடிக்காம லேயே அங்கு வந்து, கூட்டத்தில் பங்குகொள் கிறார்கள். மிகவும் ஆச்சரியமானவர்கள். இவர் களை யாரும் பயன்படுத்திக் கொள்ளவில்லை.

நீங்கள் நடத்தும் பள்ளிக்கு பின்னால் இருக்கும் சித்தாந்தம் என்ன?

தேர்வை நோக்கிய மனப்பாட கல்வியாக இருக்கக் கூடாது. உலகில் உள்ள அனைத்தையும் எதிர் கொள்கிற பக்குவத்தைக் கொடுக்க வேண்டும் என நினைக்கிறோம். ஆங்கிலம் ஆங்கிலம் என இல்லாமல் தமிழ்-ஆங்கிலம் என கற்றுக் கொடுக்கிறோம்.

கூடங்குளப் பிரச்சனையை ஒட்டி உங்கள் பள்ளிக்கு சில குழந்தைகளை பெற்றோர்கள் படிக்க அனுப்பவில்லை. அந்த குழந்தைகள் திரும்பி வர வாய்ப்பிருக்கிறதா?

இந்தக் குழந்தைகளைப் பற்றி எனக்கு நன்றாகத் தெரியும். அருமையான குழந்தைகள். என்னை விட்டுப் போக மாட்டேன் என்று அவர்கள் அம்மாக்களிடம் அழுது கொண்டிருந்தார்கள். ஆனால் சில பேர் அவன் போராட்டத்திற்கு ‘பணம் வாங்கிட்டு பள்ளிக்கூடம் நடத்துகிறான்’ என்று கூறி அவர்கள் குழந்தைகளின் பள்ளிச் சான்றிதழை வாங்கிக்கொண்டு போனார்கள். சில பேர் ‘இவ பெண் தானே பள்ளியை மூடிட்டு ஓடிடுவான்னு’ நினைத்தார்கள். கடினமான இந்தக் காலகட்டத்திலும் பள்ளியை நடத்த வேண்டும் என்பதில் உறுதியாக இருந்தேன். எதிர்நீச்சல் எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும்.

கூடங்குள மக்கள் மீதான போலீஸ் தடியடியின்போது நீங்கள் உதயகுமாரை தொடர்புகொள்ள முடிந்ததா? உங்கள் மனநிலை என்ன?

சிறிது நேரம் தொடர்புகொள்ள முடியாமல் இருந்தது. அப்பா கைதாவார் என்றவுடன் பெரிய பையன் அழத்தொடங்கினான். சின்னவன் ‘அப்பா இனிமேல் வர மாட்டாரா’ எனக் கேட்டான். கைதாகாமல் இருக்க வேண்டும் என நினைத்தேன். கைதானால் சித்திரவதை செய்து பயமுறுத்து வார்கள். கைது, சித்திரவதை அடுத்த தலைமுறை போராட்டங்களை முன்னெடுக்காமல் செய்யும் யுக்திதான். ஒரு போராட்டத்தில் எந்த வித பாதிப்பில்லாமல் கிடைக்கும் வெற்றிதான் அடுத்த தலைமுறையை போராடத் தூண்டும்.

ஒரு சிறு வன்முறை கூட நடக்காமல் 500 நாளைக் கடந்து எப்படி இந்தப் போராட்டம் தொடர்கிறது?

மீனவ மக்கள் கடல், மீன் என இயற்கையுடன் வாழ்பவர்கள். அதீத அன்பும் கோபமும்தான் அவர்களுக்குத் தெரியும். அவர்களுக்குத் தெரிந்தது வாழ்வு, சாவு மட்டும்தான். இதற்கிடையே அவர்களுக்கு எந்த வேறுபாடும் கிடையாது. கடலில் மீன் கிடைக்கவில்லை என்றால் கூட பார்த்துக் கொள்ளலாம் என மனநிறைவடை வார்கள். உதயகுமாரின் எதிர்பார்ப்பற்ற அன்பைப் புரிந்து கொண்டார்கள். உதயகுமார் யோகா, காந்திய வழி என அமைதியை விரும்புபவர். அதனாலேயே அவர் அனைவரையும் அதையே பின்பற்ற வைத்தார். அதனாலேயே இத்தனை நாட்களாகப் போராட்டத்தைக் கொண்டு சொல்ல முடிந்தது. எல்லோரையும் விவாதப் பொருளாக மாற்ற முடிந்தது.

கூடங்குளப் பிரச்சனை சம்பந்தமாக நாடார் களும் மீனவர்களும் பிளவுபட்டிருப்பதாக ஆரம்பத்தில் செய்தி வந்ததே. இப்போதைய நிலைமை என்ன?

எல்லோரும் ஒற்றுமையுடன்தான் இருக்கிறார்கள். சிலர் இதுகுறித்த புரிதலின்றி இருந்தார்கள். பின்பு தான் அவர்களுக்கு உண்மை புரிந்தது. இப்பொழுது அனைவரும் இணைந்து போராடு கிறார்கள். கூடங்குளம் மருத்துவமனையில் ஒரு முறை குழந்தையுடன் இருந்த பெண்ணிடம் கேட்டேன். உங்கள் ஊரில் அணு உலை வருகிறதே என்றேன். அதற்கு அவர் “நாங்கள் நாடார், எங்களை ஒன்றும் செய்யாது” என்றார்.

‘அணு உலைக்கு நாடார், மீனவர் தெரியாதும்மா!” என்றேன். அவர்கள் வாழ்வை அழிப்பதற்கு எப்படி எல்லாம் மூளைச் சலவை செய்திருக் கிறார்கள். பின்பு என்னுடன் அவர்கள் நன்றாகப் பழக ஆரம்பித்தார்கள். பின்புதான் கூடங்குள அணு உலை குறித்து முழு உண்மைகளையும் அவர்களுக்குப் புரிய வைத்தேன்.

அணு உலை வேண்டாம் என்பது நம் எல்லோருடைய எண்ணம்.இன்றைய சூழ்நிலையைப் பார்க்கும்பொழுது அணு உலை செயல்படும் சூழல் நிலவுகிறதே?

கட்டாயம் நூறு சதவீதம் அணு உலை மூடப்படும். ஒட்டு மொத்த தமிழகமும் சேர்ந்து கூடங்குளத்தை மூடவைக்கும் என்று நான் நம்புகிறேன். அதற்காகத்தான் போராட்டம் இத்தனை நாட்கள் எடுத்துக்கொண்டது என நினைக்கிறேன். ஏன், நாம் சூரிய ஒளி கொண்டு மின்சாரம் தயாரிக்கக் கூடாது? உலகம் முழுவதும் இது சாத்தியப்பட்டிருக்கிறது. நீர், காற்று, சூரிய ஒளி மட்டும் தான் புதுப்பிக்கத்தக்க ஆற்றல்கள். எனவே மாற்றத்தை எதிர்பார்ப்போம்.

உங்கள் வீட்டிற்கு வருகிற சட்டப் பிரச்சனை களை எப்படி எதிர் கொள்கிறீர்கள்?

போலீஸ்காரர்கள் பல நாட்கள் தொடர்ந்து வந்து வந்து விசாரித்தார்கள். முதலில் பிரச்சனைகளைப் பற்றி பயந்தேன். மக்களுடைய பாதுகாப்பும் அன்பும் அவருக்கு இருப்பதால் இப்போது பயம் இல்லை. ‘நாம் போராட்டத்தில் வெற்றி பெறுவோம் கவலைப்பட வேண்டாம்’ என அவர் நம்பிக்கை கொடுத்தார். அந்த நம்பிக்கைதான் எங்களுக்கு எப்போதும் இருக்கிறது.

சந்திப்பு: குட்டி ரேவதி

உதவி: தோழர் முகிலன், கவிஞர் ஜி.எஸ். தயாளன், கவிஞர் என்.டி. ராஜ்குமார், பத்திரிகையாளர் ரோஸ்ஆன்ட்ரோ

விவரங்கள்

எழுத்தாளர்: மாலதி மைத்ரி

பிரிவு: மார்ச்2013

வெளியிடப்பட்டது: 29 அக்டோபர் 2013

• பெண்ணுரிமை
• அணு உலைகள்
• கூடங்குளம்

பாட்டிகளும் அம்மாக்களும் அத்தைகளும் சுற்றியிருந்த பெண்களும் குடும்பத்துக்குள்ளும் வெளியிலும் சுதந்திரமாகச் செயல்பட்ட சமூகக் குழுவில் பிறந்து வளர்ந்தேன். அப்பொழுது வரதட்சணை என்பது இல்லை. உடன் போக்கு, நடுவீட்டுத் தாலி, கோயில் பூசாரிகள் நடத்தி வைக்கும் திருமணங்களென மிக எளிதாக ஆடம்பரச் சடங்கின்றி மீனவர்கள் தங்கள் புது வாழ்க்கையைத் தொடங்கிவிடுவார்கள். பெண்களின் மறுமணங்கள் இயல்பாக நடைபெற்றன. திருமணமான பெண்கள் கணவனுடன் பிறந்த வீட்டிலும் வாழலாம், புகுந்த வீட்டிலும் வாழலாம். இவை பெரும்பாலும் குடும்பச் சூழல் தொழில் சூழல்களைப் பொறுத்து அமைந்தது.

காலங்காலமாக பட்டினங்களிலும் அதனை ஒட்டியிருந்த கிராமங்களிலும் வாழ்ந்த மீனவர்கள் துறைமுகங்களை நிறுவி ஏற்றுமதி இறக்குமதி செய்யும் வணிகர்களாக இருந்திருக்கின்றனர் என்றாலும் அவர்களுக்குச் சொத்தாக இருந்தவை பாய்மரக் கப்பல்களும் தோணிகளும்தான். பெரும்பான்மையான நெய்தல் மக்களுக்கு உடமைகளாகயிருந்தவை பரந்த கடலும் கடற்கரையும் குடிசையும் கட்டுமரமும் வலைகளுமே. ஆயிரமாண்டுகளாக நெய்தல் நிலத்தில் வாழ்ந்துவரும் தமக்கு கடலும் கடற்கரையையும் பூர்வீகக் சொத்து என்ற நம்பிக்கையில் வாழ்ந்தவர்கள் அவர்கள். சொத்துரிமைக்கான நிலப்பட்டா பதிந்து வைத்திராத சமூகம் என்பதால் பெண்களுக்குத் தனியே சொத்துரிமை என்ற கேள்வி அங்கு இல்லை.

மீன்பிடித் தொழிலில் பெண்கள் ஆண்களுடன் சம பங்காளிகளாக செயல்பட்டனர். மீன்பிடிக் கருவிகளை உருவாக்குவது, ஆண்களால் பிடித்துவரப்பட்ட மீனை சந்தைப்படுத்துவது, அந்த வருமானத்தைக் கொண்டு குடும்பத்தையும் சமூக உறவுகளையும் பேணுவது, தொழிற் கருவிகள் வாங்க சேமிப்பது, முதலீடு செய்வது, தேவைகளுக்காக கடன் வாங்குவது, அக்கடனை திரும்பச் செலுத்துவது போன்றவை பெண்களின் கடமைகளாக இருந்தன. பணத்தை நிர்வாகம் செய்யும் பொறுப்பு ஆண்களுக்குத் தரப்படவில்லை. குழந்தை வளர்ப்பு, சமையல் போன்ற வேலைகளில் ஆண்களுக்கும் பங்கிருந்தது. பெண்கள் வீடு திரும்பும்வரை குழந்தைகளைப் பார்த்துக் கொள்வது, மனைவி வர நேரமாகிவிட்டால் சமைப்பது, உணவூட்டுவது ஆண்களின் பொறுப்பாயிருந்தது. ஊர்ப் பஞ்சாயத்து,

கோயில் நிர்வாகம் போன்றவற்றில் பெண்கள் முற்றிலும் விலக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தனர். தாய்வழிச் சமூகத்தின் பல செழுமையான பண்பாட்டுக் கூறுகள் அச்சமூகத்தில் புழக்கத்தில் இருந்தன.

பருத்தி நூல் வாங்கி ராட்டினத்தில் மாட்டி சிக்கெடுத்து பலகையில் சுற்றி, சுற்றியதை நூல் முறுக்கியில் போட்டு நன்றாக முறுக்கியெடுத்த பின் மூங்கில் ஊசிகளில் கோர்த்து மால் நெய்து தருவார்கள் பெண்கள். வலைகளின் வகைக்கு ஏற்றவாறு கண்ணிகளை அளவெடுத்து மால் முடிவார்கள். முடிக்கப்பட்ட மால்களைத் தட்டுத் தட்டாக இணைத்து ஆண்கள் வலைகளை உருவாக்குவார்கள். உருவாக்கப்பட்ட வலைகளை வடிகஞ்சி நீரில் ஊறவைத்து கெட்டிப்படுத்துவதும் புளியங்கொட்டைத் தோலை ஊறவைத்து துவர்ப்புச் சாயம் காய்ச்சி நிறமேற்றுவதும் பெண்களின் வேலை. இவை பருத்தி வலைகளுக் கான வேலை.

இழுவலை போன்ற பெரிய வலைகளுக்கு (கடற்கரைகளில் குன்றுபோல் காட்சியளிக்கும் வலைகள்) தென்னை மட்டையை ஊறவைத்து அடித்து நாறெடுத்து கயிறு திரித்து தருவார்கள், அதைக்கொண்டு ஆண்கள் வலைகளை உருவாக்குவார்கள். ஆண்கள் பிடித்து வரும் மீன்களைப் பக்கத்து கிராமங்களுக்கோ அல்லது மீன் சந்தைகளுக்கோ எடுத்துச் சென்று விற்பனை செய்வது, மீந்த மீனை கருவாடாக பதப்படுத்துவதெல்லாம் பெண்கள் தான். எல்லா பெண்களுக்கும் சந்தைகளில் மீன் விற்க இடம் கிடைப்பதில்லை. பெண்கள் தலைச்சுமையாகப் பல மைல்கள் நடந்து உள்ளுர் கிராமங்களுக்குச் சென்று மீன்களை விற்றுவிட்டு காலம் கடந்து வீடு திரும்புவார்கள். இந்தத் துணிவு மீனவப் பெண்களிடம் மட்டுமே இருந்தது. எந்தக் கிராமத்து ஆதிக்கச்சாதி ஆண்களும் அவர் களிடம் முறைதவறி நடந்துவிட முடியாது.

அறுத்து கையில் கொடுத்துவிடுவார்கள் என்ற பயம் ஆண்களுக்கிருந்தது. பிறகு ‘வசை’ அவர்களின் இன்னொரு ஆயுதம். வசை பொழிய ஆரம்பித்தால் எவனும் அவர்கள் முன் நிற்க முடியாது. அதுபோல் தங்கள் கண்ணெதிரில் மற்ற பெண்கள் பாதிக்கப்பட்டால் எதிர்த்துக் குரல் கொடுப்பார்கள். மீனவப் பெண்கள் பிறரால் அவமானப்படுத்தப்பட்டால் மீனவர்கள் ஒன்றுகூடி தவறுசெய்தவர்களைத் தாக்குவது வழக்கமாக இருந்தது. ஆதிக்கச்சாதிகளுடனான இதுபோன்ற மோதல்களில் மீனவச் சமூகம் அதிகமான பாதிப்புக்கும் இழப்புக்கும் உள்ளான போதும் எதிர்த்து நிற்க மீனவர்கள் தயங்கிய தில்லை.

காலங்காலமாக மீனவச் சமூகங்களின் மீது ஆதிக்கச்சாதிகள் சில இடங்களில் வெளிப் படையான தீண்டாமையையும் பல இடங்களில் மறைமுகமான தீண்டாமையையும் கடைப் பிடித்து வருகின்றன. மீனவர்கள் மீது செயல்படுத்தப்படும் தீண்டாமை முறைகளால் இரு ஊர்களுக்கு இடையில் அவ்வப்போது மோதல்கள் எழுவ துண்டு. இன்றும் கடற்கரையை ஒட்டியுள்ள பல ஆதிக்கச்சாதி கிராமங்களில் பொதுச் சொத்தை பயன்படுத்துவதில் சில தீண்டாமை கட்டுப்பாடு களும் ஒடுக்குமுறைகளும் உள்ளன. பள்ளிகளில் குழந்தைகளைச் சாதிப்பெயர் சொல்லி அவமானப்படுத்துவதும் நடக்கிறது. சில ஆதிக்கச்சாதி கிராமங்களில் நுழைய மீனவ ஆண்களுக்குத் தடையிருக்கிறது. சில ஊர்களில் பொது நிகழ்ச்சிகளின் போது ஆதிக்கச் சாதியினர் வசிக்கும் வீதிகளைப் பயன்படுத்தத் தடை இன்றும் இருக்கின்றது.

கடற்கரையில் நிறையக் குடும்பங்கள் பெண் தலைமைக் குடும்பங்களாக இயல்பிலேயே மாறிவிடுகின்றன. கடலில் நேரும் உயிரிழப்பு களில் ஆண்களை இழந்த குடும்பம், தொழில் முறை மோதல்கள், அடிதடிகள், கட்டுமரம் அடிப்பது, வலைகளில் சிக்குவது போன்றவற்றால் ஊனமானவர்களின் குடும்பம், குடிநோய்க்கு அடிமையானவர்களைக் கொண்ட குடும்பங்களில் பெண்கள் குடும்பத்தின் முழுப்பொறுப்பையும் ஏற்றுக்கொள்கின்றனர். இவர்கள் இயல்பிலேயே தன்னிச்சையாக செயல்படுபவர்களாகவும் முடிவெடுப்பவர்களாகவும் தன்னம்பிக்கை நிறைந்தவர்களாகவும் இருக்கிறார்கள். இப்பெண் கள் அக்குடும்ப ஆண்களுக்கோ அல்லது அச்சமூக ஆண்களுக்கோ கட்டுப்பட்டுப் பயந்து நடந்ததில்லை. இச்சமூகத்தில் உழைக்கும் பெண் களுக்கு அதிக மதிப்பளிக்கப்பட்டது. பிறச் சமூகங்களுடன் ஒப்பிடும்போது ஆணாதிக்கம் குறைந்த சமூகமாக மீனவச்சமூகம் இருந்துள்ளது. இதற்கு மீன்பிடித் தொழில்முறை காரணமாக இருந்திருக்கலாம்.

 கடல் தொழிலில் தினமும் மரணத்துடன் போராடி வெற்றி பெற்றுத் திரும்புவது ஆண் களுக்குப் பழகியுள்ளது. மரணம் எப்போதும் நிகழலாம் என்பதை ஏற்றுக் கொண்ட இச்சமூகத்தில் ஆண்கள் ஆதிக்கம் செலுத்துவது குறைவாக இருந்துள்ளது. ஆண்கள் பெண் களிடம்தான் குடும்பத்தையும் குழந்தைகளையும் காக்க வேண்டிய பொறுப்பை ஒப்படைக்க வேண்டியிருந்தது.

மேலும் தன் வாரிசை சுமக்கும் பெண் தன் இறப்புக்குப் பிறகு தன் குழந்தையை முறையாக வளர்தெடுத்து கடைத்தேற்றவேண்டும். உயிருடன் இருக்கும் வரை மனைவியை அதிகாரம் செலுத்தி அடிமையாக வைத்திருந்தால் தான் இறந்த பிறகு தன் சந்ததியைக் கைவிட்டு விடுவாளோ என்ற அச்சமும் காரணமாக இருந்திருக்கலாம். மீனவப்பெண்கள் தம்மைப் பிறர் காப்பாற்ற வேண்டும் என்பதைவிடப் பிறரைத் தான் காப்பாற்றும் பொறுப்பை கையிலெடுத்துக் கொள்ளுவது வழக்கம். மரபான வகையில் மீனவக்குடும்பங்களில் ஆண்-பெண் சமத்துவம் இயல்பாக இருந்து வந்தது.

1980களுக்கு முன்பு வரை இதுபோன்ற சமூக, தொழில், பொருளாதார மற்றும் பண்பாட்டு வாழ்வியல் முறை ஒவ்வொரு மீனவக் கிராமத் திலும் இருந்துள்ளது. மீன்பிடித் தொழிலில் கூலி என்ற முறை இருந்ததில்லை. பொதுவுடமைச் சமூகத்தின் கனவாக இருக்கும் ‘கூட்டு உழைப்பு, கூட்டு உற்பத்தி, பொதுப்பங்கு’ என்பதைத் தமது தொழில் நியதியாகப் பல நூற்றாண்டுகளாக நடைமுறையில் வைத்திருந்த வர்கள் மீனவர்கள்.

தமிழகத்தில் 60-70களில் மத்திய அரசால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட நீலப்புரட்சி, இயந்திர மயமான கடல்தொழில் முறைகளின் பெருக்கத் தால் பல அடிப்படை மாற்றங்கள் ஏற்பட்டன. இதன் தொடர்ச்சியாக 80-களில் மீனவச் சமூக வாழ்வியல் தலைகீழாக மாறத் தொடங்கியது. இச்சமூகத்தை ஆண்தலைமைச் சமூகமாக மாற்றியது. ‘அதிக மீன் உற்பத்தி, மீனவர் பொரு ளாதார மேம்பாடு’ என்ற பொய் கோஷத்தை முன்வைத்து நைலான் வலைகள் மற்றும் விசைப்படகுகளை வாங்குமாறு மீன் வளத்துறை மீனவர்களை நிர்பந்தித்தது.

உள்நாட்டு, வெளிநாட்டு முதலாளிகளால் உற்பத்திச் செய்யப் பட்ட மீன்பிடிச் சாதனங்களை வாங்க அதிக முதலீடு தேவைப்பட்டதால் மீனவர்கள் கடனாளி யாக்கப்பட்டனர். பாரம்பரிய, இயற்கையான, நீடித்த நிலையான மீன்பிடி முறைகள் அழிக்கப் பட்டு நவீன தொழில் நுட்பத்தைப் அறிமுகப் படுத்தியதால் மரபாக மீன்பிடி தொழிலின் சமபங்கு வகித்த மீனவப் பெண்கள் வெளியேற்றப் பட்டனர். இந்திய அரசு பெண்களின் கைத்தொழி லாக இருந்த வலை உற்பத்தியைப் பிடுங்கி இயந்திர முதலாளிகளிடம் கொடுத்துவிட்டு மீனவப் பெண்களை வெறும் சோறாக்கிப் போடும் வேலைக்காரர்களாக மாற்றிவிட்டது. சுதந்திர இந்தியாவில் அரசின் ‘உமன் எம்ப்பவர்மென்ட்’ திட்டம் இப்படித்தான் இருக்கிறது.

 சுனாமிக்குப் பிறகு தொண்டு நிறுவனங்கள் பெண்களுக்கு சுயத்தொழில் பயிற்சி என்ற பெயரில் ‘விஷ கடற்பாசி’ வளர்ப்பது, மெழுகு வர்த்தி செய்வது, ஊறுகாய் தயாரிப்பது, சொகுசு விடுதியில் எச்சில்தட்டு கழுவுவது போன்ற வேலைகளுக்குப் பயிற்சி அளித்தனர். இதற்கான முகாம்களில் மீனவப் பெண்களுக்கு மாற்றுத் தொழில் வாய்ப்புகளை குறித்து ஆதிக்கச்சாதி சமூக சேவகர்கள் இதுபோன்ற ஆலோசனை களைத்தான் தந்தார்கள்.

கட்டுமரங்கள், பாய்மரப்படகுகள், நாட்டுப் படகுகளைத் தங்கள் கைத்தொழில் நுட்பத்தால் உருவாக்கிய மீனவக் கலைஞர்களையும் கைவினை யாளர்களையும் நீலப்புரட்சி அழித்தது. ‘கோடீஸ் வர முதலாளிகள்’ உருவாக்கும் கண்ணாடியிழைப் படகுகளையும், பிளாஸ்டிக் கட்டுமரங்களையும், ஸ்டீல் படகுகளையும், இயந்திர மோட்டர் களையும் வாங்குங்கள் ஒரே ஆண்டில் நீங்களும் கோடீஸ்வரர்களாவீர்கள் என்று பிரச்சாரம் செய்யப்பட்டது. லட்சம் லட்சமாக கடன் வாங்கிய மீனவர்கள் நிரந்தர கடனாளியாக்கப்பட் டார்கள். அதிக முதலீடு செய்து இயந்திரப்படகு வாங்கி, ஆயிரமாயிரமாக டீசல் ஊற்றி பிடிக்கப் பட்ட மீன்களுக்கு உரிய விலையில்லை. விசைப் படகினால் பிடிக்கப் பட்ட அதிகமான மீன்களை எடுத்துச் சென்று விற்க பெண்களால் முடிய வில்லை. மீன்களை விற்பதற்கு இந்திய அரசும் மீன்வளத்துறையும் புதிய சந்தைகளை கட்டித் தரவில்லை. அம்மீன்களைப் பாதுகாக்கவும் பதப்படுத்தி வைக்கவும் வெளியிடங்களுக்கு எடுத்துச் செல்லவும் தேவையான கட்டுமான வசதிகள், போக்குவரத்து ஏற்பாடுகள் போன்ற வற்றை உரிய அதிகாரிகளும் ஆட்சியாளர் களும் உண்டாக்கித் தரவில்லை. இதனால் மீனவர்கள் பிடித்த மீனின் விலை கடுமையாக வீழ்ச்சியடைந்தது.

படகு வாங்கக் கடன் கொடுத்த ஆதிக்கச்சாதி முதலாளி லாரியுடன் நிற்கிறான், அந்த முதலாளி கேட்ட விலைக்கு மீனை விற்கிறான் மீனவன். அன்றைக்கான கடன் தவணைபோக மிஞ்சிய சொற்பத் தொகையை வேலையிழந்து வீட்டுக்குள் முடங்கிப்போன மனைவியிடம் தர கணவன் கூசினான். அவன் ஏமாற்றப்பட்டதன் வலியிலி ருந்து விடுபட மனைவியிடம் அதிகாரம் செலுத்தத் தொடங்கினான். அன்றன்றைய குடும்பச் செலவுக்குப் பணம் கொடுப்பான். அந்த வருமானம் சாப்பாட்டுக்குப் போதாது, பள்ளிக்குப் போகும் குழந்தைகளுக்கு போதாது, அன்றைக்குத் தேவையான டீசல் வாங்கப் போதாது, கிழிந்த வலைக்கு மாற்றுவலை வாங்கப் போதாது, சேத முற்ற படகை சரிசெய்ய போதாது. இப்படித்தான் நீலப்புரட்சி ஒவ்வொரு மீனவக் குடும்பத்தையும் கடனாளியாக்கி குடும்பப் பொருளாதாரத்தில் பங்கெடுக்க முடியாத மன அழுத்தத்தைப் பெண் களுக்குக் கொடுத்தது. பண நிர்வாகம் மொத்தமும் ஆண்களின் கைக்குச் சென்றது. ஆணைச் சார்ந்து வாழ வேண்டிய அடிமையாக மீனவப் பெண்ணை மாற்றியது தான் ‘நீலபுரட்சி’ யின் சாதனை.

கடன் சுமை மீனவர்களின் வாழ்வியலை அதிகமாகப் பாதித்துள்ளது. நிலவுடமைச் சமூகங் களில் வழக்கத்திலிருந்த ஆண்களுக்கு ‘வரதட் சணை, சீர்’ கொடுத்து திருமணம் செய்யும் முறையை மீனவர்கள் கடைபிடிக்கத் தொடங்கி னர். மீன்பிடி கருவிகள் வாங்க பணம் திரட்டு வதுடன் பெண்ணின் திருமணத்திற்கு நகையும் பணமும் சேர்த்தாக வேண்டும் என்ற நிலை ஒவ்வொரு குடும்பத்துக்கும் ஏற்பட்டது. மீன்பிடித் தொழில் உற்பத்தியிலிருந்து துரத்தப்பட்ட பெண் குடும்பத்திற்குள்ளும் மதிப்பிழந்து போனாள். இன்று கடற்கரையில் வாழ்ந்தாலும் பல பெண் கள் கடற்கரைக்குச் செல்வதில்லை.

திருவிழா அல் லது விஷேச காலங்களில் மட்டுமே பெண்கள் கடற்கரைக்கு போகும் நிலை பல கிராமங்களில் உருவாகி விட்டது. கடற்கரையை முழுமையான ஆண் உழைப்புக்கான இடமாக நீலப்புரட்சி மாற்றிவிட்டது. காலத்தையும் வெளியையும் கைப்பற்றினால்தான் பெண்கள் சுதந்திரமடைய முடியும் என்று பெண்ணிய வாதிகள் போராடிக் கொண்டிருக்கும் கால கட்டத்தில் மீனவப் பெண்களின் ஆளுகையில் இருந்த இரண்டையும் உலகமயமாதல், நவீனமய மாதல், பன்னாட்டு முதலீட்டியம் போன்றவை அவர்களிடமிருந்து அந்நியமாக்கி ஒரு சமூகக் கீழிறக்கத்தை வெற்றி கரமாக நிகழ்த்தி முடித்திருக்கிறது நீலப்புரட்சி.

இப்போது நிறைய மீனவப் பெண்கள் மீன் விற்பனையில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருக்கிறார் களே என்று கேள்வி எழலாம். மீனவச் சமூகத்தில் ஏழை பணக்காரன் ஏற்றத்தாழ்வு மிகப் பெரிய அளவில் தெரியாமல் இருந்த நிலை மாறி, ஏது மற்ற கூலிகள் என்ற ஒரு வர்க்கத்தை நீலப்புரட்சி உருவாக்கித் தந்தது. தொழிற்புரட்சியால் ஆறுகளும் கடலும் கழிவுநீர் சாக்கடைகளாக உருமாறியபின் ஆறு மற்றும் தரைக்கடல் மீன்வளம் பெருமளவு அழிக்கப்பட்டுவிட்டது.

பல லட்சங்களை முதலீடு செய்து மீன்பிடிக் கருவிகளை வாங்க முடியாக மீனவர்கள் வேலை அற்றவர் களாக்கப்பட்டார்கள். சுயதொழில் முதலாளிகள் இன்று கூலிகளாக்கப்பட்டுள்ளனர். பெண்களின் சொத்தான வலைகளும் கட்டுமரங்களும் இன்றில்லை. கணவன் பிடித்த மீனை விற்ற வியாபாரி என்ற நிலை போய்விட்டபின் மீன் பிடித்துறைமுகங்களுக்குச் சென்று மீன்வாங்கி விற்கும் ‘சில்லறை விற்பனையாளர்களாக’ பெண்கள் மாற்றப்பட்டுள்ளார்கள். உதிரிகளாக ஆக்கப்பட்ட பின்னும் இந்தப் பெண்கள் இரட்டைச்சுமையைத் தாங்கியபடி தலைமைப் பண்புடன் இருக்கிறார்கள்.

ஆனால் தாய்வழிச் சமூகம் அளித்துவந்த பழைய பலம் அவர்களிடம் இல்லை. ‘கடலைக் கைப்பற்றுவோம் கடற் கரையைக் கைப்பற்றுவோம்’ என்ற முழக்கத்தை முன்வைத்து கடந்த முப்பது ஆண்டுகளாக மீனவ மக்கள் தொடர்ந்து தங்கள் வாழ்வுரிமையையும் வாழ்வாதாரத்தையும் மீட்டெடுக்க போராடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். கூடங்குளம் அணுவுலை களுக்கெதிரான போராட்டங்கள் மற்றும் மீனவர் உரிமைகளுக்கான பல போராட்டக்களங்களில் பெண்கள் முன்னின்று தலைமையேற்று நடத்திச் செல்வதற்கு பாரம்பரியமாக தொடரும் தாய்வழிச் சமூகம் அளித்து வந்த துணிவும் தலைமைப் பண்பும் தான் காரணம்.

தமிழகத்தில் 1970-களில் பரவலாக்கப்பட்ட ‘தொழிற்புரட்சி’ கடற்கரை நிலங்களைக் கைப்பற்றி முதலாளிகளுக்குக் கொடுத்தது. தொழிற்சாலைகளின் கழிவுகள் கலக்கும் பிரமாண்ட சாக்கடைகளாகச் சமுத்திரங்கள் மாற்றப்பட்டன. இதே காலக்கட்டத்தில் கடல் வளத்தை பன்னாட்டு, உள்நாட்டு மீன்பிடிக் கப்பல்கள் வரைமுறையற்று சூறையாட அனுமதி அளிக்கப்பட்டது.

இயந்திரத் தொழில் நுட்பத்தை மீனவர்களிடம் திணித்த அரசே மீனவர்கள் மீன்வளத்தை அழிக்கிறார்கள் என்று கூறி ‘கடல் மீன்பிடி ஒழுங்குமுறை மசோதா 2009’ ஒன்றைக் கொண்டு வந்தது. அதில் இயந்திரப்படகு கொண்டு மீன்பிடிக்கும் மீனவர்களுக்கு பல வித கட்டுப்பாடுகளும் தண்டணை முறைகளையும் அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது. இயந்திரப் படகுகள் 12 கடல் மைல்களுக்குள் தான் மீன் பிடிக்க வேண்டும். 10,000 ரூபாய் மதிப்புள்ள மீன்கள்தான் பிடிக்க வேண்டும்.

இந்த எல்லையைத் தாண்டி மீன்பிடித்தால் 9 லட்சம் ரூபாய் அபராதம் கட்ட வேண்டும். இப்படி மீனவர்களின் வாழ்வுரிமைக்கு எதிரான பல சட்டங்கள் அதில் உள்ளன. இந்தச் சட்டவிதிகள் அந்நிய, உள்நாட்டு முதலாளிகளின் பிரம்மாண்ட மீன்பிடிக் கப்பல்களைக் கட்டுப் படுத்தாது என்பது கூடுதல் அம்சம். காட்டை அழித்து மரங்களைக் கடத்தும் கொள்ளை யர்களை கைது செய்யாமல் அடுப்புக்கு விறகு எடுக்கும் ஆதிவாசிகளைக் கைது செய்வது போன்றது இது.

பாரம்பரியமாக தம் மண்ணில் வாழ்ந்து வந்த மீனவர்கள் ‘தொழில் வளர்ச்சி, தேச வளர்ச்சி’ என்ற பெயரில் நிலவுரிமை அற்றவர் களாக்கப்பட்டு கிராமம் கிராமமாக துரத்தப் பட்டார்கள். பெரிய வணிகத்துறை முகங்களுக்காக வும், துறைமுக விரிவாக்கத்துக்காகவும் அணு உலைத் திட்டங்களுக்காகவும் அனல்மின் நிலையங்களுக்காகவும் தொழிற்சாலைகளுக்காக வும் சுற்றுலாதளங்களுக்காகவும் பண்ணை வீடுகளுக்காகவும் கேளிக்கை பூங்காக்களுக்காகவும் மணல் குவாரிகளுக்காகவும் மத்திய, மாநில அரசுகள் மீனவர் களை வெளியேற்றியதுடன் வெளியேறுவதற்கான நிர்ப்பந்தங்களைச் செய்து வருகின்றன.

மீனவர்களின் மீன் உற்பத்தி பெற்றுத்தரும் அந்நியச் செலாவணி, உள்நாட்டு வருவாய் போன்றவற்றை தேசிய வளர்ச்சிக் குறியீட்டு எண் வரை படத்துக்குள் கொண்டு வராமல் அரசுகள் திட்டமிட்டு மறைத்தன. சில கோடிகளையே வருவாய் ஈட்டித் தரும் தகவல்தொழில்நுட்பத் துறைகளுக்கு கொடுக்கும் முக்கியத்துவத்தை ஆயிரமாயிரம் கோடி வருவாய் ஈட்டிதரும் மீன்பிடித்துறைக்கும் மீனவர்களுக்கும் ஒரு முக்கியத்துவமும் அளிப்பதில்லை.

மீனவர் களின் எதிர்ப்புகள் ஆட்சியாளர்களின் நாற்காலி களைப் பாதிப்பதில்லை என்பதால் மீனவர்களின் போராட்டங்கள் எளிதாக ஒடுக்கப்பட்டு கோரிக் கைகள் வழக்கமாக குப்பைத் தொட்டிகளில் போடப்படுகின்றன. 2004 சுனாமிக்குப் பிறகு தமிழ்நாட்டுக் கடற்கரையில் தொழில் வளர்ச்சி, சுற்றுலா வளர்ச்சி, நாட்டின் முன்னேற்றம் என்ற பெயரில் மீனவ கிராமங்களை அழிக்கும் வேலைகள் வேகமாக நடந்துகொண்டிருக்கின்றன.

2004 டிசம்பரில் தமிழகக் கடற்கரையை தாக்கிய சுனாமிக்கு நிவாரணமளிக்க பன்னாட்டுத் தொண்டு நிறுவனங்கள் மீனவ கிராமங்களை நோக்கிப் படையெடுத்தன. பல தொண்டு நிறுவனங்கள், அறிவுஜீவிகள், ஆய்வாளர்கள், விமான நிறுவனங்கள், தனியார் வாகன உரிமை யாளர்கள், கட்டுமானப் பொருள் உற்பத்தி யாளர்கள், விற்பனையாளர்கள், ஓட்டல் முதலாளிகள், மீன்பிடிக் கருவி வியாபாரிகள், நில வணிகர்கள், தரகர்கள் அனைவரும் இதில் கொள்ளை லாபம் சம்பாதித்தனர்.

மீனவர்களின் சமூகப் பொருளாதார நிலை ‘அகதி வாழ்க்கை’ நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டது. பாதிக்கப்பட்ட ஒரு பகுதியினருக்கு நிவாரணமாக 325 சதுரஅடி அளவுடைய தரமற்ற வீடுகளும், தரமற்ற படகுகளும் கொடுத்துவிட்டு கடற்கரை மக்களின் நிலவுரிமையை, வாழ்வுரிமையை பன்னாட்டு, உள்நாட்டு முதலாளிக்கு தாரைவார்க்க தொடங்கியது மத்திய, மாநில அரசுகள். சுனா மிக்குப் பிறகு கடற்கரையையும் கடல்வளத்தையும் கொள்ளையிட வந்த பன்னாட்டு, உள்நாட்டு முதலாளிகளுக்கு முகவர்களாக பன்னாட்டு, உள்நாட்டு தொண்டு நிறுவனங்கள் மற்றும் எம்.எஸ். சுவாமிநாதன் போன்றவர்கள் செயல் பட்டார்கள். சுனாமியையட்டி கடற்

கரைக்குள் நுழைந்த தொண்டு நிறுவனங்கள் குடும்பம், வருமானம், பண்பாடு, கல்வி, பொதுச்சுகாதாரம், கிராம மக்கள்தொகை என்பதுடன் கிராம வரைபடம், நிலவுரிமை, ஊர்ச்சொத்து, பொதுச்சொத்து, புறம்போக்கு, மணற்குன்று, நீர்நிலைகள், கழிமுகங்கள், முகத்துவாரங்கள், ஆறுகள், இயற்கை வளங்கள் என அனைத்தைப் பற்றியும் விபரங்களைச் சேகரித்தனர்.

கடற்கரையையும் கடல்வளத்தையும் மீனவர் வாழ்வாதாரத்தை ஓரளவுக்குக் காப்பாற்ற 1991-இல் மத்திய அரசால் கொண்டுவரப்பட்ட கடற்கரை ஒழுங்குமுறை அறிவிப்பாணை (சிஸிஞீ) விலக்கிக் கொள்ளப்பட்டு கடற்கையை கொள்ளையிட முதலாளிகளுக்கு உரிமை வழங்கும் கடற்கரை மேலாண்மை மண்டல அறிவிப் பாணை (சிவிஞீ) 2005-ல் எம்.எஸ். சுவாமி நாதனால் தயாரிக்கப்பட்டு வரைவாணையாக வெளியிடப்பட்டது. மீனவர்களின் எதிர்ப்பை மீறி மீனவர் வாழ்வாதாரத்தையும் சுற்றுச்சூழலையும் அழிக்கும் சேது சமுத்திரத்திட்டத்தை மத்திய, மாநில அரசுகள் அவசர அவசரமாகச் செயல் படுத்தத் தொடங்கின. அரசும், அரசியல் தலைவர்களும் கைவிட்ட மீனவர்களை ‘ராமர்’ சேது திட்டத்தை நிறுத்திக் காப்பாற்றினார்!

கிழக்குக் கடற்கரைச்சாலை நில மதிப்பு சுனாமிக்குப் பின் பல லட்சங்களாகவும் கோடி களாகவும் விலையேறியது. அரசியல்வாதிகள் பினாமிகள் பெயரில் 400 ஏக்கர் 500 ஏக்கரென கடற்கரையில் நிலங்களை வாங்கிக் குவித்தனர். மீனவர்கள் குடியிருப்புகள் சுற்றி வளைக்கப்பட்டு அனைத்து நிலங்களும் தொழிலதிபர்கள் பெயர் களில் பட்டாவாக மாற்றப்பட்டன.

சுனாமியால் பாதிக்கப்பட்ட மக்களுக்கு வீடுகள் கட்ட ஆறு மாதத்துக்குள் நிலங்களை அரசால் கையகப்படுத்த முடியவில்லை. தொடர்ந்து சுனாமி ஆபத்து இருப்பதால் கடற்கரையில் மீனவர்களுக்குப் பாதுகாப்பில்லை கடற்கரையை விட்டு வெளி யேறுங்கள் என்று சொன்ன எம்.எஸ். சுவாமி நாதனும் அரசும் அந்தப் பாதுகாப்பில்லா கடற்கரை நிலங்கள் சுனாமிக்குப் பிறகு பல கோடிகளாக விலையேறியது எப்படி என்று விளக்கவேயில்லை.

2004-க்குப் பிறகு நூறுக்கும் மேற்பட்ட தனியார் அனல்மின் திட்டங்களுக்கும் பத்துக்கும் மேற்பட்ட பெரு வணிக துறைமுகங் களுக்கும். சிப்காட்களுக்கும், நூறுக்கும் மேற்பட்ட கடற்கரை தனியார் ரிசார்ட்களுக்கும் தமிழகக் கடற்கரைகளில் அனுமதி வழங்கப்பட்டன. இன்று மீனவர்கள் இறந்தால் புதைக்கக்கூட அவர்களுக்கு நிலமில்லை. தங்கள் வாரிசுகளின் புதிய குடும் பத்துக்கு ஒரு சென்ட் வாங்க மீனவர்களிடம் இன்று கோடிகள் இல்லை.

மீனவர்களின் தொடர் போராட்டத்தினால் கடலோர மேலாண்மை மண்டல அறிவிப்பானை மட்டும் விலக்கிக் கொள்ளப்பட்டது. மீனவர்கள் கடற்கரையில் வாழலாம். ஆனால் அவர்களுக்கு நிலவுரிமை யில்லை. தமிழகத்தில் சமூக அரசியல் அதிகார நிறுவனங்களில் அனாதைகள் ஆக்கப்பட்ட மீனவச் சமூகத்தை பெரிய நகரங்களை ஒட்டிய குப்பங்களை விட்டு வெளியேற்றிக் கொண்டி ருக்கிறது அரசு.

பழவேற்காடு தொடங்கி குளச்சல் வரை 500க்கும் மேற்பட்ட கிராமங்களுக்கு இக்காலங் களில் களப்பணிகளுக்காக சென்றிருக்கிறேன். கடலூர் மாவட்டத்தில் மீனவ கிராமங்களில் 2005 முழுவதும் வேலை செய்துகொண்டிருந்தேன். எல்லா கிராமங்களிலும் படித்து முடித்த முதல் தலைமுறை இளஞைர்களைச் சந்தித்தேன். அவர்களிடம் மீன்பிடித் தொழிலுமில்லை அரசு வேலைவாய்ப்புமில்லை.

27 சதவீதம் இட ஒடுக்கீட்டில் இதர பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பினர் பட்டியலிலிருக்கும் மீனவர்களில் இன்னும் ஒரு சதவீதத்தினர் கூட அரசுவேலை வாய்ப்பை பெற்றிருக்கவில்லை. ராமேஸ்வரம், திருவள்ளுர், சென்னை, காஞ்சிபுரம், விழுப்புரம் மாவட்டங் களைச் சேர்ந்த மீனவர்களின் கல்வி, வருவாய் மற்றும் வாழ்க்கை தரம் மிகவும் பின்தங்கியே இருக்கிறது. பொதுவாகக் கிராமங்களில் இருந்து 10 சதவீதம் இளைஞர்கள் கப்பல் நிறுவனங்களில் கூலிகளாக இருக்கிறார்கள். சென்னை, திருவள்ளூர் மாவட்ட பழைமையான மீனவக் குப் பங்கள் சுவடில்லாமல் அழிக்கப்பட்டு வருகின்றன. பெண்கள் தங்கள் சிறுநீரகங்களை விற்கும் நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டுள்ளார்கள். ஆதிக்கச் சாதியினரின் கடத்தல் வியாபாரம் போன்ற முறையற்ற தொழிலில் ஆண்கள் கூலிகளாக மாறினர். இனி இம்மக்களுக்கு அரசு வழங்கப் போவது கண்ணகிநகர் போன்ற திறந்தவெளிச் சிறை முகாம்களையே.

1076 கி.மீ. நீளமுள்ள தமிழகக் கடற்கரையில் 13 மாவட்டங்களில் 600 க்கும் மேற்பட்ட கிராமங்களில் வாழும் பாரம்பரிய மீனவர்கள் பல நூற்றாண்டுகளாக ஊதியமின்றி அனைத்து சமூகத்தினரையும் அந்நியர்களிடமிருந்து காவல் காக்கும் எல்லைக் காவல் தெய்வங்களாக விளங் கினர். இயற்கையோடு இயைந்து சுற்றுச் சூழலை மாசுப்படுத்தாமல், கடல் வளத்தை அழிக்காமல் அன்றன்றைய தேவைக்கு மட்டும் மீன்பிடித்து ஆண்களும் பெண்களுமாக இணைந்து சுதந்திர மாகப் பாடுபட்டு வாழ்ந்து வந்தவர்கள் இந்த மீனவர்கள். கடலும் கடல் வளமும் நிலமும் சுற்றுச்சூழலும் மீனவச் சமூகத்தால் பாதுக்காக்கப் பட்டு வந்தது.

எப்போது அரசுகள் தொழில் வளர்ச்சி, தேச வளர்ச்சி என்ற போர்வையில் கடற்கரைகளைக் கைப்பற்றி விற்கத் தொடங் கியதோ அன்றிலிருந்து கடல் மாசடைந்து கடல் வாழ் உயிரினங்களின் இறுதி நாட்கள் தொடங்கி விட்டன. நெய்தலின் வீழ்ச்சி இன அழிவுக்கு அழைத்து செல்லும், வான் பொய்த்து, காடுகள் அழிந்து, ஆறுகள் பாலையாகின்றன. கடலின்றி அமையாது உலகு.

விவரங்கள்

எழுத்தாளர்: மில்ரெட்

பிரிவு: மார்ச்2013

வெளியிடப்பட்டது: 29 அக்டோபர் 2013

• பெண்ணுரிமை
• அணு உலைகள்
• கூடங்குளம்
• சுற்றுச்சூழல்

பெண்கள் போராட்டத்தை முன்னின்று நடத்துவது பலருக்கு முதலில் வியப்பாக இருக்கிறது, எப்படி இது நடந்தது?

என்னுடைய சொந்த ஊர் கன்னியாக்குமாரி சின்னமுட்டம். எனக்கு இங்கே கல்யாணம் நடந்து இருபத்தி ஜந்து வருடம் ஆகிறது. எங்களுக்கு மூன்று குழந்தைகள், இரண்டு ஆணும் ஒரு பெண்ணும் இருக்கிறார்கள். ஒருவன் கொச்சியில் பாதிரியாருக்கு, ஒருவன் திருநெல்வேலியில் கல்லூரிலும், பெண் பத்தாம் வகுப்பும் படிக்கிறாள். கணவர் வெளிநாட்டிலும் இருக்கிறார். நான் படிபறிவு இல்லாதவள். ஆனால், போராட்டத்தில் கலந்து கொண்ட பிறகுதான் பல விசயங்களை கற்றுக்கொண்டேன்.

அணு உலைப் பற்றியும் பிற விசயங்களைப் பற்றி தெரிந்தவர்தான் போராட்டத்தில் எங்களை வழி நடத்துகிறார். அவர் ஒன்றும் பாமரர் இல்லை. எங்கள் அம்மா என்னை பதினைந்து வயதிலேயே போராட்டதிற்கு அழைத்து போனார். அது போல போராட்டதிற்கு என் மகளை நான் அழைத்து கொண்டு போகிறேன். நாங்களாவது வாழ்ந்து முடித்து விட்டேம் எங்கள் குழந்தைகளும் அவர்கள் சந்ததியினரும் வாழ்வதற்குகாக போராடும் தேவை ஏற்ப்பட்டது.

ஒரு விமானம் மோதினால் கூட வெடிக்காது என்கிறார்கள். அப்படி என்றாள் பிரதமரையோ முதல்வரையோ நாராயசாமியையோ அங்கே வைத்து ஒரு பரிசோதனை செய்யுங்கள் நாங்கள் போராடமல் இருகிறோம்.

தன் முனைப்பாக எப்படி போராட்டம் அமைந்தது. குடும்பத்தையுயும் போராட்டத் தையும் எப்படி சாமளித்திற்கள்?

இந்த அணு உலை வந்தால் வேலை கிடைக்கும் வாழ்வாதாரம் உயரும் என்று சொன்னார்கள். ஜப்பான் விபத்திற்கு பிறகு தான் என்னென்ன பாதிப்புகள் ஏற்படும் என்பதை கண்கூடக் பார்த்தோமே. நாடு வல்லரசாக ஆக வேண்டும் என்றால் சில கிராமங்கள் அழிய வேண்டும் என்கிறாகள். அப்படி என்றால் எங்கள் மரணத்தில் தான் நாடு வல்லரசாக வேண்டுமா?

அணுக்கழிவை கடலில் கொட்டப் போவதாகவும் கூறுகிறார்கள், நாங்கள் பிடிக்கிற மீன்கள் விஷமாக மாறிவிடும் எப்படி நாங்கள் வாழ்வது? அணு உலை கதிவீச்சு பாதிப்பால் பாதிக்கப் பட்டால் யார் எங்களுடன் பழகுவார்கள் நாங்கள் அந்நியகளாக மாறிவிடுவோம். பல ஊர்களில் லிருந்து எங்களுக்காக போராட வருகிறார் கள் என்கிற போது ஒரு வேலை உணவுடன் போராடுவது பசி தெரியாமல் போகிறது.

எப்படி பட்டினி போராட்டம் என்கிற முடிவுக்கு வந்தீர்கள்? எத்தனை பேர் அதில் கலந்து கொண்டார்கள்?

நூற்றி இருபத்தி ஏழு பேர் கலந்து கொண்டாம். பனிரெடு நாள்கள் தொடர்ந்து இருந்தோம். நாங்கள் உங்களுடன் இருப்போம் என சொன்ன தால் பட்டினி போராட்டத்தை கை விட்டோம், ஆனால் சங்கரன் கோவில் இடைத்தேர்தல் வரை எங்களுடன் இருந்தவர்கள் அது முடிந்த உடன் எங்களை போலிஸை கொண்டு அடக்கி ஒடுக்கினார்கள்.

சுற்றுசூழல் பிரச்சனைகளில் எப்போது பெண்கள் தான் முன்னின்று நடத்துகிறார்களே?

நான் சிறு வயதில் இருந்தே கடலில் சென்று சிப்பி எடுத்து விற்பனை செய்வேன். எங்கள் அம்மாவிடம் பத்து மாதம் தான் கருவில் இருந் தேன். ஆனால் கடலில் பல வருடங்களாக கடல் வசிக்கிறேன். கடலோடு இருக்கும் போது அம்மா தொட்டில் ஆட்டுவது போல் இருக்கும். போலிஸ் எங்களை தாக்கிய போது கடலோடு உறவாடிய தால் தான் நீச்சல் அடித்து தப்ப முடிந்தது. இல்லை என்றால் கடலில் மூழ்கி இறந் திருப்போம்.

நீங்கள் மகிழ்சியுற்ற தருணம் எது?

சுந்தரி,செல்வி, செவியர் அம்மா நான் என எந்த கூட்ட்த்திற்கும் ஒன்றாக செல்வோம். கோயமுத்தூருக்கு தொழிலதிபகர்லிடம் அணு உலை பாதிப்பு பற்றி எடுத்து சொல்வற்காக ஜந்து போனோம். அதி முக்கியமானவர் லிட்வின் அக்கா, கல்யாணம் ஆகதவர். உதயக்குமார் அமைப்புடன் இணைந்து பல போராட்டங்களை நடத்தியிருக்கிறார். அவர்தான் எங்களுக்கு அதிகம் ஊக்கத்தையும், ஆக்ரோசத்தையும் ஊட்டினார்.

போலிஸ் தடியடி நடந்த அன்று நான் கைதாவதை பார்த்த மகள் தலையில் மண்ணை வாறி போட்டுக்கொண்டு அழுது கொண்டிருந்தால். எனது போனும் தொலைந்து போய் விட்டது. என் கண்வர் வெளிநாட்டிலும் மகன் கொச்சியிலும் மகள் மஞ்சகாமாளையுடன் வீட்டில் இருந் தார்கள் யாருடனும் தொடர்பு கொள்ள முடியவில்லை. ஒரு மகள் இறந்தாலும் கவலையில்லை இனி மேல் ஒராயிரம் மகள்கள் வாழ்வார்கள் என்பதால் எல்லா துன்பங்களையும் பொருத்து கொண்டோன். எனக்கு சுகர் இருக்கிறது ஜந்து மாதமாக செக் பண்ண முடியவில்லை, கண் கூட மங்கிவிட்டது. கண்ணாடி கூட வாங்க போக முடியவில்லை என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை.

எத்தனை பேர் மேலே வழக்கு இருக்கிறது?

நாயிரம் பேர் மேலே வழக்கு இருக்கிறது. என் மேல் தனிப்பட்ட வழக்கும் தொடுத்திருக் கிறார்கள். என் தங்கைகள், கொச்சியில் இருக்கிற மகன் என யாரையும் பார்க்க போக முடியவில்லை நான் அனாதையாக இருக்கிறேன். கணவர் வெளிநாட்டில் மாதம் ஏழாயிரம் வரை சம்பாதிக்கிறார் மகனுக்கே பாதருக்கு படிக்க ஒரு லட்சம் பணம் கெட்ட வேண்டி இருக்கிறது இதை சமாளிப்பதற்கு மிகவும் கஷ்டப்படதான் செய்கிறோம்.

பக்கத்து ஊர் பெண்கள் எல்லாம் போராட்டத்தில் கலந்து கொள்கிறார்களா? அவர்களை ஈடுபாடு கொள்ள வைத்தீர்கள்?

நேரடி பிரச்சாரம் மூலமும், துணு அறிக்கை மூலமும், அந்தந்த ஊர் பாதர்கள் மூலமும் அவர்களுக்கு எடுத்துரைத்தோம்.

இனி உங்கள் போரட்டத்தின் திட்டம் என்ன?

அகிம்சை வழிப் போராட்டம்தான். அவர்கள் அணு உலை மூடுவார்கள் என்ற நம்பிக்கையில் காத்திருக்கிறோம்.

சந்திப்பு: சின்னக்காரி